Onze man in Rusland: ‘Wie zich afvraagt waarom Real Madrid steevast ver raakt in Europa, krijgt op dit WK het antwoord’

Peter t’Kint staat stil bij de prestatie van Duitsland tegen Zweden, en die van Toni Kroos in het bijzonder.

Gisteren hadden we weer een beetje dat studentengevoel van weleer. In ons geval eind jaren zeventig, begin jaren tachtig, toen er – gelukkig voor ons – veel minder landen mochten deelnemen (16 in 1978, 24 in 1982 en ’86) en het dus allemaal nog wat makkelijker te combineren was, examens op de secundaire school en in Leuven, met wedstrijden kijken. Je werd er ook steeds meer ervaren in, zeker in Leuven, in het plannen van leeruren en wedstrijden. Mexico bracht zelfs door het tijdsverschil nog een onverwacht voordeel: als je het examen de dag van een match van de Rode Duivels plande, kon je ’s nachts als extraatje zonder schuldgevoel wat pintjes laten lopen. Met speelschema in de ene hand stonden we dan ook op een zaterdagochtend ons examenrooster aan de valvas vol te plannen.

Gisteren dachten we terug aan die periode, toen we eigenlijk moesten werken aan teksten voor het blad dat u woensdag kan kopen, maar tegelijk met een half oog Duitsland-Zweden volgden. En er gaandeweg steeds minder letters op het scherm verschenen. Afgeleid. Gelukkig is met de jaren ook het schuldgevoel minder. Want eigenlijk is voetbal kijken, werk. Alleen gaat het échte dan wat trager vooruit.

Vergeleken met toen is er nóg een afleiding: twitter. Op een dood moment in de match waaide een foto van de familie Zidane voorbij, ergens op een boot in het zuiden. Mooie jonge mensen allemaal, en daarnaast een fiere papa. Hij viel net niet buiten beeld.

Uitgerekend toen redde Toni Kroos de natie. De timing kon niet beter.

Als u zich afvroeg waarom hun Real Madrid elk jaar zo’n hoge ogen gooit in de Europese bekercompetities en een abonnement heeft op de finale, zeg maar de zege in de Champions League (4 keer in de laatste 5 jaar), dan draagt dit WK nog eens wat bewijzen aan. Het zijn allemaal winnaars. Kroos gisteren, in blessuretijd zo je land zuurstof geven (verdiend, want de Zweden bleven, hoe dapper ze ook streden, lang niet cool genoeg in balbezit): hoed af. Een beetje à la Cristiano, in die fantastische opener tussen Spanje en Portugal op speeldag 2. Een paar dagen geleden dompelde Modric Argentinië in nationale rouw (of net niet, voetbal is daar ook wel een beetje politiek en tegenstanders van het regime zien een president die zijn land niet uit de crisis gesleurd krijgt, liever niet pronken met sportief succes). Het voetbal in Argentinië is zoals het land: gedesorganiseerd, zonder veel visie. Varane die pal staat bij Frankrijk, Sergio Ramos die als kapitein het Spaanse galjoen mee weg loodste uit de woeste zee waarin de bondsvoorzitter hen had gestort en de golven bedaarde… Allemaal toppers. Zelfs Navas kon zich tonen, al konden zijn Tico’s hun stunt van Brazilië 2014 (kwartfinales) tegen Brazilië vrijdagavond niet overdoen. Twee keer verlies is valiezen pakken.

Zidane zag dat het goed was. Bale wist zijn land deze keer niet te plaatsen, en Benzema, tja, die moet nog steeds thuis toekijken. De fameuze sextape en afpersing weet u wel. Al bracht een Franse journalist deze week wel deze nuance: Didier Deschamps is al bondscoach van Frankrijk sinds 2012. Drie jaar lang riep hij consequent Benzema op, en vaak liet hij hem ook in de basis starten. Maar lang niet altijd had dat succes. Het duurde ruim een jaar en elf wedstrijden voor Benzema onder Deschamps een eerste keer tot scoren kwam. En in zijn laatste dertien inlands onder de Franse bondscoach scoorde hij in dertien wedstrijden maar drie keer. Zeker, het was de sextape en de afpersingszaak die in 2015 een einde maakte aan zijn internationale carrière, maar een sportief onomstreden spits was hij toen ook al niet. Geen winnaar.

Het is geen toeval dat hij en Bale bij Real ter discussie staan… Benieuwd of Lopetegui hier de Belgen gaat volgen.