Geen voetbalzorgen meer

Gek om in tijden als deze voetbalverhalen te lezen. Verhalen die anders tot de verbeelding spreken, aan de orde van de dag zijn en waarvan je denkt dat ze ertoe doen. Dat doen ze ook, maar nu het coronavirus de wereld in zijn greep houdt, wordt de aandacht als vanzelf verlegd.

Wanneer een land door iets beheerst wordt, lijken bepaalde zaken ineens op te lossen. Voetbal bijvoorbeeld, het is plots een pak minder interessant. Interviews kunnen me maar matig boeien om maar te zwijgen over seizoensanalyses. Of het nu om het coronavirus gaat, een loco die de Twin Towers binnenvliegt of de aanslagen op 22 maart in Brussel: op die momenten surf ik bij mijn ontbijt níet eerst naar de voetbalpagina’s, maar naar die met het algemene nieuws. Soms denk ik pas in de middag: tiens, ik heb nog helemaal niet naar het nieuws op sportmagazine.be gekeken.

Eerlijk gezegd wordt mijn gemoed daar niet beter van, van al dat coronanieuws. En eigenlijk zouden we kunnen zeggen dat wanneer voetbal de dag regeert, dat het dan goed met ons gaat, collectief gezien. Er is ruimte in ons collectieve gemoed om ons te enerveren over de nieuwe blessure van Vincent Kompany, om ons te ergeren aan de VAR, en voor de koploper en zijn adepten om het play-offsysteem te vervloeken. Het systeem dat ze het jaar ervoor als nummer 2 nog zo hadden geprezen.

Nu zijn al die voetbalzorgen als sneeuw voor de zon verdwenen, als ware het play-off 2. Geen interesse voor een bericht over de degradatiestress van Waasland-Beveren, KV Oostende en Cercle Brugge, voor de paniek(record)aankopen van Anderlecht en voor sensationele koppen. Want: wat is stress? Wat is paniek? Wat is sensatie? Corona…

Datgene waar we anders in opgaan, voetbal, krijgt nu een andere context en het verliest voor mij ineens een stuk van zijn waarde. De wereld om ons heen wordt niet langer geregeerd door de sport, maar door het leven zelf. En we strijden dan wel nog altijd met een tegenstander, maar we zijn niet langer toeschouwer voor ons plezier.