‘Don’t cry about what you don’t have, be thankful for what you do have.’ Wijze woorden van Tony ‘Dynamite’ Dorsey. En reken maar dat Oostende dankbaar is dat ze deze klepper konden strikken.
“Als Tony Dorsey het niveau haalt van bij Cholet, hebben we met hem een hoofdvogel afgeschoten,” dixit Oostendecoach Eddy Casteels. Dorsey kan dan ook degelijke adelbrieven voorleggen : MVP van Frankrijk, MVP van Engeland, in elke competitie waarin hij uitkwam, eindigde hij het seizoen in het All Star Team en bij elke ploeg waar hij speelde, pakte hij gemiddeld zeven rebounds en scoorde hij meer dan twintig punten.
Dertig september 2002. Het openingsweekend in de Belgische hoogste basketbalklasse ligt net achter de rug. Landskampioen Oostende won moeizaam van Leuven. Het Laatste Nieuws titelt : “Dorsey redt bevend Oostende.” Lang heeft Casteels dus niet moeten wachten. Daags nadien geeft de protagonist zelf blijk van een groot vermogen tot zelfkritiek. Hoewel hij nog maar net van een vervelende knieblessure, die hem nagenoeg de hele voorbereiding aan de kant hield, verlost is. Dorsey : “Offensief liep het behoorlijk ( Dorsey maakte 26 punten, nvdr), in verdedigend opzicht kan het nog stukken beter. En als ik 30 seconden voor tijd die twee vrijworpen niet mis, had was mijn beslissende korf een paar seconden later niet eens nodig. Dat mag me niet meer overkomen. Ook conditioneel moet ik een achterstand in te halen. Ik moest tegen Leuven zelf om een vervanging vragen omdat ik stikkapot zat, dat is me nooit eerder overkomen.”
De verklaring voor die opvallende zelfkritiek is Brits, ongeveer 1m79 groot en zwermt voortdurend – met een koter tegen de boezem gedrukt – rond de donkere Amerikaan. Louise heet ze, de gelukkige koter, Antaya. Respectievelijk vrouw- en dochterlief. ” Believe me, binnen een paar weken weet heel Oostende wie Louise is,” lacht Dorsey. “Louise functioneert bij mij als hoofdcoach, assistent-coach en referee tegelijk. Tijdens de wedstrijd staat ze voortdurend te schreeuwen. Meestal wacht ze strategisch tot het in de zaal stil wordt, om zeker te zijn dat ik haar hoor. Na de wedstrijd gaat dat gewoon verder… dan krijg ik een ganse tactische nabespreking te verwerken. Laatst nog na de partij tegen Leuven : we zaten amper vijf seconden in de wagen, zegt ze : How the hell could you miss those free throws ?
“Misschien dat bij vele andere basketbalspelers het privé-leven en het basketbal strikt gescheiden blijft, bij ons zijn die twee nauw met elkaar verweven. Mijn vrouw wordt zelfs triestig als het seizoenseinde nadert. Ik hecht enorm veel belang aan mijn gezin. Ik vermoed omdat ik uit een grote familie stam. Ik heb vier broers : Antwain (23), Antonio (22), Antoine (20) en Antonique (14). Het is een traditie binnen onze familie dat we allemaal dezelfde initialen (A.D.) dragen. Ook mijn dochtertje werd in die optiek Antaya gedoopt. We gaan door zo lang we nog inspiratie vinden ( lacht). Mijn jongste broertje, Antovious, de vijfde eigenlijk, stierf toen hij drie jaar was. Hij verdronk in het zwembad. Hij was voor zijn leeftijd enorm intelligent en levendig. Ty herhaalde steeds dat hij net als ik profbasketballer wilde worden. Die woorden motiveren me nu nog steeds wanneer ik het wat moeilijker heb.”
Toch vreemd dat iemand die het familiewezen zo hoog in het vaandel draagt ervoor kiest om tijdens het seizoen 2000/2001 het rustige en rustieke Britse eiland in te ruilen voor een onvoorspelbaar avontuur in Israël. Een week voor de competitiestart trok Oostende enkele dagen op oefenstage naar Tel Aviv, alwaar tweemaal vriendschappelijk verloren werd van de plaatselijke trots Maccabi. Tijdens dat verblijf werd in Tel Aviv een zelfmoordaanslag gepleegd. Resultaat : drie doden. Als het coach Casteels om het kweken van groepsmentaliteit te doen was, moet hij aardig in zijn opzet geslaagd zijn.
