Anderlecht wil hem per se kwijt. Maar Gilles De Bilde neemt het de club niet kwalijk. ‘Voetballers zijn sinaasappelen.’
Vorige maandag werden bij Anderlecht de trainingen hervat. Afwezig was Gilles De Bilde, door het bestuur verzocht om zich van dit rendez-vous en ook van de volgende oefenstonden te onthouden. En om een nieuwe werkgever te zoeken, met als deadline 15 juli. Voor een goed begrip : het contract van De Bilde bij Anderlecht overbrugt het volgende seizoen.
“Hoe groot zijn verdiensten voor Anderlecht ook mogen geweest zijn, Gilles De Bilde maakt geen deel meer uit van onze plannen voor volgend seizoen”, preciseert manager Michel Verschueren. “Het is niet de eerste keer dat zoiets gebeurt. We hebben hetzelfde meegemaakt met Georges Grün, vlak voor het seizoen 1996/97. Georges is toen naar Reggiana in Italië gegaan. Ik maak me sterk dat we ook voor Gilles een oplossing zullen vinden die beide partijen voldoening zal schenken.”
Tijdens de winterstop was er al sprake van het vertrek van De Bilde. Een bezoek van de Brusselaar aan Johan Boskamp in Dubai werd al in die zin geïnterpreteerd. Velen verwachtten zich toen aan een vernieuwde samenwerking tussen de twee. Maar het bleef bij een beleefdheidsbezoek en Boskamp zou het in Dubai ook niet lang meer uitzingen. In maart werd de piste van de Verenigde Emiraten opnieuw geopend, toen De Bildes manager Dirk Degraen voor zijn speler een aanbod van Qatar kreeg. De oorlog in Irak zorgde ervoor dat de zaak vlug geklasseerd werd. Ondertussen vegeteerde De Bilde bij Anderlecht in de schaduw van het door trainer Hugo Broos fel verjongde team.
Op maandag 16 juni sprak Roger Vanden Stock voor het eerst openlijk zijn twijfel over de toekomst van De Bilde bij Anderlecht uit. In een interview met dit blad ventileerde de voorzitter veel vertrouwen in het vooruitzicht van het volgende seizoen. Alleen tekende hij voorbehoud aan bij de bezetting van de dug-out. En tussen de regels door liet hij uitschemeren dat hij zich zorgen maakte over de aanwezigheid van een aantal spelers. “Sommigen passen zich perfect aan een plaats op de bank aan. Ik denk aan bijvoorbeeld Besnik Hasi en Mark Hendrikx. Maar anderen hebben het zeer moeilijk met het statuut van invaller. Gilles De Bilde en Ivica Mornar maken er geen geheim van dat ze vinden dat hun plaats op het veld is. Het is onvermijdelijk dat we daarover eens gaan nadenken.”
Drie dagen later werd er op topniveau over Gilles De Bilde nagedacht. Aan de vergadering namen deel : erevoorzitter Constant Vanden Stock, zijn zoon Roger, secretaris-generaal Philippe Collin en de twee managers Michel Verschueren en Herman Van Holsbeeck. Laatstgenoemde wees het directiecomité op de belangstelling van Lierse en meer bepaald trainer Emilio Ferrera voor De Bilde. Maar het bestuur wilde de speler liever niet uitlenen, en zon prioritair op een verkoop van de Ket.
’s Anderendaags bood zich al een eerste mogelijkheid aan, want toonde Chicago Fire uit de Amerikaanse Major Soccer League interesse voor De Bilde. Kort daarop waren er contacten met de Spaanse tweedeklasser Córdoba. Via zijn manager liet De Bilde weten dat hij de onderhandelaars namens deze club niet eens wenste te zien. Deze houding, gekoppeld aan een tweede optreden op de catwalk van Milaan deden De Bilde zijn laatste krediet bij Anderlecht verspelen. En dus werd hem medegedeeld dat hij niet meer welkom was.
Of de beslissing van de club hem verrast ? “Ja en neen”, antwoordt De Bilde. “Ik had liever gehad dat men mij een kans had gegeven, zoals elke speler bij het begin van het seizoen een kans verdient. Maar blijkbaar willen enkele personen me liever zo vlug mogelijk zien vertrekken. Goed, daar wil ik wel aan meewerken, op voorwaarde dat ik er zelf geen nadelen van ondervind. Als er een aanbod van een club komt, moet ik me daarin op financieel, sportief en menselijk vlak kunnen vinden. Eind oktober bevalt mijn vriendin Ilse van een tweeling. Ik ga me dus niet ergens in het hol van Pluto begraven, zelfs al staat er misschien veel geld tegenover.
