Hoofdredacteur Jacques Sys ziet dat trainerswissels vaak een ommekeer brengen, maar dat de trainer daar niet per se voor hoeft ontslagen te worden.
Trainers staan dezer dagen onder druk. Het zijn en blijven wegwerpartikelen, eeuwige martelaars die vaak opdraaien voor fouten van anderen. En niet altijd hebben die wissels effect. Althans niet in de punten. Neem Cercle Brugge dat onder Bernd Storck in vier wedstrijden slechts één punt pakte. Er zit meer lijn in het spel, er wordt beter gevoetbald, maar zonder specifieke spits en met een doelman die eerder punten verliest dan wint, staat de Duitser voor een moeilijke opgave. Toch geeft hij de indruk voor een ommekeer te kunnen zorgen. Of neem Waasland-Beveren waar Arnauld Mercier eerst vier matchen ongeslagen bleef, maar nu met vier nederlagen op rij constateerde dat de dagelijkse realiteit is teruggekeerd. Ook al krijgt de ploeg meer kansen dan voorheen. De trainers zijn nieuw, de problemen in wezen oud. Zo is het vaak. Maar de spelers praten, zowel bij Cercle als Waasland-Beveren, wel vol lof over de aanpak van hun nieuwe coach.
Eupen toont dat het soms goed is aan een trainer vast te houden.
Dat doen ze bij Anderlecht niet echt. Uit respect voor Vincent Kompany? Nochtans is er daar wel sprake van een opwaartse lijn sinds Frank Vercauteren op de bank zit, met acht punten op twaalf. Daar zijn dan wel drie thuismatchen bij. Het spel is bij vlagen goed, maar dat was het onder Kompany lang ook. De angst die toen op een gegeven moment in de ploeg sloop, drijft nu ook aan de oppervlakte. Zoals zondag tegen Cercle Brugge. Het verschil zit hem in de organisatie, in spelers die bij balverlies meteen terugplooien. Vreemd dat Kompany dat in zijn hang naar romantisch voetbal niet heeft gecorrigeerd.
Soms kan het ook verstandig zijn om aan trainers vast te houden. Drie weken geleden werd Christoph Henkel, de algemeen directeur van Eupen, door enkele fans aangeklampt. Ze vroegen wanneer hij nu eindelijk de trainer, Beñat San José, ging buitengooien. Zaterdag feliciteerden de supporters hem met zijn aanpak. Lang was de Spanjaard een man die systemen en spelers uitprobeerde, maar geen oplossing vond. Vandaag is er die oplossing wel, met een vast concept én een ploeg die voor mekaar knokt. Eupen pakte in de laatste vier matchen tien punten op twaalf en is uitgegroeid tot een moeilijk te bespelen blok.
Zoeken is ook dat wat Felice Mazzù al het hele seizoen doet. Maar hoeveel tijd krijgt hij daarvoor nog? Dertien punten achterstand op Club Brugge, het is sinds dag één niet duidelijk geworden waar Mazzù naartoe wil. Na de nederlaag in Eupen straalde hij niet de zelfverzekerdheid uit van een trainer die overtuigd is dat hij het tij kan doen keren. Mazzù is met de match van dinsdagavond in Liverpool begonnen aan een cruciale week.
Gemor van de supporters is er ook op Antwerp die het niet langer zien zitten in László Bölöni. Lang is er vorige zomer nochtans nagedacht over de vraag of er met de Roemeen moest worden doorgegaan. Nu geeft Antwerp keer op keer een voorsprong uit handen en duwt het na een doelpunt niet door, maar speculeert op de counter. Het is het voetbal dat Bölöni wordt toegeschreven. Terwijl hij dat in het kampioenenjaar bij Standard nooit deed.
En hoe sterk is de positie van Kare Ingebrigtsen, de nochtans geprezen Noorse trainer van KV Oostende? Hij is terechtgekomen in een echt wespennest. Financiële problemen, een ongeruste voorzitter, forse salarissen van spelers die net zo goed op straat worden gegooid als het contract van CEO Patrick Orlans. Hoe moet je in dat turbulente klimaat de concentratie vinden om te voetballen en te presteren? Het is aan de kust leven van week tot week. Zaterdag een thuiswedstrijd tegen Royal Excel Mouscron en bij een nederlaag ongetwijfeld de positie van de trainer evalueren. Het is de voetbalwereld ten voeten uit: ze praten over een lange termijn, maar denken in korte termijnen.
