Binnen de vijf jaar, zegde Rudi Assauer hem toen Marc Wilmots voor Schalke tekende, wilde hij de op twee na grootste ploeg van Duitsland zijn. Wilmots : “Dat lijkt te lukken, alleen missen ze nog dat laatste stapje.” Een titel ? Hij knikt : “Als je ergens wil raken, mag je niet ‘klein’ denken. Zeker niet in Duitsland. Als ze dit stadion niet hadden gebouwd, had Schalke nooit aan de top van de Bundesliga gestaan.”

Het is geen ploeg met sterren. Hij lacht : “Wat zijn sterren ? Moeten ze dan Ronaldinho kopen voor honderd miljoen euro ? Dat kan Schalke niet, zelfs Bayern kan dat niet. Engeland speelt nog een niveau hoger, Spanje ook. Wat me hier frappeert, is de rust die er heerst. In het begin van het seizoen trokken ze een psycholoog aan en die is komen aanzetten met het principe van de Totaldominanz. In kritieke momenten hebben ze de boel gesloten en de rust bewaard. ( lacht) Herinner je je nog het WK ? Een beetje mediastilte kan soms geen kwaad.”

Is het sinds de Arena auf Schalke niet allemaal wat cooler ? Wat minder volks ? “Dat zou goed kunnen. In onze periode werd elke zege overgoten met drank. Dat zullen we hier niet meer krijgen. Als Schalke nu wint, is dat normaal. Ik heb hier in mijn tweede periode Champions League gespeeld. Had je gewonnen, dan was dat : werk gedaan. De verwondering uit onze beginperiode was toen al verdwenen.” Profvoetbal, zegt hij, is na een initiatiefase waarin alles nieuw is : je wedstrijd spelen, het liefst winnen en dan drie uur nagenieten, want direct slapen kan niet wegens de adrenaline. Wat drinken, wat eten, wat discussiëren met vrienden en basta. Volgende doel.

Heel even was hij hier ook trainer, op het einde van zijn spelerscarrière, toen het fysiek echt niet meer ging. “Ik heb geen trainerservaring in Duitsland, komaan. Ik nam in maart 2003 over van Frank Neubarth en vond een team dat mentaal geslagen was, geen fysiek had en op acht wedstrijden van het einde zat. Men wilde me een contract van veertien maanden geven, maar dat weigerde ik. Ik stopte in mei met voetballen en had Louis Michel beloofd dat ik in de politiek zou stappen. En een woord is een woord voor mij. Sommige mensen interpreteren het als dat ik op mijn bek ben gegaan, maar zo was het niet. Ik heb gewonnen van Bayern en in Leverkusen, dat vond ik mooi.” Keert hij er ooit terug ? “Ik heb mijn familie, ik moet met hen rekening houden, maar ooit zie ik me wel in de Bundesliga aan de slag gaan.”