Vandaag speelt Cercle Brugge op eigen veld tegen Zulte Waregem voor een plaats in de halve finale van de beker. Linksback Bart Buysse, ex-Zulte Waregem, hield vorige week op stage in het Spaanse San Pedro del Pinatar een dagboek bij voor Sport/Voetbalmagazine.
MAANDAG 6 JANUARI
Vrijdag 3 januari herbegonnen in Brugge de trainingen. Na een duurloop van drie kwartier kregen we een regenbui over ons heen en verlangden we nog meer naar de Spaanse zon. Op zaterdag en zondag trainden we in Pinatar telkens twee keer en klaagden de meeste spelers van stijfheid in de spieren, maar vandaag is die bij de meesten weggeëbd. Het trainingscentrum waar we verblijven, is gloednieuw, superluxueus en voorzien van de allernieuwste snufjes. Voor Cercle was dit een opportuniteit. De verwachtingen zijn dat in de toekomst topclubs hier op stage zullen komen.
Het opstaan om 7.45 uur is ondertussen een formaliteit geworden, de twee eitjes met een reepje spek een ochtendtraditie. Om 9 uur staat de een al meer te trappelen dan de ander om de zeven minuten lange busrit naar het drie kilometer verder gelegen trainingscentrum te ondernemen. Kleren aan, tapes aan, hier en daar een massageke en onze dagelijkse preventie kan van start gaan. Elke trainingsdag beginnen we met een halfuur preventieoefeningen per twee onder leiding van fysiektrainer Wim Langenbick en kinesist Maarten. Die worden ondersteund door de muziek van Frederik Boi. Met zijn technologische onderlegdheid kan hij probleemloos zijn androidtelefoon aansluiten op de geluidsinstallatie. Terwijl de ene speler zijn oefening zo perfect mogelijk probeert uit te voeren, durft zijn partner op de tonen van de beatmuziek zijn handje al eens ritmisch in de lucht te steken. Af en toe krijgt het volume er een tandje bij. Bij Cercle zit de sfeer er al van bij de ochtendtraining in. De sterkte is dat de grens tussen inspanning en ontspanning bij ons vrij dun is maar weinig tot nooit wordt overschreden. De trainer observeert alles met zijn haviksoog, maar moet zelden ingrijpen.
De eerste veldtraining van de dag is een prikkeltraining. Tijd voor grappen en grollen is er niet, want de drang om partijtjes van vier tegen vier te winnen is veel groter. Er wordt geroepen en gescholden om achteraf optimaal van de overwinning te kunnen genieten. En er wordt ook getrokken en geduwd, maar nooit getackeld. Onderling respect is iets dat de trainer hoog in het vaandel draagt. Prikkeltrainingen zijn pittig en leuk, zeker als je ze zoals hier in ideale omstandigheden kunt doen. Het zonnetje schijnt, het is niet te warm en niet te koud en het veld is perfect. Na 2 uur en 20 minuten trainen is de siësta welgekomen.
In de namiddag is er een… extensieve duurtraining, zoals dat in de volksmond van de trainer wordt gezegd. Met andere woorden: een rustige en leuke training. Dan zie je er Lorenzo Staelens met schoenen van zijn zoon Alessio van genieten dat hij kan meedoen in de rondo en daarna zelfs ook in de negen tegen negen. Hij stelt zichzelf op als laatste man, de positie waarop hij in zijn beste dagen wereldspitsen uit de match hield. Zo probeert hij met wisselend succes Michael Uchebo het leven zuur te maken. Dan merk je wel dat een vos zijn streken niet verliest.
Eindigen doen we met de Pinatarcup: tennisvoetbal met vijf tegen vijf op een padelveld, waarbij de muren gebruikt mogen worden. Bart Van Lancker en Wim Langenbick zijn scheidsrechter en dat is broodnodig, want anders waren er gewonden gevallen. Iedereen is er namelijk verschrikkelijk op gebrand om de fictieve Pinatarschaal mee naar België te nemen.
DINSDAG 7 JANUARI
Vandaag krijgen we de eerste van twee vriendschappelijke wedstrijden. In de voormiddag trainen we tactisch. Om 16.30 uur treffen we een Algerijnse ploeg die vorig seizoen brons wegkaapte in de eigen competitie. Een uur voor de aftrap gaat hun hele delegatie bidden op het veld. Een heel bizar zicht. Iedereen van ons komt de kleedkamer uit om dat tafereel te aanschouwen.
In de wedstrijd vangen we de technisch vaardige Algerijnen goed op in onze organisatie en in de omschakeling komen we er een paar keer goed uit. Er zit grinta in ons team, de conditie wordt beter en iedereen probeert zo veel mogelijk kilometers af te leggen. Want dit is toch ook een heel goeie training. De ploegen zijn aan elkaar gewaagd, wij nemen wel de bovenhand, maar het blijft 0-0.
