Iets meer dan vier jaar is het geleden dat Glen De Boeck bij Cercle Brugge binnenstapte. Hij liet de vereniging meteen op zijn kompas varen. Cercle pakte uit met hartverwarmend combinatievoetbal, aanvallend, beweeglijk en gestoeld op duidelijke patronen. Van die herkenbaarheid maakte Glen De Boeck zijn credo. Hij sleutelde nauwelijks aan het elftal, benaderde de spelers positief en werd haast verpletterd onder de lofbetuigingen. Groen-zwart eindigde in de competitie op de vierde plaats. Van de toenmalige ploeg stond zaterdag alleen nog doelman Bram Verbist in de basiself.

Vanuit een soort boerenverstand had Cercle al vaker een goede hand in de aanstelling van trainers. Het haalde destijds de hulptrainer van Ajax naar Brugge, Han Grijzenhout, een van de beste en vooral meest creatieve trainers die in dit land werkten. Cercle was het ook die Georges Leekens in 1984 zijn eerste trainersopdracht gaf. De bondscoach spreekt nog altijd met veel respect over de zelfstandige manier waarop hij daar kon werken.

Vragen waren er vorig seizoen volop over de komst van de onervaren Bob Peeters. Maar Cercle informeerde zich goed. Voorzitter Frans Schotte had na enkele gesprekken het gevoel dat het met Peeters niet kon mislukken. Hij had bij de jeugd van AA Gent uitstekend werk verricht en paste binnen de filosofie van de vereniging: jonge voetballers laten doorstromen. Of, zoals bij de aan Sporting Lissabon toebehorende huurspelers het geval is, ze verder laten rijpen.

Na een moeizaam bevochten 2-1-overwinning tegen Beerschot verscheen Bob Peeters zaterdag spinnend van tevredenheid op de persconferentie. Hij wees erop dat Cercle voor het eerst in 49 jaar alleen aan de leiding stond in de competitie, voor heel even wellicht, maar daar mocht van genoten worden.

Vreemd genoeg wees Peeters juist op dat memorabel moment geïrriteerd op een op de regionale pagina’s van een krant verschenen interview met de naar Antwerp vertrokken Denis Viane. Het is bizar dat Peeters daar niet boven staat. Maar hij zoekt nog zijn weg in de trainersjungle en kan zijn gevoelens niet altijd controleren. Het is een proces waar hij door moet.

Bob Peeters is altijd een onbevangen iemand geweest. Als trainer lijkt hij vooral op emotie te drijven. Dat soort trainers heeft doorgaans een beperkte houdbaarheidsdatum maar Peeters heeft veel meer te bieden dan alleen een aanstekelijk enthousiasme. Hij draagt voor een deel de stempel mee van Erik Gerets, onder wie hij bij Lierse werkte. In zijn periode als voetballer in Nederland gaf hij de ogen goed de kost. Spelers moesten wennen aan zijn omgangsvormen. Soms is hij amicaal, dan weer keihard. Peeters stelt zich wel zeer open op. Dat wordt vooral door de jonge voetballers erg geapprecieerd.

Bob Peeters houdt ervan in groep te werken. Veel meer dan Glen De Boeck consulteert hij zijn assistenten bij het nemen van bepaalde beslissingen. Het valt te hopen dat de trainer van Cercle zichzelf blijft en rustig aan zijn ontwikkeling werkt. Naar het beeld van de vereniging waar hij werkt.

Cercle Brugge speelt een heel ander soort voetbal dan in het eerste, veelbezongen seizoen onder Glen De Boeck. Het is minder gestroomlijnd maar veel meer gebaseerd op flitsen. De huurlingen Reis en Neto zijn de hoekstenen van het elftal, de bevliegingen van de op intuïtie voetballende Rudi zorgen voor een artistieke inslag. Het gegeven dat Reis en Neto niet aan Cercle toebehoren, maakt de vereniging wel kwetsbaar. Ook al beschikt groen-zwart over jong Belgisch talent.

Cercle Brugge geniet van het succes van het moment. Maar het blijft zijn filosofie trouw: een vereniging met een sociale missie, een kweekvijver voor veel pril talent. Zonder grootspraak, zonder patserigheid en zonder de drang om zichzelf op te blazen. Of, zoals boegbeeld Jules Verriest ooit zei, ‘Cercle is niet de beste maar de schoonste vereniging van het land.’

En ook een van de jongste: zaterdag verschenen er vijf spelers van 20 jaar en twee van 21 jaar op het veld.

DOOR JACQUES SYS

De schoonste vereniging van het land.