‘Ik wil weer Dennis Bergkamp zijn’

Met de kwartfinale tussen Argentinië en Nederland staat er vrijdagavond een klepper vol geschiedenis op het programma. Het katapulteert columnist Pascal Kerkhove terug naar die ene magische avond in 1998.

Ik heb op 4 juli 1998 mijn allermooiste wk-moment ooit beleefd. In Frankrijk werden de kwartfinales afgewerkt en net als vandaag in Qatar, stond die dag een prikkelend duel tussen Nederland en Argentinië op de agenda. Het was broeierig heet in Marseille. In het prachtige Stade du Vélodrome was geen enkel zitje nog vrij. Aan de ene kant een oranje gloed en ‘hup Holland hup’, aan de overkant een massa zwaaiende blauw witte sjaals en bijhorende Argentijnse liederen. En overal dromen. Het zou en moest een uniek voetbalfeest worden. En of het er een werd…

In minuut 90 van een wedstrijd vol individuele brille, intense duels, tactisch vernuft, verschroeiend tempo en twee goals staat het 1-1. Iedereen kijkt al uit naar de verlengingen en dertig minuten voetbalorgasme extra. Na de uitsluiting van Arthur Numan en Ariel Ortega zijn beide ploegen tot tien man herleid en neemt de angst om te verliezen even de bovenhand op de wil om te winnen. Niemand gaat nog voluit, allen beducht voor die ene klasseflits die mannen als Juan Véron, Patrick Kluivert, Gabriel Batistuta, Marc Overmars of pakweg Dennis Bergkamp uit het niets zomaar op de mat kunnen toveren.

Aan de zijlijn steekt de vierde ref het bord omhoog, 4 minuten extra. Frank de Boer mag op eigen helft rustig oprukken, pas voorbij de middellijn wacht de Argentijnse muur. Na enkele baltoetsen kijkt Frank even op en verstuurt met zijn gouden linker een strakke lange bal. In dat ene moment is voor hem het eindpunt van die actie al duidelijk, voor ons is het dan nog niet meer dan een mooie lange bal.

Vijftig meter verder in de spits maakt Dennis Bergkamp een al even mooie loopbeweging naar rechts. Hij verrast even zijn rechtstreekse bewaker, maar lijkt vervolgens te worden opgevangen door de tweede beenharde centrale verdediger Roberto Ayala. De bal zoeft gracieus door de lucht, ergens onderweg. Bergkamp blijft lopen en volgt intussen met beide ogen ook minutieus de curve van de bal.  Een onnavolgbaar samenspel tussen lichaam en geest, exclusief voorbehouden aan de allergrootste voetballers. In zijn hoofd is het vervolg al uitgetekend. Bergkamp laat de bal op zijn rechtervoet ‘dood vallen’, kijkt Ayala even in de ogen, zet hem met een volgende sublieme baltoets op het verkeerde been en knalt een seconde later de bal buitenkant voet en snoeihard overhoeks in de winkelhaak. Doelman Carlos Roa is kansloos.

Marseille wordt stil, Marseille ontploft.

Nooit heb ik zoveel schoonheid op een voetbalveld gezien.

Nooit meer heb ik zoveel bewondering voor een voetballer gevoeld.

Op het veld ontstaat een huis van oranje. Dennis Bergkamp is het fundament, armen en benen wijd open. Als in een wilde orgie valt de rest van Oranje op en over hem heen. Allemaal samen. Even verderop liggen Argentijnse venten languit op het veld, uitgeteld en eenzaam.

Bondscoach Guus Hiddink kijkt toe aan de zijlijn. Een vuist gebald, gelukkig en snel weer rustig. Er komen nog vier minuten.

Op de tribunes grijpen onbekende mensen elkaar vast. In het voetbal huilen mannen niet, maar hier wel. Is dit echt? Gaan we door? Moeten we naar huis?  

Ook op de perstribune lopen de emoties hoog op. Iedereen roept, niemand schrijft. Dennis Bergkamp! Dennis Bergkamp.

Ik maak een lofzang voor Gazet Van Antwerpen.

Het is echt.

Ik wil (weer) Dennis Bergkamp zijn.

Iedereen wil Dennis Bergkamp zijn.

Er is maar één Dennis Bergkamp.

Vertelt iemand dat ook aan Memphis Depay aub?