’s Avonds is er een quiz van Frederik Boi, bijgenaamd ‘Bio’. Als slaapkamergenoot en nogal mondige teamgenoot neem ik de presentatie op mij. Bio bedient de powerpoint en ik lees de vragen voor. Een ondersteboven aan een stoel vastgebonden golfclub doet daarbij dienst als microfoon. Beiden dragen we een blazer van technisch directeur Sven Jaecques, want als organiserend comité mag het toch een ietsje meer zijn. De vragen zijn perfect op maat gemaakt en buitenlandse spelers krijgen in de categorie ‘buitenlands voetbal’ de kans hun team aan de eindoverwinning te helpen. Maar uiteindelijk is er geen kruid gewassen tegen de ‘Medici’, het team van de dokters en de kinesisten van Cercle. Zij halen het voor de ‘Technici’, de trainers. Als derde eindigen de ‘Vier Musketiers & Etock’, een groepje gevormd door Tim Smolders, Miguel Van Damme, Alessio Staelens, Stephen Buyl en Gaël Etock. Omstreeks 22 uur trekt iedereen met een glimlach naar de kamer.
WOENSDAG 8 JANUARI
De dag begint meteen pittig met de Pinatarcup, waarbij de ploegen elkaars bloed wel kunnen drinken. In de namiddag mogen de jonge mannen in de oefenmatch tegen de Spaanse derdeklasser Cartagena bewijzen hoever ze staan in hun leerproces om prof te worden. Met verschrikkelijk veel goeie wil en daardoor misschien iets te onstuimig voetbal krijgen we het in het begin moeilijk. Dat resulteert in een vroege achterstand. De goal valt via hun rechterkant, waar Arnar Vidarsson toch niet helemaal vrijuit gaat. Het is natuurlijk niet iedereen gegeven om linksback te spelen (knipoogt). Na zestig minuten komen de jongens die gisteren speelden in het veld en kunnen ze met goals van Arne Naudts en Stef Wils de achterstand nog ombuigen in een terechte 2-1-zege.
DONDERDAG 9 JANUARI
In de voormiddag wordt de Pinatarcup in een beslissende plooi gelegd: het is uiteindelijk de ploeg van aanvoerder Hans Cornelis die triomfeert. Er staat ook nog een recuperatietraining op het programma en dan is eindelijk de langverwachte vrije namiddag aangebroken. Vooral Bio, die ook zijn golftas naar de stage meebracht, staat al dagen te popelen om de Spaanse courses te bestormen. Hij en Tim Smolders, beiden in complete golfuitrusting, gaan golfen, samen met de trainer, Hans Cornelis, Stef Wils, Joris Delle en Bram Verbist. De rest kiest ervoor om te padellen, een racketsport die in Spanje heel populair is. In de Spaanse zon een balletje slaan werkt verrassend ontspannend.
Om 19 uur staat de hele groep gewassen en gestreken in de lobby van het hotel. De bus brengt ons naar de studentenstad Cartagena om er met de hele delegatie een hapje te eten. De traditie wil dat de nieuwe jongens dan een liedje zingen. Mathieu Maertens steekt van wal met ‘Lief Klein Konijntje’, mét bijhorende handbewegingen ter hoogte van de oren. Ayron Verkindere neemt dan weer het gezelschap op sleeptouw met ‘Het is een nacht’. Een klassieker die het blijft doen.
Daarna trekken we met de hele bende de op een donderdagavond blijkbaar dode stad in. Met dertig man gaan we binnen in een cafeetje waar twee kerels aan de toog zitten. Wanneer die ons zien binnenkomen, drinken ze hun glas leeg en wat later is het café helemaal van ons. Er wordt een pot uitgelegd, er wordt gelachen en getoost op een fantastische stage. Om halftwee staat de bus klaar om ons weer naar ons hotel te voeren, want de volgende dag moet er getraind worden.
VRIJDAG 10 JANUARI
Vandaag is het ontbijt uitzonderlijk om 10 uur. Zo kan iedereen uitslapen, want daar waren we wel eens aan toe. Na de lunch krijgen we nog een training van twee en een half uur op onze boterham en daarna is het tijd om te vertrekken. Iedereen is voldaan en er wenkt een vrij weekend. Maar hier en daar zie je toch ook een klein beetje teleurstelling dat de stage al voorbij is. De sfeer in Pinatar was uitstekend. Vooral tijdens het eten, wanneer we allemaal samen aan tafel zaten, ontstonden er soms echt hilarische conversaties. Niet toevallig gebeurde dat meestal wanneer de Kleine, Kristof D’haene, daarin het voortouw nam. De cocktail amusement en keihard werken is een van de sterktes van Cercle Brugge. LANG LEVE CERCLE.
DOOR BART BUYSSE & CHRISTIAN VANDENABEELE – BEELDEN: IMAGEGLOBE
In de negen tegen negen stelt Lorenzo Staelens zichzelf op als laatste man. Dan zie je dat een vos zijn streken niet verliest.
Op donderdagavond trekken we met de hele bende de blijkbaar dode stad in.
