Twee pieken. En tussenin een zéér diep dal. De reguliere competitie van Zulte Waregem kort samengevat. Met daarbij een opvallende vaststelling.
Asgrauw zag het gezicht van Francky Dury soms, tijdens de drie donkerste maanden die hij als Zulte Waregemcoach ooit heeft doorstaan. Toen zijn ploeg van 1 oktober 2017 tot de winterstop (speeldag 9 tot 21) amper 4 op 39 behaalde in de competitie. Liefst 6 punten minder dan Excel Mouscron, de voorlaatste in het klassement over die 13 matchen, en 28 minder dan Club Brugge (32 op 39).
Verrassend, die steile dip, omdat Zulte Waregem na 8 speeldagen gedeeld derde stond, met 16 op 24. Alleen Club en Charleroi (21 en 17 op 24) deden beter. Niemand kon echter niet voorspellen in welk diep ravijn Dury’s mannen daarna zouden vallen. Gecrasht van plaats 3 naar 14, met 20 op 63 (32%) aan de winterstop – 4 puntjes boven de laatste, Eupen.
Maar dan, in 2018: de wederopstanding, met een 17 op 27 (63%). Weer goed voor een gedeelde derde stek, in het klassement na Nieuwjaar. Gelijk met Genk, 1 puntje minder dan AA Gent en Standard (elk 18). Het was een opmerkelijke sprong qua puntenpercentage: 32 % voor en 63 % na de jaarwisseling, ofte plus 31 %. Daarmee ging Zulte Waregem tégen de trend van zijn laatste vier seizoenen in, toen het puntenpercentage na 1 januari gemiddeld 16 % láger lag dan ervoor. Fysiektrainer Bram De Winne vroeg zich toen zelfs af of er iets schortte aan de trainingen op de winterstage in Marbella. Dit seizoen had dat oefenkamp dus wél een heilzaam effect.
Derijck en Bjørdal leverden na de winterstop een pak meer ervaring en rust.
Het meest opmerkelijke aan deze achtbaancampagne: 16 punten in de eerste 8 speeldagen + 17 in de laatste 9 resulteert in 33 op 51, of 65 %. Een percentage dat alleen Club Brugge in die 17 wedstrijden (35 op 51, 69%) overtrof. Met 33 punten sprokkelde Essevee in die twee seizoensdelen er zelfs 6 meer dan Standard en Anderlecht (27), 7 meer dan Charleroi en Genk (26) en 9 meer dan AA Gent (24).
Daarom dus de kop boven dit verhaal, want zonder de laatste drie maanden van 2017 lag Zulte Waregem nu op titelkoers, áls het tenminste toen ook met dezelfde regelmaat als ervoor en erna punten had verzameld. De opvallende statistiek is bovendien mede te verklaren door de grote wisselvalligheid bij de andere PO1-teams in diezelfde periode. Met Anderlecht, RC Genk, Standard en AA Gent die een slechte seizoenstart hadden en pas nadien een remonte inzetten. Terwijl Club en Charleroi na Nieuwjaar licht tot zwaar terugvielen.
De factor Harbaoui
Het is niettemin opmerkelijk, dat grote contrast tussen acuut degradatiegevaar en bovenin meestrijden. Duidelijk ook te zien aan het doelpuntensaldo: -20 (12 voor, 32 tegen) tijdens de 4 op 39, +15 (35 voor, 20 tegen) tijdens de 33 op 51. Mede dankzij de ingreep in de winterstop, toen Zulte Waregem, in felle ademnood, een zuurstofmasker bij Anderlecht ging kopen, in de persoon van Hamdi Harbaoui (33). Een meer ervaren, mentaal stabielere en trefzekere goalgetter dan jongeren als Aaron Leya Iseka (20) en Ivan Saponjic (20), die te veel flitsen met zwakke momenten afwisselden.
De Tunesiër scoorde daarentegen in zes duels evenveel keer, goed voor 10 punten. Essevees topschutter over het hele seizoen, Peter Olayinka, maakte ook 6 van zijn 8 doelpunten in de eerste 8 en laatste 9 matchen en Ivan Saponjic zelfs 5 van zijn 5 goals. Zoals ook de hofleveranciers van assists en voorassists, Onur Kaya en Sander Coopman, in die twee periodes veel beter rendeerden: Kaya met 11 van zijn 14 en Coopman met 9 van zijn 12 assists en voorassists.
Ook opmerkelijk was de meer behoudende aanpak van Dury na Nieuwjaar: 47 % balbezit in die 9 duels tegenover 52 % tijdens de voorafgaande 4 op 39. Bij 4 van de 5 zeges na de winterstop had Zulte Waregem zelfs minder dan 44 % balbezit. Daarentegen had Essevee in de laatste drie maanden van 2017 in 5 van zijn 11 verlieswedstrijden, plus ook in het enige gelijkspel op STVV, méér dan 55 % balbezit. Met als frappantste voorbeelden de partijen tegen Lokeren (1-3), KV Oostende (4-2) en Antwerp (1-2) met respectievelijk 56 %, 64 % en 65 % balbezit. Steriel overwicht waar de tegenstander op de counter telkens van profiteerde – mede door de toen zeer wankele defensie van de fusieploeg. Plus een gebrek aan recuperatie op het middenveld, met name door Coopman/Kaya, wat tot een onevenwicht tussen aanval/verdediging leidde.
Na Nieuwjaar kon Dury zijn defensie echter versterken met de opnieuw fitte Timothy Derijck (30), out sinds eind oktober en daarvoor ook al sukkelend met de knie, en de pas aangetrokken Johan Bjørdal (31), die de wisselvallige Michael Heylen naar de bank verdrong. Hij en Derijck leverden een pak meer ervaring, leiderschap en rust. Samen met de steeds beter spelende Marvin Baudry leidde dat tot slechts 12 tegentreffers in de laatste 9 matchen.
Ook in de eerste 8 competitieduels had Zulte Waregem weinig doelpunten geïncasseerd (8 stuks), waarvan 4 clean sheets. Toen speelde de belasting van de Europa League echter nog geen rol (één match tegen Nice), en won het tegen Eupen (0-5), Standard (0-4) en AA Gent (0-1) van ploegen die slecht aan de competitie waren begonnen. Wat een licht vertekend beeld gaf van de kwaliteiten van Essevee, ondanks het bij momenten zeer vlotte aanvallende spel.
In de goeie periode na Nieuwjaar wonnen Davy De fauw en co dan weer soms met meer meeval dan kunde (3-2 tegen Eupen, 0-1 op KV Kortrijk). Geluk dat tijdens de 4 op 39 dikwijls de andere kant had gekozen. Of hoe voetbal vaak ook een kwestie van toeval is.
Al heb je wel goeie spelers, en dus een geslaagde transferperiode nodig, om dat geluk meer dan gemiddeld zelf af te dwingen. Een mercato die in de zomer van 2017 grotendeels flopte, maar de voorbije winter (met Harbaoui, Bjørdal) rendabeler was – Damien Marcq (out met klierkoorts) voorlopig niet meegerekend.
Sportief manager/coach Francky Dury weet dus wat hem te doen staat, de komende maanden. En vooral naar wie meer/minder te luisteren bij het aantrekken van nieuwe spelers. Dan kan hij bij de start van play-off 1 in 2019 misschien écht op titelkoers liggen.
