Zondag werd de trofee ‘Profvoetballer van het Jaar’ uitgereikt aan Mémé Tchité. In het casino van Spa nog wel. Een verslag van tussen de champagneglazen.
H erman Wijnants parkeert als eerste zijn Mercedes op het plein voor het stadhuis van Spa, meteen gevolgd door Willy Reynders en even later Johan Demaeyer, in een ver verleden op zaterdagmiddag presentator van de BRT Top 30 en vroeger perswoordvoerder van KV Oostende.
Wie denkt daarmee de vroegste vogels te hebben gezien, heeft het evenwel mis : binnen in het casino struint Michel Verschueren al door de gangen. Een leven lang als eerste het licht áán en als laatste úit doen laat zich blijkbaar door geen halve pensionering uitvlakken.
Vanavond, zondag 20 mei, geven zij en vele anderen present, want Sport/Voetbalmagazine en de Profliga bekronen, als beloning voor een heel seizoen én gekozen door zijn collega’s, de Profvoetballer van het Jaar. Zoals carnaval de ware mens laat zien in de losbandigheid waarmee hij zich, verscholen achter een masker, durft te uiten, zo legt ook het voetbal, als dekmantel van het leven, de ware aard van menigeen bloot. Maar op het gala van de Profvoetballer van het Jaar heeft iedereen zich voor één keer gedwee in het keurslijf van de etiquette gewurmd.
Alleen Daniel Zitka ziet er als een van de weinigen met zijn zwarte broek en dito hemd en witte schoenen en dito riem behoorlijk rock-‘n-roll uit. Sinds de kampioenenviering met Anderlecht sleept hij zich van het ene naar het andere feestje. Als hij straks even naar Tsjechië terugkeert, wacht hem nog een trouwfeest in Slovakije.
Ook in Gent is na het behalen van Europees voetbal gevierd. Georges Leekens‘ bureau op het oefencomplex is nu een stal, weet de trainer van AA Gent. Dat zijn voorzitter hem met zijn eis om een afzondering nog maar eens op emotionele wijze in de wielen reed en het hem met de uitbouw van de ploeg niet groots genoeg kan gaan, verbergt de trainer achter een brede grijns.
Jérôme Efong Nzolo drentelt wat nerveus tussen de aanwezigen. Eerder op de week had hij bij het horen van zijn nominatie verbaasd de redactie gebeld. Híj naast De Bleeckere en Allaerts, twee scheidsrechters met internationale ervaring, eentje zelfs met een WK op zijn palmares, dat kon toch niet ? ! Pas nadat hem duidelijk was gemaakt dat er geen Amerikaanse toestanden in het spel waren als zou hij er alleen bij zijn om ook een kleurling onder de genomineerden te hebben, wou hij de ernst van de selectie geloven.
Vincenzo Verhoeven
Sinds Paul Heylen bij Racing Genk als algemeen directeur vriendelijk doch dwingend uit het organigram werd verwijderd en bij KVSK United geen voet aan de grond kreeg, is de commercieel manager nu bij Germinal Beerschot aan de slag. Een Limburger in Antwerpen. Als hij zijn mond opendoet, weet iedereen meteen wie het is, legt hij met gevoel voor humor uit. Maar weten wij ook, vraagt hij gevat, wie de laatste Belgische topschutter was vóór François Sterchele ? Was het Wesley Sonck ? Ja ?
Sterchele gaat naar Anderlecht, dat Mémé Tchité zal laten vertrekken, is een hypothese die als aannemelijk – voor sommigen waarschijnlijk – de ronde doet. Balaanname en inspeelpass zullen verfijnder moeten, maar die vooruitgang moet de spits gegeven zijn, hoor je bij zijn huidige club. Alleen jammer dat Aimé Anthuenis in de pers een vraagprijs van 4 miljoen euro op zijn hoofd kleefde. Daar was intern niet zo over gepraat. Jos Verhaegen kon er volgens insiders niet mee lachen. Wie weet hoeveel clubs er niet worden afgeschrikt door zo’n bedrag, klonk zijn bezwaar.
Wie Sterchele op de receptie overigens in de gaten houdt, zou haast denken dat hij eerder naar Standard dan naar Anderlecht zal verhuizen. MichelPreud’homme, Luciano D’Onofrio en nog een stuk of wat Luikenaren omringen de Italo-Belgische spits de hele avond. Hij heeft het seizoen als topschutter afgesloten tegen Roeselare. Na de wedstrijd had hij in de kleedkamer nog even de aandacht gevraagd om een verhaaltje te vertellen. Over hoe een paar meisjes op een terrasje hem en een paar andere spelers hadden aangesproken op wie ze waren. Alleen de jonge Vincenzo Verhoeven hadden ze niet herkend. Maar nu die tegen Roeselare één minuut was ingevallen, zou daar zeker, echt waar Vincenzo, verandering in komen. Dat wou Sterchele voor de groep toch even gezegd hebben.
