Na vier jaar pijn aan haar achillespezen heeft Olivia Borlée het plezier in het lopen teruggevonden. ‘De operatie was een bevrijding.’

Pas terug van een lange stage in Stellenbosch, Zuid-Afrika, ziet Olivia Borlée (27) er stralend uit. Ze drinkt muntthee, een drank waar ze dol op is. Ze voelt zich goed in haar vel. En met reden: ze lijdt voor het eerst sinds lang geen pijn meer. Nadat ze op 9 oktober aan haar achillespezen geopereerd werd, spreekt ze met vertrouwen over haar toekomst. De zilverenmedaillewinnares van de 4×100 meter op de Olympische Spelen van 2008 is ervan overtuigd dat ze op haar beste niveau zal terugkeren.

Olivia, heel de familie is terug van een lange stage in Stellenbosch. Hoe is die voor jou verlopen?

Olivia Borlée: “Heel goed. Het was voor mij belangrijk om daar te zijn, met heel de familie en de staf. We konden er werken in optimale omstandigheden. In mijn tempo en in de zon boekte ik verder vooruitgang. Ik ben nog niet herbegonnen met de specifieke trainingen en sprintte nog niet aan honderd procent, maar alles gaat goed. Zelf zou ik al meer hebben gedaan omdat ik me heel goed voel. Heel mijn entourage moest me afremmen.”

In tranen uitgebarsten

Op 9 oktober onderging je een operatie aan je beide achillespezen. Mogen we zeggen dat dit de ingreep van de laatste kans was?

“Ik zag geen andere uitweg. Men had al zo veel behandelingen geprobeerd dat ik het niet meer uithield. De pijn verdween niet en dat ondermijnde me.”

Wanneer heb je beslist om je te laten opereren?

“Enkele jaren geleden al vroeg ik of een chirurgische ingreep mogelijk was, maar de dokters wilden niet. Ze vonden dat mijn blessure niet ernstig genoeg was om dat risico te nemen. Maar ik bestierf het van de pijn! Tijdens de Belgische kampioenschappen vorig jaar kwam alles in een stroomversnelling terecht. Ik voelde opnieuw hevige pijn en kon daardoor niet lopen zoals ik wilde. Des te moeilijker voor mij was dat Kevin, Jonathan en Dylan daar schitterend presteerden. Toen ben ik letterlijk in tranen uitgebarsten. Ik besloot daarna om deel te nemen aan de Jeux de la Francophonie, maar dat draaide uit op een ware calvarietocht. Toen heb ik gezegd: ‘Nu laat ik me opereren!’ En sindsdien herleef ik.”

De operatie was dus een succes?

“Dat zal ik pas kunnen zeggen als ik weer helemaal normaal train. Ik kijk ernaar uit om er weer in te vliegen op de 200 meter. Sinds ik herbegonnen ben, liep ik die afstand al, maar nog niet voluit. Alles op zijn tijd. In ieder geval was die operatie een ware bevrijding voor mij.”

Welke weerslag had de pijn op je dagelijks functioneren?

“Wanneer ik uit bed kwam, deden mijn eerste stappen heel veel pijn. Wat een fijn gevoel om opnieuw zoals iedereen te kunnen opstaan! Voor alle duidelijkheid: wandelen deed geen pijn, maar zodra ik mijn spikes aantrok, werd het ondraaglijk. Je kan wel zeggen dat een mens het gewoon wordt om met pijn te leven, maar mijn pijn was vreselijk. Bovendien ondermijnde ze ook mijn moreel. Het was enorm frustrerend om niet het beste van mezelf te kunnen geven, terwijl ik me tot grote dingen in staat voelde. Ik hoop echt dat alles nu achter de rug is.”

Wanneer werd je die pijn voor het eerst gewaar?

“In 2006. De schede die de pees omringt, raakte ontstoken en de ontsteking is niet meer opgehouden. In 2007 heb ik er niet te veel van afgezien, maar op de Spelen van 2008 had ik gloeiende pezen. In 2009 ging het relatief goed. Daarna, in 2010, werd de pijn echt erger. Ik herinner me dat ik in 2012 tot alles bereid was om te proberen me te kwalificeren voor de Spelen van Londen. Ik, die nog nooit pijnstillers of ontstekingsremmers had genomen, kon toen niet anders dan er te slikken. Maar ze hadden geen enkel effect. Ik heb papa en de dokters zelfs gevraagd of ze me een inspuiting konden geven, maar ze wilden dat niet om mijn gezondheid niet in gevaar te brengen. Wat me het meest irriteerde, was dat telkens als ik mij goed voelde, alles uiteindelijk in één klap in duigen viel, omdat de pijn opnieuw de kop opstak.”

Op een gegeven moment sprak je van een mogelijk vroegtijdig einde van je carrière, zo erg was de pijn. Heb je daar echt aan gedacht?

“Achteraf beschouwd zou ik zeggen dat die gedachte soms door mijn hoofd spookte, maar in werkelijkheid wilde ik niet stoppen. In feite was het een beetje mijn manier om aan de alarmbel te trekken zodat mijn naasten en de medische staf de oplossing zouden vinden voor mijn problemen.”

Records breken

Wat zijn je sportieve doelen?

“Zoals ik zei: ik leef van dag tot dag. Het EK van Zürich? Het zit in mijn achterhoofd, want ik weet dat als ik honderd procent ben, ik de minima kan halen. Ik ben er overigens van overtuigd dat ik mijn persoonlijke records kan breken. Ik zou niet van nul af aan herbegonnen zijn als dat niet mijn overtuiging was.”

Het olympisch zilver op de 4×100 meter op de Spelen in Peking lijkt nu wel heel ver weg voor jou…

“Ja en nee. Telkens als ik de beelden van de finale zie, raak ik ontroerd. Maar ik probeer te focussen op de toekomst. Ik ben ervan overtuigd dat ik de 200 meter opnieuw in minder dan 23 seconden kan lopen.” ?

DOOR DAVID LEHAIRE

“De gedachte spookte door mijn hoofd, maar in werkelijkheid wilde ik niet stoppen.”