De Rode Duivels wandelen van kwaad naar erger, met als dieptepunt de wedstrijd in Vilnius. Een einde in mineur van een campagne in mineur waardoor België bij de EK-loting in pot vier belandt. In theorie maakt dat niet zoveel uit, want deze generatie Duivels heeft het tegen élke ploeg moeilijk, maar qua imago scheelt het wel een stuk. Met welke argumenten moet je nu volgend jaar sponsors, van wie de contracten haast allemaal aflopen, overtuigen om 300.000 euro per seizoen op tafel te leggen om je imago te verbinden aan een bende losers… Het is tijd voor rust en bezinning. In die zin is het een goed signaal vanwege de bond dat de uitnodiging om in november een (betaalde) oefeninterland te spelen in Schotland of Noord-Ierland, werd afgeslagen. Zo leg je jezelf geen druk op om al direct een nieuwe bondscoach aan te stellen en vermijd je dat drukbezette en goedbetaalde profs die geen zin hebben in zo’n uitje massaal afzeggen en je met een B-elftal moet afreizen. Beter is te wachten met verzamelen tot januari, als de bond middels een stage ergens in een zuiders land de kern kan laten kennismaken met de nieuwe bondscoach. Die aanstelling wordt – gezien de beperkte financiële ruimte waarover de bond beschikt en waardoor de vorige week naar voren geschoven Morten Olsen al direct vrijwel onhaalbaar lijkt – een delicate opdracht. Er is de voorbije week in de coulissen druk overleg gepleegd, maar een consensuskandidaat is er nog niet.
Het gaat evenwel om meer dan een bondscoach alleen. De hele bondstop moet professionaliseren, vinden de sponsors, die graag een financieel directeur aan het hoofd van de organisatie hadden gezien én een sterke commerciële figuur. Onderhandelingen lopen momenteel nog via de bondsvoorzitter en dat is niet meer van deze tijd. Meer dan die uitzichtloze poging om eerste klasse terug te dringen naar veertien ploegen, lijkt dat een prioriteit te moeten worden voor de gedoodverfde voorzitter Roger Vanden Stock, die nu twee heren probeert te dienen en in dat dubbel spoor slipt. Problemen tackel je één voor één, niet allemaal samen. Vanden Stock verbindt op dit moment te veel dossiers aan elkaar, hij koppelt de bondscoach aan zijn voorzitterschap en dat aan de reductie van eerste klasse, terwijl hij ook nog eens zijn greep op Anderlecht wil behouden. Een octopus zou voor minder de tel kwijt raken. Naast rust en bezinning is het ook tijd voor eenvoud en prioriteiten. Met het uitdelen van regenjasjes help je van bondswege jongeren niet beter maken.
Dat de Rode Duivels ondermaats presteren – slechts drie keer winst in tien groepswedstrijden – is ook slechts nieuws voor Anderlecht, dat de laatste maanden steevast ongeveer de helft of zelfs iets meer van de ploeg leverde. Wie de Brusselaars zaterdag zag krasselen op Beveren, weet dat het geen eenmalig dipje is. Nog meer zorgen voor Vanden Stock. Geblesseerden zijn een pover excuus, van de basiskern waren alleen Serhat Akin, Hannu Tihinen en Vincent Kompany afwezig. Misschien had de Turk Anderlecht in de omschakeling wat meer kunnen bijbrengen dan Nenad Jestrovic, maar voor de anderen moet Anderlecht stilaan een alternatief in huis hebben. De Fin is komende zomer einde contract en ons zou het weinig verbazen, mocht Anderlecht hem zoals indertijd met Ivica Mornar in januari voor nog wat euro’s verpatsen.
Dat het met de rug van goudhaantje Kompany ook al niet te best is gesteld, bleek vorig weekend weer. Deadline na deadline wordt gemist. Doemt stilaan het spookbeeld van een herniaoperatie aan de einder op ? Kortom : Frank Vercauteren moet het met deze kern doen en die lijkt twee gezichten te hebben : overrompelend thuis en belabberd uit. Met thuismatchen tegen Liverpool en Club Brugge voor de boeg is het eerste aangenaam, met het oog op een reductie van eerste klasse tot veertien is het tweede een brug te ver. In Nederland bespelen ze ook met achttien een vergelijkbare (iets grotere) markt en het belet de Hollanders niet om zich wél te plaatsen voor het WK, om wél af en toe een club ver door te laten stoten in de Europabekers en om spelers te plaatsen bij Europese topclubs.
Bekommernis voor de eigen opleiding en stevige professionele kaders lijken dan ook interessanter als denkpiste dan een uitzichtloze strijd om collega’s dood te knijpen tot meerdere eer en glorie van een handvol topclubs. l
PETER T’KINT
ROGER VANDEN STOCK VERBINDT TE VEEL DOSSIERS MET elkaar.
