De laatste schroeven zijn uit zijn knie en Laurent Dauwe voetbalt weer. Een project met hem als tenniscoach viel in het water.
“Toen ik een jaar of dertien was,” vertelt Laurent Dauwe, “moest ik de keuze maken tussen tennis en voetbal. (Lachend 🙂 Maakte ik toch wel de verkeerde keuze zeker ! Na een partijtje tennis stapte ik vaak met veel meer voldoening van het terrein dan na een voetbalwedstrijd. In het tennis sta je er alleen voor en dat vind ik een enorme uitdaging. Bovendien moest ik in het voetbal altijd vechten voor mijn plaats. Dat probleem heb je niet als je tennist. Maar toen ik me als scholier van AA Gent na de wedstrijd snel uit de voeten maakte om te gaan tennissen, waren ze daar bij Gent niet zo blij mee. Bovendien overlapten te veel periodes elkaar, dus moest ik kiezen. Het werd voetbal.”
Tegenwoordig beheerst het tennis opnieuw zijn leven. Meer nog, het is zijn broodwinning. Onlangs zag Dauwe een groot project in Eeklo, waaraan hij zijn volle medewerking had toegezegd, in het water vallen. “Een uniek project. Een tennisschool met internaat, alles erop en eraan. Tenminste, op papier… Want toen puntje bij paaltje kwam, werd de bouwvergunning geweigerd en stierf het project een stille dood. Ik zou er tennisles en fysieke training geven. Maar de man die de zaak wilde opstarten, een familielied nota bene, kwam zijn afspraken niet na en daar stonden we dan.
“We waren nochtans al helemaal op die school afgestemd. Ook familiaal. In afwachting van de bouw van de school logeerden we met z’n allen in barakken, op een weliswaar prachtig domein in het centrum van Eeklo. De toestanden die we daar meemaakten, bespaar ik je. Van een gezinsleven was nauwelijks sprake, want iedereen liep er door elkaar. En aangezien wij nogal huiselijk zijn, mag het een wonder heten dat we dat jaar zonder kleerscheuren zijn doorgekomen. De kinderen vonden het wel leuk : zij zaten voortdurend tussen leeftijdsgenoten met wie ze naar hartenlust konden tennissen. Na een jaar zijn mijn vrouw en ik met onze vier kinderen naar deze gerestaureerde hoeve in Merendree verhuisd.”
Merendree, deelgemeente van Nevele. Prachtige streek, waar mooie kronkelende baantjes de dorpjes aan elkaar rijgen. Planckaert County. Een paradijs voor fietsers, kunst- en antiekliefhebbers. “Vroeger, toen we in Meigem woonden, was Eddy (Planckaert, nvdr) een buur. Lang geleden dat ik hem nog zag. Behalve dan op televisie.”
Al wonen ze in het hart van Vlaanderen, bij de Dauwes is Frans de voertaal. Laurent werd geboren in Brussel. Zijn vader was Antwerpenaar, zijn moeder kwam uit Eeklo. Nadien trok het gezin naar Melle, nabij Gent. “Mijn vader was ook tweetalig. Dat vond ik zo’n voordeel dat ik voor mijn kinderen hetzelfde wilde. Maar je moet er echt wel moeite voor doen. Ze lopen school in het Nederlands, maar thuis moeten ze meteen overschakelen : het is de bedoeling dat ze ook met elkaar Frans praten.”
Voetballen doet Laurent Dauwe ook weer. Twee jaar geleden liep hij een ingewikkelde beenbreuk op, die maar moeizaam heelde. Pas onlangs werden de laatste twee schroeven uit de rechterknie verwijderd. “Ik kan je verzekeren : ik heb afgezien als de beesten. Het ging om een breuk van het tibiaal plateau, wat vooral bij zware motorongevallen voorkomt. Sinds een jaar speel ik opnieuw in clubverband, hier in de buurt bij tweedeprovincialer Zomergem. Ik kan niet zeggen dat ik al sterk presteerde. Vooral met de snelheid van uitvoering heb ik problemen. Ik speel nu achter de spitsen, terwijl ik vroeger in eerste klasse vooral op de flank actief was.
“Bij de invallers van AA Gent had ik een sterk seizoen als libero achter de rug en dus zou ik de gedoodverfde opvolger worden van de Deen Søren Busk. Maar uiteindelijk werd Michel Dewolf laatste man. Als zeventienjarige was ik enorm onder de indruk van de grote namen met wie ik plots mocht meetrainen. Misschien toonde ik wel te veel respect voor die mannen en legde ik me te gemakkelijk neer bij de situatie. In plaats van libero werd ik rechtsachter, maar wel één die de hele flank voor zijn rekening nam. Bij Moeskroen en Westerlo stond ik zelfs tussen de palen als onze doelman een rode kaart had gekregen. Ik was echt overal inzetbaar.
“Ik mag niet klagen over mijn carrière. Zowel met Gent als met Moeskroen, Germinal Ekeren en Westerlo dwong ik Europees voetbal af. Alleen Antwerp viel tegen, hoewel ik er mee de promotie naar eerste klasse bewerkstelligde. Maar de mentaliteit beviel me er helemaal niet, het was het jaar te veel. Het grootste deel van mijn loopbaan ben ik nooit zonder pijn geweest. Dat kwam door een mislukte artroscopie nadat ik als speler van Gent op Lierse met mijn noppen in het gras was blijven steken. In mijn linkerknie zit geen kraakbeen meer, binnenkort zal ik een prothese nodig hebben. Maar dat zijn zorgen voor later.”
Momenteel concentreert hij zich tijdens de week weer nagenoeg volledig op het tennis. “Na het mislukte project in Eeklo pakken we het nu iets kleinschaliger aan in Gent. Opnieuw met iemand van de familie. We zien wel wat het wordt.”
door Stefan Van Loock
‘Zowel met Gent, Moeskroen, Germinal als met Westerlo dwong ik Europees voetbal af.’
