Waarom Mbokani voor Antwerp koos: ‘Hier kan ik weer een normaal gezinsleven hebben’

Veel praten doet Dieumerci Mbokani niet, maar voor Sport/Voetbalmagazine maakt hij een uitzondering. Hij vertelt over zijn speciale band met Laszlo Bölöni en de keuze voor R. Antwerp FC. Enkele uittreksels.

Dieumerci Mbokani over…

… zijn trainer Laszlo Bölöni:

‘Ik beschouw hem een beetje als mijn vader, maar soms is hij ook met mij erg streng. Sinds we bij Standard samenwerkten, kent hij me door en door. Hij weet hoe ik ben, hoe ik in sommige situaties reageer. Hij test me soms. Ik denk dat hij dat als een spelletje beschouwt.

‘Soms, als ik iets zeg, antwoordt hij dat ik er helemaal naast zit, dat ik verkeerd ben, dat ik lieg. Hij geeft me dan het gevoel dat ik niets waard ben, terwijl hij goed weet dat ik gelijk heb. Als hij me verwijt dat ik lieg, wind ik me op en ga ik op mijn strepen staan. Dat vindt hij leuk. Dan zie ik hem lachen, als iemand die een geslaagde grap heeft uitgehaald. Hij weet wat hij moet doen om me uit mijn evenwicht te brengen. Hij provoceert graag. Op het moment zelf snap ik meestal nog niet waarom hij lacht. Ik heb wat tijd nodig om te beseffen dat hij me nog eens goed liggen heeft.

‘Maar eigenlijk komen we goed overeen. Ik ben altijd in contact gebleven met verschillende trainers van vroeger, ook toen ik in het buitenland was: met Bölöni, maar ook met Ariël Jacobs en Michel Preud’homme. We bellen elkaar om wat te praten, en dat hoeft niet noodzakelijk over voetbal te gaan.’

… over zijn transfer naar Antwerp:

‘Eerst zag ik dat niet zitten. Ik had andere aanbiedingen, vooral uit Turkije. Daar wilden vier of vijf clubs me, maar ik had geen zin om naar Turkije te gaan. Ik maakte me geen zorgen, ik was einde contract bij Dinamo Kiev, waardoor er geen transfersom te betalen viel. Ik wist dat dat in mijn voordeel zou spelen. Dat ik een ploeg zou vinden die me lag. Dus nam ik mijn tijd.

‘Tot ik ben gaan nadenken over het voorstel van Luciano D’Onofrio. Ik woon al jaren zonder mijn vrouw en mijn twee kinderen. Zowel in Oekraïne als in Engeland woonde ik alleen. Ik wilde niet dat ze Brussel verlieten, alleen in Engeland woonden ze een korte periode bij me. Toen gingen mijn kinderen daar naar school, maar dat viel niet echt mee, daarom zijn ze naar Brussel teruggekeerd. Na zoveel jaren zonder hen begon dat zwaar te wegen. Soms kwamen ze me in het buitenland opzoeken, en zodra ik een paar dagen vrij had, ging ik naar hen toe, maar ideaal was dat niet.

‘Dat heeft een rol gespeeld in mijn bedenkingen. Ik dacht dat, als ik voor Antwerp zou kiezen, ik opnieuw een normaal gezinsleven zou hebben. Met een vader, een moeder en kinderen die mekaar elke dag zien. Dat heeft uiteindelijk doorgewogen in mijn keuze. Daarbij meende ik ook ik sneller mijn beste niveau zou terugvinden omdat ik de trainer en de competitie kende.’