De donkere onweerswolken die zich vorige week boven het Jan Breydelstadion ophoopten, lijken voor even verdreven, maar de volgende storm komt er gegarandeerd. Club Brugge sleepte zondag een punt weg op het veld van AA Gent maar een positieve kentering viel er in het spel van blauw-zwart nog steeds niet te zien. Club Brugge voetbalde steriel, zonder snelheid en diepgang en mocht zich gelukkig prijzen dat AA Gent drie levensgrote kansen de nek omwrong. Het is volstrekt onduidelijk hoe je dit elftal weer op de rails moet krijgen. En het is verbijsterend dat de technische beleidsmensen de normen steeds meer naar beneden halen. Franky Van der Elst, de anders helder ontledende assistent-trainer, vond zondag dat Club Brugge in het spel niet had ondergelegen bij de Buffalo’s en toonde zich na afloop tevreden. En Emilio Ferrera, de trainer van wie op de een of andere manier de indruk is gegroeid dat hij het voetbal goed kan analyseren, wees vorige week in de benadering van Club Brugge naar de rol van de pers. Zijn ploeg werd te kritisch beoordeeld. Clichés als verdedigingsmechanisme : het is de machteloosheid ten top.
Het is ontroerend om zien met welke inzet Emilio Ferrera bij Club Brugge werkt om het tij te doen keren. Vroeger pleegde de licht ontvlambare trainer journalisten die hem bekritiseerden de mantel uit te vegen, nu liet hij alle aantijgingen en verwendingen passeren, al vroeg je je daarbij steeds weer af hoelang een mens de last van de haast verpletterende kritiek kan blijven dragen. Afgelopen weekend toonde Ferrera zich niet bang om de confrontatie aan te gaan : hij gooide de lang door hem beschermde Bosko Balaban uit de kern en posteerde Elrio van Heerden in de frontlijn. Het nieuwe recept leverde niets op. Net zoals alle andere ingrepen om Club in de juiste plooi te laten vallen mislukten.
Op een paar uitschieters na schreef blauw-zwart dit seizoen een eindeloze reeks treurmarsen. Er was geen spirit, geen passie maar in plaats daarvan een haast schrikbarende kilte. Nooit in zijn lange geschiedenis heeft Club Brugge op zo’n radicale manier met zijn identiteit gebroken als de laatste maanden, zelden zijn de specifieke wapens zo snel weggesmolten. Dat Club Brugge daarbij de bezem haalde door zijn spelersbestand mag hierbij geen excuus zijn. Een vereniging dient te waken over haar ziel en mensen aantrekken die passen binnen het profiel. Wie wat dat betreft verkeerde keuzes maakt, draagt mee de verantwoordelijkheid voor de slechte gang van zaken.
In die zin is het niet onterecht dat ook Marc Degryse onder vuur ligt. De sportleider dribbelt om de problemen heen als hem gevraagd wordt op het tegenvallende spel van zijn team in te gaan, maar Degryse is slim genoeg om de weten dat er fouten zijn gemaakt. Degryse was overtuigd van het vakmanschap van Ferrera, stak wat dat betreft zijn nek uit maar heeft nog niet uitgelegd waarom de voetbalfilosofie van de trainer hem zo charmeert. Nadat Michel D’Hooghe op een opvallende manier beklemtoonde dat Emilio Ferrera niet zijn keuze was, weet Degryse hoe er over een en ander wordt gedacht.
Nog alarmerender is echter dat bij de uitbouw van de ploeg verkeerde accenten werden gelegd. Te vaak dit seizoen heeft de ploeg zichzelf verloochend. Het is in het huidig maatschappelijk tijdsbeeld moeilijker dan ooit om kwaliteit aan mentaliteit te koppelen, maar naast het manco aan beleving is het penibel om vast te stellen dat het Club Brugge aan de wapens ontbreekt die in het moderne voetbal het verschil maken : techniek en snelheid.
Club Brugge doet er op alle niveaus goed aan zichzelf in vraag te stellen. Na de winterstop, zo maakten sommigen zichzelf wijs, zouden er geen verontschuldigingen meer tellen, nu blijkt dat het een illusie is te geloven dat het straks tot een kentering komt. Het is niet met spelers als Carl Hoefkens dat je het niveau gaat opkrikken. Dat Club Brugge wilde investeren in deze beperkte verdediger, toont alleen maar hoe groot de radeloosheid is.
DOOR JACQUES SYS
