Een week in het spoor van de twee bekerfinalisten, waarbij er bij de ene ploeg meer spanning was dan bij de andere. En Peter Maes dit keer geen potloden meebracht of Al Pacino, maar putte uit eigen werk.
Maandag 17 maart
De day after het einde van de reguliere competitie. Voor bekerfinalist Zulte Waregem is dat een zege op AA Gent. Winst die Lokerentrainer Peter Maes al goed geanalyseerd heeft, als hij iets over drieën het oefenveld op stapt. Ook Lokeren sloot af met winst, bij Lierse. Een sterke collectieve prestatie, looft de trainer. “Ik hoop dat we dat Lokeren zaterdag te zien krijgen.”
De dag na de wedstrijd is qua veldwerk een rustig moment voor een van de sportieve architecten van het succes van de Waaslanders. De training begint iets over halfdrie, maar dan is er geen Maes te zien. Danny Veyt trekt met de helft van de bende de bossen in, voor een uitloopmoment. Erwin Lemmens bekommert zich om zijn doelmannen Copa, Verhulst en Lazic, terwijl Rudi Cossey een klein groepje met pass- en trapvormen amuseert. Jordan Remacle wacht na een revalidatie van drie maanden een test met de beloften tegen Oostende, om te zien of de enkel het houdt. Hij speelt een uur, maakt één goal en geeft een assist. Conclusie: iedereen is fit, wat een luxe.
De fanshop is vandaag niet open? Wie zich nog een sjaal wil aanschaffen, moet later op de week terugkeren. Wel open is het themacafé. Op het moment dat de kalender voor de play-offs nog moet worden bekendgemaakt, staan de supporters al aan te schuiven voor hun tickets. Het voetbal leeft op Daknam. Als tijdens een interview de voorzitter wordt gevraagd om te poseren met de beker – een replica – weigert hij in eerste instantie. “Dat brengt ongeluk.” Maar als Roger Lambrecht hoort dat het ‘maar’ een replica is, doet hij het toch. En, replica of niet, Lazic permitteert zich een grap en steekt de beker, meegebracht door een verslaggever, weg. Die is even in paniek door het verlies, maar ziet dan een smile op het gelaat van de spelers.
In Waregem zijn ze er iets vroeger aan begonnen. Om negen uur is er al een ontbijt. Daarna fitnesssessie en interviews. D’Haene, Skúlason en De fauw moeten het verhaal van hun bekerfinales in Turkije, IJsland en Nederland doen. De meest succesrijke bekerman is Mbaye Leye, net op tijd fit. Hij won al twee keer de Belgische, in 2010 met AA Gent en in 2011 met Standard. Thorgan Hazard toont zijn gepersonaliseerde schoenen, rechts de datum van de finale (22.03.2014), links een vermelding van beide ploegen.
Dinsdag 18 maart
Lokeren steekt een tandje bij, met een eerste doorgedreven training. Twee bekende gasten zijn nieuwsgierig naar de prestaties van hun ex-ploegmaats: Ivan Leko, met OHL in volle voorbereiding op play-off 3, komt even langs en haalt nog wat herinneringen aan twee jaar geleden op. Ook Aristide Bancé is er, na omzwervingen door Duitsland, Oekraïne, de Verenigde Arabische Emiraten en Turkije terug in Duitsland beland (Fortuna Düsseldorf). De spits zegt Barry Boubacar Copa goeiendag.
Copa traint voluit en meteen weet Davino Verhulst hoe laat het is. Verhulst verving Copa niet onaardig tijdens diens afwezigheid, maar anders dan bij Zulte Waregem, waar een doelmannenkwestie speelt omdat Francky DuryBruzzese in de beker liet meespelen, liggen de zaken hier duidelijk. Er is een hiërarchie, zegt Erwin Lemmens. “Davino heeft het goed gedaan, maar Copa is de nummer een. Waarom zouden we dat nu plots veranderen?” Assistent-trainer Rudi Cossey beaamt: “Op het moment dat iedereen fit is, speelt de hiërarchie. Vorig seizoen was het Maric–Taravel centraal achterin, en moest Scholz als derde man inspringen waar we hem nodig hadden. Nu heeft Mertens het tijdens de afwezigheid van Maric goed gedaan, maar overkomt hem wat Scholz eerder meemaakte. In doel weet Davino wat de hiërarchie is als Copa fit is. Copa heeft ons dit seizoen nog maar weinig ontgoocheld en Peter is iemand die vertrouwen geeft aan mensen die het goed doen. Dat zorgt voor duidelijkheid. Stel dat je nu begint te schuiven en je tweede doelman maakt een foutje in de finale. Dan krijg je problemen.”
