Een jaar na zijn ophefmakende terugkeer naar Chelsea kende Romelu Lukaku een bescheidener comeback. In de Premier League van de toekomst vond Big Rom zijn draai niet, het calcio lijkt beter bij zijn spel te passen.
Een jaar na zijn ophefmakende terugkeer naar Chelsea kende Romelu Lukaku een bescheidener comeback. In de Premier League van de toekomst vond Big Rom zijn draai niet, het calcio lijkt beter bij zijn spel te passen.
Het kon allemaal niet groot genoeg zijn, tot de presentatie toe. Een koppie koffie die begint te daveren, een enorme schaduw die de hemel verduistert en een immens silhouet dat langs de buildings glijdt, met daarbij de slogan: The giant has arrived. De reus is gearriveerd. In de zomer van 2019 is de contractondertekening van Romelu Lukaku bij Inter een heus evenement. Niet alleen omdat de Belgische goalgetter boven aan het verlanglijstje van Antonio Conte stond, maar ook omdat de 74 miljoen die de nerazzurri neertelden om hem uit de Premier League weg te lokken veelzeggend is wat de ambities van Inter zijn.
De Rode Duivel voelt zich snel thuis in Milaan. Een gevoel dat hij niet echt kende bij Manchester United, waar hij terechtkwam door toedoen van zijn makelaar van destijds, Mino Raiola, in wiens handen hij zijn carrière had gelegd – zelf had hij eerder een terugkeer naar Chelsea vol revanchegevoelens in gedachten. Al snel volgen de eerste woordjes Italiaans en wat later de eerste doelpunten. Na enkele wrijvingen met de temperamentvolle Marcelo Brozovic ontpopt hij zich ook tot een leider. Het aanvallend duo dat hij vormt samen met Lautaro Martínez richt ravages aan, maar wanneer puntje bij paaltje komt is het wel Lukaku die hét uithangbord van Inter wordt.
Big Rom, die de pechvogel was van de Europa Leaguefinale van 2020, met een ongelukkige deviatie en een owngoal, schrijft zijn eigen favoriete verhaal, dat van een man die eens zo hard terugslaat wanneer het leven hem een oplawaai verkoopt. Hij slaagt er dan wel niet in om zijn club Europees te laten overwinteren, met 24 goals en 10 assists in de competitie is hij wel de wegbereider van de landstitel voor de nerazzurri, de eerste sinds 2010. Hij wordt ook uitgeroepen tot MVP, iets wat hem als liefhebber van de Amerikaanse stijl veel plezier doet.
De Amerikaanse droom
Het parcours van Lukaku lijkt dan ook nauwgezet het script te volgen van the American Dream. Op 18 juni 2018, de dag dat de mannen van Roberto Martínez op Russische bodem aan hun WK beginnen tegen Panama, publiceert de Amerikaanse website The Players’ Tribune een verhaal van Lukaku in de ik-persoon, waarbij sommigen uit de entourage van de speler een glimlach niet kunnen onderdrukken. Ze weten immers dat de jeugd van de broers Lukaku niet over rozen is gelopen en dat de overdrijvingen ‘op zijn Amerikaans’ in het artikel ook daarover gaan, alsof het nodig was om de hindernissen nog wat hoger te maken en de klim nog wat steiler.
Ook al weet hij nog vijftien keer te scoren, de terugkeer naar Chelsea heeft veel van een mislukking.
Het is zeker geen toeval dat de Belg sinds enkele maanden daarvoor zijn belangen laat behartigen door het Amerikaanse agentschap Roc Nation, in 2013 gesticht door de rapper Jay-Z. Vooraleer ook landgenoten Kevin De Bruyne en Axel Witsel naar het agentschap zouden overstappen, werd Lukaku het voetbalicoon van Roc Nation en raakte hij goed bevriend met de grote baas ervan, Michael Yormark, die onlangs nog in The Guardian vertelde dat hij dagelijks contact hield met de spits in diens moeilijke jaar bij Chelsea. Zijn verhaal wordt daarmee alsmaar Amerikaanser. Voordien woonde hij ook al graag eens een wedstrijd uit de NBA bij of bracht hij luxueuze vakanties door in Los Angeles of Miami. Daarbij vergat hij nooit de competitiegeest die zo bij de Amerikanen past. Enkele dagen voor hij zijn handtekening zette op Old Trafford speelde hij nog een five met zijn vrienden tegen enkele onbekende jongens uit Florida.
Terwijl hij ervan droomde om een ster te worden bij Manchester United, dat vaak boven aan het klassement prijkt van de welvarendste clubs ter wereld, is het uiteindelijk in Italië dat Big Rom zijn grote geluk vindt. Antonio Conte bouwt een ploeg rond zijn kwaliteiten en maakt van hem de sleutelspeler van het nauwgezet uitgewerkte spelsysteem van zijn Inter. Het duel met Milan om de titel draait bij momenten uit op een man-tegen-mangevecht tussen Lukaku en Zlatan Ibrahimovic. Het moment dat ze neus aan neus staan, wordt op grote tekeningen vereeuwigd in het Giuseppe Meazzastadion en Romelu roept zich na het behalen van de titel met de nerazzurri op de sociale media uit tot ‘King of Milan’.
