Op een wel heel bizarre wijze heeft Moeskroen vorige week een nieuw tijdperk van Georges Leekens ingeluid. Als een op de vingers getikte puber vluchtte Lorenzo Staelens voor de persconferentie weg, toen hij te horen kreeg dat zijn aanwezigheid bij de A-kern niet langer gewenst was. Dat is vreemd, want het staat haaks op de deftigheid die deze club in het vaandel draagt. En het is pijnlijk, omdat dezelfde Staelens vorig seizoen Geoffey Claeys naar de B-kern stuurde toen die het had gewaagd het gebrek aan discipline op training aan te klagen. Nu maakte hij dezelfde fout. Na zijn degradatie viel de teruggezette trainer zijn club aan. Wat ook de achtergronden mogen zijn van deze wrange affaire, Lorenzo Staelens verdient het niet om openlijk zo te kijk worden gezet. Als hij ook maar een greintje zelfrespect heeft, keert hij straks niet terug naar Moeskroen. Ook niet als zijn contract voorzag dat hij te allen tijde weer bij de jeugd kon worden ondergebracht.

Tot dusver ontpopte Jean-Pierre Detrem-merie, de voorzitter van Moeskroen, zich altijd als een man die zijn trainers steunde. Hij deed dat met Georges Leekens en Hugo Broos, toen die destijds bij Moeskroen op een moeizame manier begonnen en in de vuurlijn van de kritiek lagen. Dezelfde loyaliteit was er vorig seizoen ook ten aanzien van Staelens, zelfs toen de ploeg in de terugronde steeds dieper wegzonk in het moeras van de uitzichtloosheid. Hoewel er vanuit de verziekte groep signalen waren gekomen om niet met Staelens door te gaan, liet Detremmerie de trainer met de voorbereiding op de nieuwe competitie beginnen. Nu laat hij zich meesleuren in de draaikolk van de improvisatie.

In het licht van de mogelijke komst van Georges Leekens was voor Detremmerie het akkoord met de Algerijnse bond determinerend voor hoe het sportieve landschap bij zijn club hertekend zou worden. Los van het gegeven dat hij zich halsstarrig vastklampte aan een stuk nostalgie, botst dat met de duidelijkheid die de voorzitter anders nastreeft. Voor het geval Leekens niet kon komen, hield hij met Enzo Scifo en Robert Waseige wel twee alternatieven achter de hand. Het is vreemd dat Detremmerie in deze karakteriële antipoden mogelijk geschikte personen zag om het tobbende Moeskroen weer recht te trekken. Nog grotesker is het dat de sportieve bevoegdheden vooraf niet duidelijker afgelijnd werden toen Leekens’ komst er zat aan te komen. Zo ontstond er een affaire die niets dan verliezers heeft.

Lorenzo Staelens moet er niettemin over waken dat hij zichzelf onder controle houdt. Ooit gold Staelens als een pure prof, wars van egotripperij en andere vormen van zelfgenoegzaamheid. Maar nadat hij al eens als voetballer ontgoocheld wegvluchtte omdat hij naast de Gouden Schoen had gegrepen, ging hij de afgelopen jaren meermaals klagend en zagend uit de bocht. Hij vertrok naar het Japanse Oita om veel poen te scheppen, maar jammerde daar vervolgens over heimwee en liet zich in een (gehonoreerde) column in een krant denigrerend uit over de Japanse cultuur in plaats van zich aan te passen en respect te tonen voor de mensen die hem vorstelijk betaalden. Hij stortte zich ook in de gemeentepolitiek, werd verkozen tot schepen van Sport, gaf zijn ambt tijdelijk door wegens het avontuur in Japan, maar vond na zijn terugkeer dat een en ander niet meer te combineren viel en stapte uít de politiek. Hij droeg de verantwoordelijkheid over de jeugd van Exelsior Moeskroen, sprak met passie en gloed over de job, greep de kans om hoofdtrainer te worden, maar vond dan dat hij moeilijk terug kon tegen verminderde financiële condities. Waarna hij toch weer liet horen dat hij weer gemotiveerd bij de jeugd aan de slag wil gaan, maar geen seconde zal twijfelen als hij een andere aanbieding krijgt.

Hoe valt dat allemaal met elkaar te rijmen ? En welke basis is er dan nog om door te gaan ?

Met Georges Leekens begint Moeskroen aan een nieuwe periode. Aan gepraat zal er zeker geen gebrek zijn. De nieuwe baas deed het ook op de persconferentie. Gezeten naast een gloriërende Jean-Pierre Detremmerie vertelde Leekens hoe belangrijk een langetermijnpolitiek in het voetbal wel is. Hij deed dat nadat hij voor de dertiende keer in zijn niet eens twintigjarige trainerscarrière van werkgever was veranderd. Georges Leekens bezit ongetwijfeld veel capaciteiten. Hij heeft het niet nodig om met hol gepraat op den duur een karikatuur te worden van zichzelf.

door Jacques Sys

Welke basis is

er nog om met Staelens door

te gaan ?