Inmiddels heerst er in Waregem rust. Tenminste, voor de voetballers. Niet voor de Lottowinnaars in de wijk Torenhof (17 man won er samen 1 miljoen euro) en niet op straat, want Obama komt. Dat zorgt op café toch ook voor wat gespreksstof.
Woensdag 19 maart
Vrije dag in Lokeren, zoals altijd als de ploeg op zaterdag speelt. Aanvoerder Killian Overmeire nodigt dan ook meestal op dinsdagavond vrienden uit, voor de wekelijkse pokeravond. De ruwbouw van zijn nieuwe huis krijgt van hen voor de gelegenheid een geel en zwart kleurtje. Wat kleur betreft: Fiel Laureys, kranige tachtiger, is een man van traditie. Een tijdje geleden vonden de spelers in hun bakje een briefje, met de vermelding van de juiste clubkleuren. Overmeire maakt van de vrije dag gebruik om te fietsen met de vriendin, Maric passeert bij de kapper, Scholz gaat wat lopen. Sergio Dutra geniet van de aanwezigheid van zijn vader, die hij al sinds Nieuwjaar niet meer live heeft gezien en die een paar dagen in België doorbrengt.
Cossey: “Hoe belangrijk de beker ook, het is minstens even belangrijk om een vast patroon te hanteren. Anders riskeer je dat je een doel gaat beklemtonen, wat misschien leidt tot overconcentratie. Daarom houden we net als twee jaar geleden de aanloop zoals bij elke andere match, tenzij ons om organisatorische redenen anders wordt opgelegd. Dus: hetzelfde trainingsritme, geen gesloten trainingen, geen afzondering op hotel, samenkomst de dag van de match om 15 uur. Alles normaal.”
Op de Grote Markt worden de eerste dranghekken geplaatst. De voorbereidingen voor een groot volksfeest.
Inmiddels is het in Waregem een drukte van jewelste. Om halfelf begint de training, voor het oog van zes cameraploegen, een tiental fotografen, alle kranten en een supporter of vijftig. Onze man komt met de fiets en is met zijn vehikel te zien in krant en op de VRT. Voor de persconferentie met Thorgan Hazard is de perszaal te klein. Het is dan ook de eerste keer dat Hazard de pers te woord staat sinds hij een streep trok onder een van de woeligste transfersoaps in jaren. Anderlecht is voor volgend seizoen geen optie meer, laat hij noteren.
’s Avonds geeft Dury een lezing in Roeselare, getiteld “Winst van de mens ligt in de mind”. Een organisatie van Unizo, BTM Roeselare en Centrum Roeselare in het kader van het netwerkevent Bizznet. Dury legt opvallend vlot en gezwind zijn filosofie uit. “Zenuwen, om te praten voor 200 bedrijfsleiders? Neen, absoluut niet. Ik weet waarover ik praat, hé. Ben overtuigd van mijn verhaal.” Hij sluit af met veel vertrouwen: “In principe gaan we winnen, ik kan alleen niet zeggen met hoeveel.”
Donderdag 20 maart
In Lokeren gaat de pees erop. Niet om halfelf, zoals op de website staat aangekondigd, maar om 14 uur. Vader Dutra komt zijn zoon volgen en geniet. Volgende week moet de optie in het contract worden gelicht, maar de club wil het laten openbreken. De Braziliaan mikt hoog, maar Lokeren is een fantastische tussenstap. Geen gesloten training hier achter het Daknamstadion. In Lokeren valt dat sowieso moeilijk te organiseren. Achter iedere boom kan een supporter of een spion staan. Cossey: “Het gebeurt dat iemand van de tegenstander komt kijken. Maar we spelen al vier jaar hetzelfde, wij hebben geen geheimen.” Maes lost dat soort zaken op zijn manier op. Als hij toch eens wil verrassen, vraagt hij de lokale persmedewerkers om gewoon niet te schrijven wat ze hebben gezien.
De club weet inmiddels niet meer waar ze het heeft, de supportersgekte is losgebarsten. Twee jaar geleden bracht Lokeren bijna 17.000 man naar Brussel, nu zijn het er 19.000, 4000 meer dan de concurrent uit Waregem. Op alle mogelijke manieren gaan ze naar Brussel. Met eigen vervoer, uiteraard, maar ook met bussen: 320 in totaal.
