Ghanees, geboren op 22 december 1988 in Accra, Ghana. 1,70 meter – 65 kg. Profiel: de coole.

King Osei Gyan: ” Cool as in cool going, zo kan je mij het beste beschrijven, denk ik. Een coole, vastberaden gast. Ik kom uit Afrika, uit het Engelstalige Ghana. Ik merk hier aan de andere Afrikanen dat er toch een groot verschil is tussen ons en zij die uit het Franssprekende Afrika komen. ( Net op dat moment komen wat Ivorianen, Junior op kop, de gang op stelten zetten. Ze begroeten met veel enthousiasme ‘un frère’ . King lacht om de drukte die ze maken.) Die jongens zijn eh, hush hush around. Luidruchtig. Veel kabaal. (lacht) Je zou ook wel kunnen zeggen dat ze een heel klein beetje problemen met de discipline hebben.

“Ik ben op jonge leeftijd thuis vertrokken. Ik was vijftien toen ik naar de States verhuisde. Dat ging zo: een Amerikaanse coach was op zoek naar talent en kwam naar Ghana. Daar voetbalde ik bij het opleidingscentrum Right To Dream. De man bekeek ons en sprak met onze coach. Het ging blijkbaar niet alleen om voetbalcapaciteiten, maar ook het karakter telde. Ze gingen langs bij de familie en uiteindelijk mocht ik samen met mijn beste vriend naar de States.

“Right To Dream, die naam was niet zomaar gekozen. Het begon als een voetbalacademie, maar nu geven ze er ook golflessen, boksen en tennis en proberen ze een basketbalopleiding uit de grond te stampen. Op mijn elfde ben ik er binnengegaan. Een grote opluchting voor mijn moeder, ze scheidde snel van mijn vader en met drie kinderen had ze het niet zo makkelijk. (lacht) Wij proberen onze ouders weer bij mekaar te krijgen, maar dat lukt niet te best. Nog niet. Zij zou wel willen, maar onze pa is het probleem …

“Mijn oudere zus woonde ook in de States, maar op een paar uur vliegen van waar ik terechtkwam, in Santa Barbara, Californië. Ik zag haar dus nooit. Ik zat op een kleine school. Dat was goed voor het onderwijs, maar in het voetbal wonnen we amper prijzen, omdat de school zo klein was. Eén keer hebben we een beker gepakt. Daar waren we trots op, want voetbal was eerder iets voor meisjes, vonden de Amerikanen. In het begin was het vrouwenteam van de school ook beter dan dat van de mannen. Wij hebben dat veranderd.

“Santa Barbara was perfect. Dicht bij het strand, niet zo ver van Los Angeles, veel zon. Weer een stapje dichter bij mijn grote droom, profvoetballer worden. Vanaf je zestiende mocht je er met de wagen rijden, daar zag ik veel domme dingen. Gingen ze drank stelen van hun ouders en dan cruisen. (lacht) Je had er ook een groot verschil tussen de cool people en de not so coolpeople. Die niet zo coole gingen dan wel eens de coole pesten …

“Mijn beste vriend heeft het niet gered, hij bleek een hartprobleem te hebben. Ik werd door een scout opgevist voor Fulham. De MLS, de Amerikaanse profcompetitie, interesseerde me niet, dat niveau is nog te laag, Engeland wél. Eigenlijk zat ik ei zo na bij Manchester United. Daar legde ik eerst tests af. Daarna voor Fulham, waar ik uiteindelijk tekende. Omdat ik geen werkvergunning voor Engeland kon krijgen, moest die club me uitlenen. Bij Fulham speelde toen nog Tomasz Radzinski en die raadde me aan om naar zijn ex-club Germinal te komen. In het begin van het seizoen doe ik de voorbereiding met Fulham en daarna kom ik naar hier. (lacht) Had ik voor Manchester United getekend, dan zat ik nu aan de andere kant van de stad, bij Antwerp.” S

door peter t’kint