Verdiend won Germinal Beerschot zaterdag de beker. Sport/Voetbal Magazine volgde een week lang hoe Marc Brys zijn spelers scherp kreeg en een eerste prijs veroverde.

Een zeldzaam emotioneel moment toonde Marc Brys zaterdagavond, toen hij bij het laatste fluitsignaal op de knieën zonk, zich wegdraaide van de camera’s en met het hoofd in de handen besefte dat hij net de beker van België had gewonnen. Terwijl de camera’s de feestende spelers volgden, stapte hij de bijna verlaten eretribune op om er Jos Verhaegen in de armen te sluiten. Verhaegen gaf Brys drie maanden geleden een nieuw contract in plaats van hem zoals iedereen (Brys incluis) verwachtte te ontslaan.

Na afloop lichtte Brys, voor het eerst in zijn carrière geconfronteerd met de nationale pers en interviewaanvragen in het Frans, uitvoerig toe hoe hij wel tien keer de video van de met zware 6-0-cijfers verloren competitiewedstrijd op Club Brugge bekeek, analyseerde waar het toen fout liep en welke lessen hij daaruit trok. Brys’ antwoord mocht er zijn : zaterdag speelde Germinal Beerschot een perfecte wedstrijd, de dagen voordien bereidde Brys met oog voor elk detail de finale voor. Want, waarschuwde hij, “wie het scherpst aan de aftrap komt, wint.”

Maandag

Liefst was Brys maandag, dinsdag en woensdag op afzondering gegaan, maar Jos Verhaegen vond dat niet nodig. Op afzondering wilde Brys “weg van de drukte nog even de cohesie aanhalen alvorens de spelers de laatste dagen in hun eigen cocoon de voorbereiding afronden. Ik wilde de slaap- en eetgewoontes op het einde niet doorbreken, maar in de eerste dagen het teamaspect en de voedingsgewoontes nog eens aanhalen.” Dat de spelers geen soep met balletjes kregen, klopt. “In de opbouw iets minder koolhydraten, vanaf woensdag wat meer. Dan is er geen nood aan varkensvlees. Ik tracht dat heel het jaar door mee te geven, maar met zo’n belangrijke wedstrijd staan ze meer open voor zulke tips.”

Op de Wilrijkse Pleinen neemt met de dag de belangstelling toe : extra toeschouwers, tv en pers die elk detail uitvergroot. “Zo is dat bij Club en Anderlecht zeker elke dag ? Daar moeten wij ook naar streven, dit willen we hier met Germinal Beerschot over vijf jaar ook doorlopend beleven.”

De spelers staan scherp. Dat waren ze al, stelt Brys, maar hij wilde het toch nog even stimuleren. “Om iedereen duidelijk te maken dat we niet naar de Heizel gaan als toeristen, maar om de beker te pakken.” Dat benadrukte hij op alle mogelijke manieren, via prikkels in de pers, met spelletjes waarin de winnaar beloond en de verliezers bestraft worden. “Ik coach ook scherper, bijvoorbeeld om iemand te raken die wakker moet worden. Achteraf bekeken was tachtig procent vanuit zichzelf scherp genoeg.” De laatste dagen bouwde hij het spanningsveld af. “Door meer relaxed te coachen, wat humor in te brengen, het juiste evenwicht te vinden tussen de scherpte en toch ontspannen aan de aftrap komen.”

Dinsdag

Carl Hoefkens is geselecteerd voor de Rode Duivels ! Marc Brys is daar blij mee. “Dat bewijst nog eens dat wanneer je collectief denkt er altijd individuele prestaties uitspringen. Vandaag is het Carl, morgen een ander.”

“Het collectief, de groep.” Brys herhaalt honderd keer in elk gesprek waar het hem om te doen is. Vorige week trok hij met de spelers naar een teambuildingdag. “Daar leerde ik dat er naast Hoefkens nog leidersfiguren in dit team schuilen : Kris De Wree bijvoorbeeld, van wie ik me lang afvroeg hoe ik hem kon prikkelen, omdat hij niet leek te beseffen dat hij een potentiële topper is.” Het klinkt als peptalk, maar de resultaten geven Brys gelijk. “Vorig jaar eindigden we zevende met materiaal dat kenners net boven de degradatieplaatsen situeerden. Er was intern nooit ophef naar mij of andere spelers. Ze weten dat ze elkaar nodig hebben om iets te bereiken.”

Om half drie zijn de spelers nog niet op de Wilrijkse Pleinen. Erevoorzitter Jos Verhaegen is er wel maar wacht hun komst niet af. Op het stadion discussiëren de spelers nog volop met voorzitter Marc Van Beek over de mogelijke winstpremie. Als ze om half vier de parking van het oefenterrein opdraaien, is er nog geen akkoord. Om half zes komen Marc Van Beek en zijn rechterhand Herman Kestens ongevraagd het veld opgestormd. De training valt stil, de spelers gaan rond het duo in een kring zitten en Brys verwijdert zich. Een kwartier later schudt de voorzitter de hand van een paar spelers. Er is een akkoord !