Ook buiten het veld wordt de impact van de Belg almaar groter. Hij sluit deals met Maserati, Versace en Sony, dat hem naar voren schuift om de vijfde versie van hun playstation te presenteren. Allemaal merken die het stempel van Roc Nation dragen en die veel potentieel zien in de rijzende voetbalster, zeker in een land met erg gepassioneerde tifosi. Ook in het dagelijks leven zorgt het agentschap goed voor zijn vedette: het biedt Lukaku het gezelschap aan van Andrea Opipari, die al snel Andy Opi wordt voor de vrienden en op de sociale media. Deze bescheiden dertiger, een oud-doelman, die het tot de Zwitserse tweede klasse schopte maar dan geblesseerd raakte, wordt het manusje-van-alles en vervolgens de boezemvriend van Romelu. De twee brengen hun dagen samen door en delen selfies met de bekers die eindelijk in de lange tijd lege trofeeënkast van de nummer 9 terechtkomen. Ook al was de Europacup hem niet genadig, Lukaku lijkt van mening te zijn dat hij het in Italië ondertussen wel gezien heeft en is bijzonder belust op een nieuw avontuur in Engeland.
Het nieuwe Engeland
Storytelling, daar draait het altijd om. Het verhaal is te mooi om het niet te vertellen. Op het moment dat Inter gelooft dat het zijn topschutter kan houden door talent Achraf Hakimi aan PSG te slijten en met die opbrengst zijn financiën in evenwicht te houden, klopt Chelsea aan bij blauw-zwart. Lukaku ziet het meteen zitten om terug te keren naar de plek waar hij een eerste keer neerstreek in 2011. Maar toen kon hij bij de club van zijn hart, en met Didier Drogba als groot idool, nooit doorbreken. Met de comeback naar Chelsea is een bedrag van ruim 100 miljoen euro gemoeid, wat laat vermoeden dat de Blues een ploeg willen bouwen rond de kwaliteiten van de duurste aankoop in hun geschiedenis. Daarbij werd blijkbaar vergeten dat Thomas Tuchel zonder Lukaku al op enkele maanden tijd voor een spelstijl had gezorgd die de Londenaars naar de top van Europa bracht en van hen een van de best gerodeerde ploegen ter wereld had gemaakt. De romance mocht dan ideaal lijken op papier, ze moest de test van het terrein nog doorstaan.
‘We zochten een specifiek profiel en dat van Romelu kwam daarmee overeen’, vertelde de Duitse coach kort na de transfer. Hij stelde zijn nieuwe aanwinst ook voor als een radertje in zijn machine, en niet als zijn nieuwe fetisj. ‘Romelu zal een uitstekende aanvulling vormen voor deze groep. Ik denk niet dat we onze spelstijl moeten aanpassen om hem te doen schitteren’, voegde Tuchel daar nog aan toe. Duidelijker kan het niet. Het discours van de Champions Leaguewinnaar zegt veel over het Engelse voetbal, waar er een nieuwe soort vedetten is opgedoken. Vroeger was Engeland een paradijs voor de franchisespeler op z’n Amerikaans, waarbij spelers gekocht werden voor een bedrag van acht of negen cijfers en de belichaming van een bepaald voetbalproject werden. Tegenwoordig is de Premier League een andere dimensie binnengegaan. Nu gaat het veeleer over het Manchester City van Pep Guardiola dan van Kevin De Bruyne, of over het Liverpool van Jürgen Klopp in plaats van dat van Mohamed Salah of Virgil van Dijk. De spelers moeten zich aanpassen aan de trainers in plaats van andersom.
Het profiel van Kai Havertz past perfect bij het spel van Chelsea, dat van Lukaku veel minder.
Onbegrijpelijk, volgens Michael Yormark, die in de kolommen van The Guardian fulmineert over de mislukte Londense comeback van het paradepaard uit zijn Roc Nationstal: ‘Als je zoveel geld investeert in een speler, dan moet je die op zijn sterke punten uitspelen. Een goeie coach is wat mij betreft iemand die begrijpt hoe hij met verschillende persoonlijkheden moet omgaan en hun prestaties kan maximaliseren. Ik denk niet dat dat dit jaar gebeurd is.’ Ook al weet hij over het hele seizoen nog vijftien keer te scoren, de terugkeer van Big Rom naar de oude stal heeft toch veel van een mislukking. Zijn enige beslissende acties in de Champions League toont hij tegen Zenit en Malmö. Hij vindt vooral de weg naar de netten tegen bescheidener tegenstanders in de competitie of de FA Cup. Hij is wel twee keer beslissend op de wereldbeker voor clubs, tegen Al-Hilal en Palmeiras, maar tegen meer prestigieuze tegenstanders kan hij niet wegsteken dat hij het moeilijk heeft. Op die avonden is het trouwens vaak Kai Havertz die mag opdraven. Tuchel vindt immers dat zijn landgenoot over troeven beschikt die Lukaku niet heeft: ‘Hij geeft ons spel volume. Hij bestrijkt een grote oppervlakte, met veel intensiteit, en hij duikt graag op in de half-spaces om een numerieke meerderheid te creëren.’ Dat profiel past perfect bij het spel van Chelsea, dat van Lukaku veel minder.