“Kijk, ik hem menen te begrijpen dat ze me bij Anderlecht een gebrek aan ambitie verwijten. Als ik echt gemakzuchtig zou zijn, had ik al lang getekend bij Córdoba. Spanje en in het bijzonder Andaloesië zijn voor mij al geruime tijd een tweede vaderland, ik heb een huis laten bouwen in Marbella. Bij Córdoba zou ik als het ware in mijn achtertuin kunnen voetballen. Maar wat sommigen ook mogen beweren, ik ben nog veel te ambitieus om me tevreden te stellen met een tweederangsclub. Om dezelfde redenen heb ik het voorstel van Chicago Fire naast me neergelegd. Het Amerikaanse voetbal zegt me absoluut niets. Ik voel er niets voor om me daar te gaan begraven. Ik ben 32 jaar, ik voel me bekwaam om nog goede prestaties te leveren op een meer eervol niveau. Ik kan het nog en wil nog minstens een jaar op een goed niveau voetballen.
“Dat ik de schoenen aan de haak zou hangen als er geen goed voorstel binnenrolt, is hoe dan ook een misvatting. Ik voetbal nog te graag om daar al aan te denken. Ik wil over een paar jaar niet aan mijn carrière terugdenken met het gevoel dat het te weinig was. Wat dat betreft spiegel ik me aan het voorbeeld van Marc Degryse. Die verliet destijds PSV Eindhoven – waar hij meestal op de bank zat – met de ambitie er nog iets van te maken, al was hij toen ook de dertig voorbij. En hij heeft nog enkele prachtige jaren gekend, bij Gent en nadien GBA. Net als hij wil ik mijn loopbaan niet afsluiten met een onverzadigd gevoel.”
“Vergis je niet,” vervolgt Gilles De Bilde, “ik neem het Anderlecht niet kwalijk dat het me zo behandelt. Als ik iets heb tegen iemand van Anderlecht, is het Hugo Broos. Maar niet tegen anderen. Voetbal is business. Clubs persen hun spelers uit als sinaasappelen, en gooien ze daarna weg. Dat moet je als speler kunnen aanvaarden. En dat mag zeker de andere dingen niet wegvegen : de vreugde die je hebt gedeeld met de ploegmaats, het contact dat je had met de supporters, enzovoort. Wat me wel wat triest stemt, is dat ik geen afscheid van het publiek kon nemen. Michel Verschueren had me dat beloofd en ik heb hem op zijn woord geloofd. Diep in mezelf droomde ik van een afscheid zoals Bertrand Crasson er een kreeg. Kunnen vertrekken met een staande ovatie, iets mooiers bestaat er niet.
“Ik heb Michel Verschueren gevraagd of mijn deelname aan dat defilé in Milaan de druppel is geweest, die de emmer heeft doen overlopen. Hij verzekerde me van niet. Hij vertrouwde me zelfs toe dat zijn vrouw foto’s van mij op de catwalk heeft bewaard omdat ze me zo’n mooie jongen vindt ( lacht). Ik geloof ook dat Verschueren het voor mij heeft, ondanks de show die hij over mij heeft verkocht. Ik zal hem missen.
“Mijn toekomst ? Ik wil eerst weten wat de intenties van Aris Saloniki zijn. Als de Grieken me echt in de spits naast Nikos Machlas willen uitspelen, heb ik daar zeker oren naar. Financieel is het een zeer aantrekkelijke piste. Voorts heeft Emilio Ferrera contact met me gezocht. Ik moet zeggen, die man heeft indruk op me gemaakt. Maar mijn situatie is anders dan die van Crasson. Bertrand was bij Anderlecht einde contract. Ik heb bij Anderlecht nog een goed contract lopen. Om het plezier in het voetbal terug te vinden, ben ik tot zekere inspanningen bereid, maar niet tot elke prijs. Op het financiële vlak was de kloof tussen wat Lierse bood en wat ik bij Anderlecht verdien te groot. Plus dat Anderlecht er nog altijd op rekent me te verkopen, liever dan me te verhuren.
“Ik heb nog geen idee van wat het leven na het voetbal voor me brengt. Ik stel me daar ook geen vragen over, ik leef liever van dag tot dag. Aan mogelijkheden zal het me zeker niet ontbreken. Eén van mijn vrienden stelde me zopas voor om samen een restaurant in Marbella te openen. Een ander wil samen met mij iets beginnen in immobiliën. We zien wel als het moment daar is. Je zal me niet horen mopperen over de situatie waarin ik me nu bevind. Over vier maanden word ik vader van een tweeling. In vergelijking daarmee stelt het voetbal niet veel voor.”
door Bruno Govers
‘Hugo Broos is bij Anderlecht de enige persoon tegen wie ik iets heb.’