Had Brys de voorzitter niet moeten wegsturen ? “Integendeel. Dit voorval was voor mij een zegen, omdat het nog eens aantoonde hoe hecht en strijdbaar dit team is. Nu kreeg je een interessant debat.” Nooit vreesde hij dat het gesprek zou vastlopen. “Ik wist dat ze er samen zouden uitkomen. Wat mij betreft, waren we blijven zitten tot tien uur ’s avonds, maar het moest dinsdag afgelopen zijn. Ik had zelfs gehoopt op een iets langer debat, maar dit voorval verhoogde wel de samenhang tussen de spelers.” Hij voelde zich niet in zijn autoriteit aangetast. “In andere omstandigheden had ik de voorzitter weggestuurd als hij zomaar het veld was opgelopen tijdens een training. Nu was het een zegen.”

Woensdag

Terwijl het jonge tv-team van ATV, dat Germinal Beerschot deze week volgt, na de training een speler interviewt, rijdt hun busje vrolijk toeterend de parking af, met Hoefkens achter het stuur en Kurt Van Dooren en Wim De Decker vriendelijk zwaaiend. Via een lift komt het tv-duo toch nog in het stadion. Brys lacht. Je laat je autosleutels niet ongestraft op de deur zitten met Hoefkens en Van Dooren in de buurt !

Net als de vorige dag start de training met een uur vertraging. Eerst was er videosessie, nog maar eens een analyse van wat er verkeerd liep in de zwaar verloren competitiewedstrijd in Brugge. Op het veld laat Brys vanaf vandaag in zijn kaarten kijken : vanaf nu staat het basisteam en de tactische opstelling vast.

Om vier uur staat het themacafé barstensvol. Er is een meet and greet voorzien waarbij spelers en technische staf beschikbaar zijn voor handtekeningen. Honderden gegadigden staan in de rij als de spelers en trainers om kwart voor vijf hun opwachting maken. Pas om half zeven strompelt Marc Brys buiten, zijn hand doet pijn. Tijdens het gesprek op een terras in de buurt rinkelt zijn telefoon een uur lang onafgebroken. De weg naar de top is lang en hard ! Brys : “Hier doen we het toch allemaal voor ? Hier droom je toch alleen maar van ?”

Tot nu valt het allemaal wel mee, al wordt zijn dochter geplaagd met haar uitspraak dat ze eigenlijk supportert voor Club Brugge. “Volgende week is dat allemaal vergeten.” Bang dat de spelers helemaal afgeleid worden van de finale is hij niet : vandaag stoppen alle randactiviteiten, ook voor hem. “Tot woensdag mag het allemaal, vanaf donderdag telt alleen nog die wedstrijd, dan doen we aan niets meer mee. Drie dagen lang moet iedereen zich voorbereiden en concentreren zoals hij het goed vindt, in zijn vertrouwde omgeving.”

’s Avonds gaan vijf spelers zoals door de trainer gevraagd nog even naar het huis van Jos Verhaegen om er een terminaal kankerpatiëntje op te zoeken. Brys is trots. “Dit toont aan hoe goed deze groep in elkaar zit. Dat ze beseffen dat er nog iets meer is dan een voetbalmatchke op de Heizel. We gaan er echt voor, maar je moet altijd alles in het juiste perspectief zien.”

Donderdag

Om twee uur staan de spelers al op het veld in het Koning Boudewijnstadion. Brys baalt. “In principe was hier een persverbod.” Hij wilde net als Club Brugge minstens één keer achter gesloten deuren trainen. “Daarom is het jammer dat het stadion in het Veltwijckpark nu onbruikbaar is. Daar kon je de poorten sluiten en je laatste training ontspannen inoefenen.” Toch is hij blij met de training in Brussel, “omdat het de herkenbaarheid naar zaterdag verhoogde. Zo schrokken de spelers toen ze merkten dat de bal stuiterde.”

Luciano is er voor het eerst bij. Hij zit geleund tegen een van de doelpalen met een camera te filmen. Er ook bij is Henk Vos. Die volgde de voorbije dagen in Nederland de trainerscursus. Brys : “De afspraak is dat hij komt trainen als hij het nodig heeft, gemiddeld één keer per dag. Zoiets accepteer je als coach alleen als iemand tijdens het seizoen overkomt.”

Niet aanwezig is Moussa Dembele. De 17-jarige spits is opgeroepen voor een interland met de min-19-jarigen. Brys vreest dat hij Dembele niet meer terugziet. “Ik zou hem volgend jaar heel graag nog bij ons hebben, maar ik vrees dat hij in zijn hoofd al beslist heeft om naar een andere club te gaan. Op termijn wordt Moussa echte top, anders sta je niet op je zeventiende in de basis bij een eersteklasser. Maar het is jammer dat hij nu al vertrekt, hij dreigt een paar stappen over te slaan.”

