Paralympisch atleet Arne Vanhove heeft mooie herinneringen aan de lockdowns.
Jef Van Baelen vraagt toppers naar hun strafste sportherinnering.
Mijn broers, Bruno en Tom, en ik zijn allen slechtziend. We doen aan goalbal, een indoor balsport die drie tegen drie wordt gespeeld op een veld zo groot als een volleybalterrein. Bruno en Tom waren altijd al veel fanatieker dan ik. Zij droomden van grote sportprestaties en van uitblinken op de Paralympische Spelen. Ik vond goalbal fijn, maar ik ben er later mee begonnen en ook veel vroeger mee gestopt. Op mijn 19de ging ik studeren en dacht ik: het is tijd om andere horizonten te verkennen.
Je vindt werk, er komen kinderen en ik supporterde enthousiast voor mijn broers, die almaar mooiere resultaten neerzetten. Bruno en Tom deden mee aan de Spelen van Peking en Londen. Ik was al 34 toen Bruno een beetje uit het niets zei: ‘Wat houd je eigenlijk tegen om opnieuw sporter te worden?’ Ik wist geen goed antwoord te verzinnen en heb het opnieuw opgepikt. Zoals mijn broers international worden, leek me onmogelijk. Ik dacht er zelfs niet aan.
Tot corona mij de kans van mijn leven gaf. Vlak voor de pandemie had de bondscoach mij opgeroepen voor de nationale ploeg, als reserve. Toen het land op slot ging, kregen olympische atleten een uitzondering: wij mochten wel nog buitenkomen. Mijn broers en ik hebben die eerste lockdowns hard en met veel plezier getraind. Het is raar om te zeggen, maar ik heb mooie herinneringen aan die tijd. De Paralympics werden uitgesteld tot 2021… en ik mocht mee. Het moment dat ik dat nieuws kreeg, maakte zoveel los. Ik had nooit gedacht dat dat er voor mij inzat.
De Spelen waren geweldig en een tegenvaller tegelijk. Tokio weerde alle publiek. Onverhoopt wonnen we onze kwalificatiepoule, maar toevallig had favoriet Litouwen het slecht gedaan in hun kwalificaties, waardoor we hen troffen in de kwartfinales… Het avontuur kwam ten einde. Een teleurstelling, een medaille had echt gekund. Maar enkele jaren later onthoud je vooral het mooie. Dat ik mijn sportdroom kon delen met mijn broers maakt het des te bijzonderder. Alleen de broers Borlée of Hazard begrijpen hoe dat voelt.
