Opvallend hoe kritisch Anderlecht dit seizoen door zijn eigen aanhang wordt bekeken. De titel staat al maanden vast, maar blijkbaar volstaat dat niet. Het gaat er ook om dat je mooi voetbal brengt. Dat wil op dit moment niet zo best lukken. Ook opvallend : tegenwoordig spreek je niet meer over seizoenen, maar over kalenderjaren. Anderlecht speelde een sterke terugronde vorig seizoen en het trok die lijn tot de winterstop gewoon door. Het presteerde in 2003 goed over de hele lijn. Club Brugge kende vorig seizoen geen goede tweede ronde en begon moeizaam aan de competitie. Nu, na nieuwjaar, draait het weer op volle toeren. Of dat scenario straks een vervolg krijgt, moet worden afgewacht. Net zoals je moet afwachten hoe Anderlecht zal evolueren. Er wordt daar te gemakkelijk gepraat over de afhankelijkheid van Aruna. Het mag dan wel zijn dat zijn mindere periode de club goed uitkomt omdat de buitenlandse interesse voor hem nu wel zal slinken, op dit niveau mag je rendement natuurlijk niet afhangen van de prestaties van één speler.
Een ander verschijnsel is dat de macht van de trainers lijkt af te nemen. Bij Anderlecht wordt Hugo Broos door de aanhang meteen met de vinger gewezen als het minder gaat, maar als de ploeg goed speelt vindt niemand dat de verdienste van Broos. Het publiek fluit Zewlakow uit de ploeg en dus durft Broos hem niet meer op te stellen. Bij Club Brugge had Trond Sollied het moeilijk, bij Standard gaan ze Dominique D’Onofrio vervangen, Georges Leekens blijft wellicht niet in Moeskroen ondanks een langlopend contract, en RC Genk stuurde Sef Vergoossen door. En dan spreken we alleen over de topvijf van de rangschikking. De macht van het publiek is opmerkelijk geworden.
Trainers hebben het steeds moeilijker. Misschien dat Ariël Jacobs daarom in Genk voor een job als techisch directeur kiest. Hoewel, voor een sportieve visie op de lange termijn was Jos Daerden daar voorzien. Maar hoe gaat dat ? Je ventileert een mening, die botst een paar keer met die van bestuurders en het is voorbij. Er lijkt aan de meeste trainers wel iets te schelen. Franky Van der Elst werd door Lokeren binnengehaald om de ploeg weer vlot te trekken, hij hield Lokeren uiteindelijk ook uit de gevarenzone, maar niettemin staat het al lang vast dat hij niet blijft. Kennelijk wordt er van trainers verwacht dat ze vijf keer per dag met de spelers op het veld staan en van ’s morgens tot ’s avonds op de club vertoeven. Steeds meer snelt een imago de trainer vooruit. Terwijl het heel simpel is en blijft : zonder spelersmateriaal kan niemand resultaten boeken.
Wim De Coninck