Het aplomb en de zwaar gekleurde tongval waarmee hij van het niemendalletje toch een lachwekkend verhaal wist te maken, typeert hoe ze hem bij Germinal Beerschot kennen : als een echte humorist, die onlangs zelfs nog in een heuse Rolls-Royce en met een grote zonnebril op de neus naar de training was gekomen.
Oego
Gaëtan Englebert en Luc Devroe zijn de enige vertegenwoordigers van Club Brugge – Spa ligt ver en prijzen liggen voor de ploeg ook hier niet rapen – en René Vandereycken, de bondstrainer, valt nergens te bespeuren. Daar zal hij later wellicht een staalharde reden voor aanhalen. Morgenochtend, maandag, zal Leo Hellemans namens de VRT trouwens onderhandelen over de uitzendrechten voor België-Portugal. Dat Hellemans in de Zevende Dag desondanks verklaarde niet in die wedstrijdrechten geïnteresseerd te zijn, mag als een staaltje onderhandelingspoker worden gezien.
Oego Broos, zoals Tomislav Ivic hem bij de uitreiking noemde, geniet in alle stilte van zijn titel van Trainer van het Jaar, zoals ook Frédéric Herpoel het rustig houdt als laureaat van de fairplayprijs. Lucas Biglia Jonge Prof van het Jaar flaneert met de tolk aan zijn zij van interview naar interview. Daniel Zitka kreeg na de trofee van de Twaalfde Man de prijs van Doelman van het Jaar uitgereikt door zijn toekomstige keeperstrainer : Filip De Wilde tekende voor één jaar bij Anderlecht.
Enzo Scifo zou ook graag weer iets in het voetbal doen. Zelfs, zo verklaarde hij aan een andere oud-speler, gratis. Als hij na het faillissement van zijn restaurant de polsslag van zijn oude liefde, het voetbal, maar weer kon voelen. Maar sinds zijn vertrek bij Charleroi is de oud-international van welke aanbieding dan ook verstoken gebleven. Geen wonder dat hij van nervositeit de envelop haast niet openkreeg toen hij de prijs van Profvoetballer van het Jaar mocht uitreiken aan Mémé Tchité.
Castingbureau
Zo scherp als de Anderlechtspits oogt in het veld, zo mat komt hij helaas over bij zijn dankwoord. Dan ging er even voordien van Sérgio Conceição meer allure uit : losjes verend het podium op, bedankjes links, bedankjes rechts in het applaus knikkend en na de uitreiking op de koop toe achter de rug van de winnaar nog een praatje over voor de presentator.
Geen wonder dat Conceição naderhand op de receptie door een dame een kaartje in de hand krijgt gestopt. Namens een castingbureau dat wel iets in zijn karakteristieke kop ziet, zo blijkt als de Portugees er een nieuwsgierige blik op werpt. Dat hij als Don Corleone niet zou misstaan, illustreerde Conçeicão door Efong Nzolo een gemoedelijk schouderklopje te geven toen de emoties hem even te veel werden, goed wetende dat hij de scheidsrechter straks op het veld toch weer ongegeneerd de huid vol scheldt.
Over dezelfde kam mag Mogi Bayat worden geschoren. De Charleroimanagers relatie met dit blad mag dan gebrouilleerd zijn, een evenement waarvan we co-organisator zijn, laat hij blijkbaar toch niet aan zich voorbijgaan. Vorig jaar nog was Charleroidoelman Bertrand Lacquait – destijds genomineerd als beste doelman – uit wraak tegen scherpe journalistiek van dit blad zijn uitnodigingskaart onthouden door de club. Niemand liet Charleroi naar het gala gaan. Nu is naast een paar spelers ook Philippe Vande Walle, zelfverklaard toekomstig hoofdtrainer van Charleroi, gedwee van de partij.
De met oog voor grandeur gedecoreerde vertrekken raken evenwel stilaan leger.
Naarmate de avond vordert en de nacht nadert, worden de sluiers die insiders allerhande over de waarheid draperen als de tongen zó dik dat je er nauwelijks nog doorheen kijkt. Geen helder denkend mens heeft dan nog zin om zich die aberraties te laten aanleunen. Het voetbalwereldje kijkt uit naar zijn bed en het begin van een nieuw seizoen. Want dan kan iedereen weer ongeremd zijn wat hem zo boeiend en mooi maakt : zichzelf. S
Door Raoul De Groote