Maar het kan nóg origineler. Vandaag wordt de laatste hand gelegd aan de animatie op een heuse partyboot. Vertrek vanuit Temse, tot in Brussel. Een tocht met aan boord een dj, en workshops. Onder meer een snoekbaarsviscursus! Ze hebben zelfs een kleine opblaasboot gekocht, die ze aan de grote boot willen bevestigen: voor wie zich aan boord niet gedraagt. Die mag in quarantaine. De terugreis gaat wél over land, met een dubbeldekker.
Op Daknam schuiven de supporters aan. Ze krijgen net als twee jaar geleden allemaal een goodiebag, met een bandito, een bekereditie van de Streekkrant, eentje van de Sportinger en een badge van de club. Zaterdag is er ook een vlaggetje voor iedereen. Die arriveren in dozen, er worden supporters gezocht om ze allemaal op de stoeltjes te leggen.
Mijat Maric traint met een opvallende smile. Twee jaar geleden miste hij met een gele schorsing de bekerfinale. Onverhoopt krijgt hij een nieuwe kans. Ei zo na ging die weer verloren, een blessure, nota bene opgelopen in Waregem bij het competitieduel, hield hem een maand aan de kant. Keihard werkte hij, om net op tijd klaar te zijn voor de finale. Hij looft de medische staf, voor het harde werk: “Ik denk dat ze van mij een cadeautje gaan krijgen.”
Inmiddels is het in Waregem uit met de pret voor de mannen van de gazet. Tot de finale geen open trainingen meer, alles achter gesloten deuren. De poort naar het oefenveld is gesloten, maar onze man heeft gehoord dat op het einde van de training elke speler een strafschop heeft mogen nemen, met Bossut en Bruzzese afwisselend in doel. Na de training blijft Dury nog tien minuten praten met Raphaël Cacérès, niet bij de achttien in Gent. De trainer wil hem dat uitleggen. Op de parking loopt hij vervolgens Habib Habibou tegen het lijf, die hij bijzonder hartelijk de hand schudt. “Een heel goede jongen”, beklemtoont Dury. Na het eten krijgen de spelers nog een briefing, over wat er allemaal kan volgen na een eventuele zege. Om kwart over elf ’s avond sluit de trainer zijn computer af. De powerpoint van Lokeren is klaar voor presentatie.
Vrijdag 21 maart
Nieuw kader: het Koning Boudewijnstadion. Maes roept zijn mannen al om acht uur naar de club, in een wijk waar de straten Racing-, Derby-, en Arbiterstraat heten en het wijkcomité de slogan ‘You’ll never woon alone’ hanteert. Daar krijgen ze ontbijt én analyse van de tegenstander. Normaal is dat na de training, maar omdat die in Brussel gebeurt en de trainer met de aanvoerder nog moet nablijven voor een persmoment op de voetbalbond, gebeurt het uitzonderlijk vooraf. Ze duurt iets langer dan anders, een uur in plaats van een halfuur, én wordt voorafgegaan door een specialleke, een compilatie van beelden van de vorige bekerwinst. Die zit nog in het collectieve geheugen, maar wordt nog eens opgefrist. Maes houdt van routine, maar voor bekerfinales wil hij toch iets extra doen. Twee jaar geleden had hij potloden bij. Eentje wist een speler snel te breken, een hele bundel niet. Het was een metafoor voor teamwerk, en hoe ver je dat kan brengen, qua stevigheid. Hij liet zijn spelers toen ook de speech zien, die Al Pacino gaf in de film Any Given Sunday. Dit keer is er een dvd met eigen werk.
Daarna neemt iedereen de bus naar Brussel en zoeken de spelers naar hun plaatsje van toen in de kleedkamer. Er zijn een twintigtal fans die alles mogen zien, ook al is vooraf meegedeeld dat de kleedkamer maar een kwartier open zou zijn voor het publiek. Niet gewend aan zo veel openheid gaat de perschef van de voetbalbond dat toch even verifiëren bij de staf. Jawel, iedereen mag blijven. We krijgen zelfs de basisploeg, als de hesjes worden uitgedeeld. Iedereen is fit, Lokeren heeft geen geheimen. Zo kan het ook. Maes: “We hebben ook niet de traditie van zeer veel fans op training die de concentratie kunnen verstoren. Ik kan me inbeelden dat je bij topclubs op dat vlak anders moet werken.”