Vrijdag

Om half tien al staan de spelers op het trainingsveld om de hitte te ontwijken. Om elf uur is het al bijna dertig graden. Net als de vorige dagen ligt de intensiteit laag, worden de oefeningen vaak onderbroken waarbij de trainer uitvoerig uitlegt wat er van de spelers verwacht wordt. Dit was geen typische trainingsweek voor Germinal Beerschot, zegt Brys achteraf, “maar een minder intensieve arbeidsweek dan alle voorgaande, waarin veel meer rust werd ingebouwd. De warmte speelt een rol. Als het koud was, had de intensiteit iets hoger gelegen, nu wilde ik enkel de frisheid behouden.”

Van de negentien spelers moeten er nog vier af. Brys ligt er niet van wakker. “Ik heb geen problemen om beslissingen te nemen.” Pas bij de samenkomst zaterdag om half zes (!) duidt hij de vijftien spelers aan voor het scheidsrechtersblad. Maar hij heeft nu al zijn selectie en zijn basisteam in het hoofd. “De knopen zijn doorgehakt. Ook qua tactische aanpak. Wat ik nu van plan ben, was ik al op de eerste training naar deze match toe van plan. Maandag hadden we met de spelers een gesprek over hoe we het tactisch zouden aanpakken. Toen stelden een paar spelers voor om het anders aan te pakken. We hebben daarover gepraat, maar de meesten opteerden voor de spelwijze waar ik zelf ook aan dacht.” Het voorstel om anders te gaan voetballen, toont de trainer nog eens aan hoe mondig iedereen geworden is. “Heel anders dan in het begin toen er maar een paar het woord namen. Ik doorprik dat door ook de anderen hun mening te vragen.”

Om half twaalf schuiven de spelers aan voor de lunch, de laatste gezamenlijke activiteit voor de afspraak om half zes zaterdagavond. Tot dan mogen de spelers doen wat ze willen. “Behalve te lang in de zon zitten ! “Wie elke week zijn gras afrijdt, mag dat nu ook doen.” Herkenning is het sleutelwoord voor het tweede deel van de week : herkenning op het veld en er naast. “Omdat herkenning vertrouwen geeft. Ik wil ze niet uit hun routine halen. De één rijdt elke zaterdag zijn gras af, de ander gaat wandelen of beluistert luide muziek.”

Zelf zit hij er één dag voor de wedstrijd uiterlijk onbewogen bij. Zo rustig dat je er zelf bijna ongemakkelijk van wordt. Hij doet niet mee aan de euforie waarin het Kiel zich wentelt. Twintig procent is zijn antwoord op de vraag hoe groot hij de kans schat dat Luciano ’s anderendaags tussen de palen staat. “En dan alleen nog omwille van zijn uitzonderlijk verlangen om die finale te spelen.” En hoe liggen de kansen voor zijn club ? “Tien procent kans voor ons, negentig procent voor Club. Maar die tien procent gaan we met hand en tand verdedigen. Er zijn er een paar bereid om daarvoor te sterven. Hopelijk moet het niet zo ver komen.”

Zaterdag

Zestienduizend aanhangers gaan uit de bol wanneer Germinal Beerschot met 2-1 wint en een eerste prijs pakt. Omstandig legt Brys op de persconferentie uit hoe hij Club tactisch anders aanpakte dan tijdens de zwaar verloren competitiewedstrijd. “We hebben getracht uit onze fouten te leren. Een paar weken geleden noemde men ons de schande van het land met onze manier van spelen, maar ik stel vast dat Genk het tegen Standard in de strijd voor Europees voetbal niet anders aanpakt.”

Emotioneel haalt hij aan waarom hij ondanks een gebroken rib toch Luciano liet starten, “die twee jaar in armoede en eenzaamheid wegkwijnde in zijn kamertje in het stadion in het Veltwijckpark en nu de beste keeper in België is.” Hij haalt nog een artikel aan waarin hij de meest anonieme trainer van eerste klasse genoemd werd. “Ik vond dat een compliment. Ik sta voor het collectief, ben maar een radertje in het geheel. Ik zou heel arrogant zijn om me boven dat geheel te stellen, ook nu.”

Waarop hij naar de uitgang stapt, voor een wilde feestnacht op het Kiel. Straks moet hij zijn dochter die supportert voor Club Brugge nog troosten. Brys lacht : “Dat denk ik niet. Dit gunt ze haar vader wel.”

door Geert Foutré

‘Dembele wordt een topper. Alleen jammer dat hij zo vroeg weggaat.’

‘Dat de voorzitter voor de premiebesprekingen het veld opliep tijdens de training, vond ik een zegen.’