Tony Dorsey vond die keuze minder merkwaardig en legt uit waarom : “De buitenwereld kampt met een verkeerd beeld van Israël. Buitenstaanders kunnen zich alleen baseren op de beelden die ze op CNN zien. Goed, je kan niet ontkennen dat er problemen zijn, maar daar merk je weinig van op straat. Iedereen gaat gewoon werken of iets drinken. De enige tip die ik kan geven is : blijf in openbare plaatsen, daar word je gecontroleerd op het bezit van wapens en kun je dus relaxed rondwandelen. Met de ploegmaats van Oostende hebben we dan ook een hele zondag in het winkelcentrum gekuierd. ( lacht).”
Ondertussen reisde deze worldtraveller par excellence al zowat de halve wereld af. Via Atlanta, Dominicaanse Republiek, Engeland, Israël en Frankrijk kwam hij uiteindelijk in België terecht. Overal zette hij sterke persoonlijke statistieken neer, won landstitels, bekers en verbeterde records. “De 250 opeenvolgende wedstrijden in Engeland waarin ik dubbele cijfers scoorde, acht ik zelf het voornaamst, omdat ze mijn regelmatigheid aantonen.” De NBA halen zat er niet in. Dat zal voor eeuwig een opgeborgen droom blijven. “Frustrerend ? Neen, ik ken spelers die altijd op de NBA bleven hopen en daardoor nooit een Europees avontuur hebben meegemaakt. Ik ben blij om de kans die ik in Europa heb gekregen. Het had niet veel gescheeld of ik was gekapt met basketbal en brandweerman geworden, but it was to much hard work (lacht). Ik ben ook altijd een American Footballfan geweest, ik speelde zelf als cornerback of receiver. Maar ik had snel door dat het too cold was out there. Na mijn collegeperiode geraakte ik nergens aan de bak, ik modderde maar wat aan in zomerkampen. Een agent stuurde me naar de Dominicaanse Republiek om er toch enige cijfers te verwerven die ik op mijn cv kon zetten. Ik pakte er gemiddeld 13 rebounds en lukte 30 punten. Toch bleef belangstelling uit. Wat later kwam ik, via een try-out bij een CBA-ploeg, in Engeland terecht… ik wist niet eens dat ze daar basketbal speelden !”
Engeland betekende een serieuze ommezwaai in zijn leven. “Ik leerde er mijn vrouw kennen, die toen al een zoon van zestien had, en ons dochtertje Antaya werd er geboren. Op sportief vlak stak ik enorm veel op van Nick Nurse ( in een vorig leven nog coach van Oostende en Engels assistent-bondscoach, nvdr). Hij is een bepalende man in mijn carrière geweest en ik beschouw hem nog steeds als een goede vriend. Nick bracht me het belang van een goed tactisch doorzicht bij : hoe je de klok moet leren gebruiken, hoe je je ploegmaats in het spel kan betrekken, hoe je jezelf als een afleidingsvoorwerp kan opstellen… en ga zo maar verder. Het is belangrijk om de jongens die het vuile werk opknappen ook eenvoudige korven aan te bieden, dat verscherpt de ploeggeest. Basketbal draait helemaal om tactiek. Ik zou trouwens na mijn spelerscarrière als coach aan de slag willen, in de VS of Europa.”
Maar eerst resten hem dus nog drie jaar contract in Oostende. “Ik zie België zeker niet als een stap terug. Oostende is bovendien een club met een traditie. Ik ben van een ploeg die hoopt te winnen, verhuisd naar een ploeg die verwacht te winnen. Hoe dan ook hebben we nog een lange weg af te leggen. We beschikken over een nieuwe ploeg, maar de basis zit goed. Iedereen wil voor elkaar werken. Het heeft trouwens geen zin om nu alle wedstrijden met twintig punten verschil te winnen, je moet pas op het einde van het seizoen pieken. Nu komt het er in de eerste plaats op aan duels te winnen zonder blessures op te lopen. Maar ik ben naar hier gekomen om te winnen, dat staat vast.”
door Matthias Stockmans
‘Ik ben van een ploeg die hoopt te winnen, verhuisd naar een ploeg die verwacht te winnen.’