Het Italiaanse ideaal
‘Ziedaar ons wapen, een kaliber 90’, zo toeterde een enthousiaste Intervoorzitter Steven Zhang op de sociale media toen hij vanop het dak van de Interbuilding de terugkeer aankondigde van de MVP van het seizoen 2020/21. Die 90 verwijst naar het shirtnummer dat hij krijgt bij zijn tweede comeback in twee jaar – zij het dat de presentatie van een andere orde is dan in Londen. Als overtuigd bewonderaar van Lukaku lijkt coach Simone Inzaghi een centrale plaats in zijn project voor te behouden voor de Belg, net zoals Antonio Conte dat vóór hem al deed. Het is een bijna noodzakelijke voorwaarde voor een speler die niet verhult dat hij er behoefte aan heeft om zich belangrijk te voelen en graag gezien te worden.
Romelu Lukaku voelt zich thuis. Letterlijk, want hij neemt opnieuw zijn intrek in zijn appartement in CityLife, de hypermoderne zakenwijk van Milaan. Maar ook figuurlijk, want hij komt terecht in een competitie die nog aan personencultus doet en de mondiale logica minder volgt. Geen ‘superkernen’ immers in Italië, een belangrijk gegeven in de strijd om de scudetto, die zich voortaan lijkt af te spelen aan het eind van de winter. Vorig jaar profiteerde AC Milan van het feit dat het geen Europese verplichtingen had op het moment dat de blauw-zwarte stadsgenoot veel energie moest stoppen in een dubbel duel met Liverpool. Een jaar eerder maakte Inter dan weer gebruik van zijn lichtere kalender om een beslissende kloof te slaan in de eindsprint van de competitie. Roteren verzwakt veel ploegen in de Laars, omdat ze over het algemeen de middelen niet hebben om competitieve kernen van meer dan twintig spelers samen te stellen.
De chefs van de Curva Nord benadrukten dat Lukaku ‘de aanmoedigingen zal moeten verdienen met nederigheid en het zweet dat hij laat op het veld’.
Het voetbal in Italië blijft iets klassieks behouden. Een nummer 9 blijft er een nummer 9, iemand die vooral zijn doelpuntenproductie voor zich laat spreken. Hoe kun je een kampioenschap immers beter duiden dan met de doelpunten van Ciro Immobile, die een keizer is aan zijn eigen kant van de Alpen maar in Duitsland of Spanje geen potten kon breken? Misschien met de wetenschap dat de titel vorig seizoen naar een ploeg ging die meestal Olivier Giroud in de spits zette, iemand die op Engelse bodem nooit verder geraakt is dan het statuur van supersub. De Franse wereldkampioen is onverzettelijk in de duels en daarmee exemplarisch voor een competitie waarin je nog met fysieke middelen, spieren en dijen, kunt domineren. Een theorie die onderschreven wordt door Lukaku zoals hij onder Conte opereerde: onbespeelbaar voor alle verdedigers als hij met de rug naar doel staat en daardoor het gedroomde aanspeelpunt bij het uitvoetballen.
De troon in gevaar
Kun je een tweede keer met elkaar trouwen en opnieuw gelukkig zijn? Romelu Lukaku hoopt daarop, maar de Curva Nord heeft zo haar twijfels. De ferventste supporters van Inter voelden zich verraden toen de spits het vorig jaar van de daken schreeuwde dat hij graag wilde terugkeren naar zijn jeugdliefde. Zij hadden scherpe woorden over voor de terugkeer van de Belgische goalgetter en vroegen dat geen enkele fan met sjaals naar de luchthaven zou trekken om hem te ontvangen. Een gigantisch contrast met zijn eerste landing in Italië. De chefs van de Curva benadrukten ook dat Big Rom ‘de aanmoedigingen zal moeten verdienen met nederigheid en het zweet dat hij laat op het veld’.
‘We hebben akte genomen van het verraad van Lukaku’, voegden ze er nog aan toe. De genadeslag werd gegeven in een zin die niet alleen de huidige teneur op de tribunes van het Giuseppe Meazzastadion weergeeft, maar eigenlijk de voorbije twaalf maanden van Romelu Lukaku samenvat: ‘Hij was een keizer. Nu is hij een speler zoals de anderen.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
