‘Leko’s legioen imponeert’

Peter T’Kint, die Antwerp volgt voor Sport/Voetbalmagazine, is onder de indruk van de manier waarop Ivan Leko zijn stempel drukt bij Antwerp.

Op speeldag zes heeft Antwerp bij Tottenham genoeg aan een gelijkspel voor groepswinst in de Europa League: de ploeg van Leko, die al zeker is van Europees voetbal in februari, blijft verbazen. ‘Een gelijkspel halen in Londen is mogelijk’, dacht Paul Gheysens gisteren.

Hij heeft niet eens ongelijk: Ivan Leko kan verrassen. Hij deed het thuis tegen Tottenham (weinig balbezit, scherpe counters), hij deed het uit in Linz, op een andere manier, met dominantie na de rust. Hij deed het in de bekerfinale, zonder de huidige versterkingen, en eerder, met Club Brugge, deed hij het ook al in Monaco en in Dortmund, waar hij niet te beroerd was om de bus te parkeren. Het was een draak van een match, maar Club Brugge pakte er wel een punt en overwinterde ook toen.

László Bölöni hielp Antwerp naar de (Belgische) top en tot in de bekerfinale, maar Ivan Leko tilt zijn team, inmiddels wel een pak getalenteerder, toch nog een niveau hoger. Ook fysiek, dankzij een meer doorgedreven wetenschappelijke aanpak, het valt op hoe leeftijd relatief weinig vat lijkt te hebben op een team dat beperkt roteert.

De winst op een paar maanden tijd is groot en er is nog veel progressie mogelijk. We hebben nog maar één klasseflits van Jordan Lukaku gezien. Aurélio Buta is nog lang niet op het niveau van vorig seizoen, Cristian Benavente nog niet op dat van zijn periode in Charleroi. Die missers van gisteren waren hem toen nooit overkomen. En Nana Ampomah kan ook beter dan wat hij tot dusver liet zien. In dit Antwerp zit nog mooiere muziek dan wat de dirigent tot dusver uit zijn stokje toverde.

Hernán Losada krijgt – terecht – alle lof voor wat hij met Beerschot doet, maar aan de andere kant van de stad is nog een toptrainer aan het werk. Eentje met sportief nog meer middelen dan zijn collega.

Meer balbezit, andere looplijnen, meer kansen ook. En minder afhankelijk van de sterkhouders onder Bölöni: Dieumerci Mbokani en Lior Refaelov. Die twee zijn nog steeds belangrijk, Refaelov is zelfs bezig aan een soort tweede jeugd, maar Antwerp kan het – desnoods – ook zonder hen.

Koji Myoshi, vorig seizoen nieuw en net op het moment dat hij begon te schitteren out met een blessure (waarna corona volgde) swingt als nooit tevoren. Het was mooi om te zien hoe hij gisteren dolde met de bezoekers uit Bulgarije en Antwerp aan een resem kansen hielp. En ondertussen is Lamkel Zé al weken geen thema meer. Eindelijk rust.

Benieuwd kijken we uit naar het drieluik dat Antwerp nu wacht. Zondag Genk uit: een ploeg die zes keer op rij won en al niet meer verloor sinds 14 september na die 5-2 bij Beerschot. Daarna is er Tottenham, een galamatch, en zondag komt Club Brugge naar de Bosuil. Club verloor de beker aan Antwerp en is gebrand op revanche.

Drie toppers op een week tijd dus. De winnaar in Leko likkebaardt bij zoveel lekkers. Kan zijn team volgen? Afspraak voor een nieuwe tussenbalans zondag 13 december rond half vier.