Tijdens de training komt de verantwoordelijke voor de animatie de supporters aanporren om wat dozen te helpen dragen en openen. Ook Lokeren traint na de training op strafschoppen. Die van Denis Odoi gaan heerlijk hard binnen. Die is er duidelijk klaar voor. Op de bond is er nadien enige zenuwachtigheid. Het moment met Dury, Maes en de twee aanvoerders samen is voorzien voor 13 uur, maar de delegatie uit West-Vlaanderen zit vast op de ring. Maes, grijnzend: “Op de groten moet je wachten hé.” Hij herhaalt het nogmaals als Dury binnenkomt en hem de hand schudt. Leuk beeld: na de persconferentie wandelen trainer en aanvoerder van Waregem rustig samen ongestoord naar het stadion. We zien het in Londen of Madrid niet snel gebeuren. De fauw zet zich vervolgens in de dug-out en haalt herinneringen op aan de beloftewedstrijden die hij hier vele voetballevens geleden met Club Brugge tegen Anderlecht speelde. De ploegmaats arriveren pas om 14 uur. In afwachting zoekt de trainer naar de sleutels van de kleedkamer. Als een medewerker ze niet direct vindt, grapt Dury: “Moet ik naar Koning Boudewijn bellen? Het is toch zijn stadion?” Niet begrijpend kijkt de man terug…
Na de training gaat het gezelschap op afzondering in hotel Château Du Lac aan de oever van het meer in het Waals-Brabantse Genval. Hier zaten ze ook voor de bekerwinst in 2006. Dury: “Vorig jaar, voor de match op Anderlecht, zaten we in de Crown Plaza in Brussel, maar toen hebben we niet gewonnen.” Dus kozen ze voor Genval. Bijgeloof wil hij het niet noemen, eerder een goed gevoel.
Zaterdag 22 maart
De dag van de apotheose is voor Lokeren een ‘normale’ dag. Verzamelen om 15 uur op Daknam, daarna iets vroeger afreizen, omdat men toch wat bang is van de files. Dus wordt er iets gegeten in Rumst en daarna gestopt in Peutie, waar de politie de spelersbus opwacht en begeleidt tot aan het stadion. Eenzelfde eer valt die van Waregem, die ’s ochtends na de wandeling op hotel een tactische bespreking krijgen, te beurt. Op beide bussen is de nodige champagne ingeslagen, om eventuele winst te vieren. Normaal worden er voor dit soort begeleiding drie zwaantjes ingezet: eentje voor de bus, eentje achter de bus en eentje die op kruispunten het verkeer regelt. Nu zijn ze met zijn vieren, wat hun taak iets makkelijker maakt. “Niks vergeleken met onze colonne die straks Obama begeleidt. Dan zijn we met 36!”, zegt een van de vier motorrijders.
Alle fans vinden op hun zitje een vlagje, ook die van Waregem, maar qua sfeer haalt het geel van Lokeren, wat meer kleur op deze kille dag, het duidelijk. Ook op het veld. Lokeren is op alles voorbereid, tactisch, maar toch verrast Waregem door met het duo Sylla-Leye te starten. Het duurt even voor de Waaslanders daarop zijn ingesteld. Overmeire steekt Hazard in zijn zak, Vanaken start moeilijk tegen Kums, maar vindt dan aan de andere kant, bij Ndiaye, wat meer ruimte. De match zit op slot, alleen Scholz vindt een sleutel.
Iets voor halfelf is Roger Lambrecht weer de koning te rijk: een tweede beker. Hij is wat moeilijker te been, legt de hand op de schouder van de VRT-radioman, die hem naar de zijlijn begeleidt. Ook nu geen geheimdoenerij. De tv-ploeg mag mee op de bus, waar Danny Veyt voor de muziek zorgt. Daarna is er feest op de Lokerse markt, tot in de vroege uurtjes.
In de kleedkamer van Zulte Waregem is het muisstil. Leye is out, net als vorig jaar grijpt men weer naast een prijs. De ironie wil dat Zulte Waregem geklopt wordt op een spelhervatting. Terwijl de trainer, net om sterk te staan bij stilstaande fases tegen de grote mannen van Lokeren, startte met Leye, Sylla en Naessens.
Zondag 23 maart
Matchwinnaar Scholz ruimt het huis op, de vrienden uit Denemarken hebben er wat van gemaakt. Ook elders wordt uitgerust, voor een nieuw feestje later op de avond. Alle spelers trekken naar de Carré.
Inmiddels troost Waregem zichzelf met een leuke tweet: “Lokeren heeft dan wel de beker, Waregem heeft nog steeds Obama.”
DOOR JONAS CRETEUR EN PETER T’KINT – BEELDEN: BELGAIMAGE
“In principe gaan we winnen, ik kan alleen niet zeggen met hoeveel.” Francky Dury op woensdagavond
“Peter is iemand die vertrouwen geeft aan mensen die het goed doen. Dat zorgt voor duidelijkheid.” Rudi Cossey
