De smeekbedes van Cedomir Janevski om duidelijkheid te krijgen over het feit of zijn contract al dan niet wordt verlengd, nemen langzamerhand gênante vormen aan. Het wordt tijd dat er bij Club Brugge iemand opstaat om de Macedoniër uit zijn lijden te verlossen. Kennelijk dringt het niet tot Janevski door dat hij in zijn examen is gezakt. Ook al zijn de cijfers duidelijk : 15 punten op 33 of 45,45 procent. De trainer kreeg Club Brugge zelfs niet voor de levensbelangrijke bekerwedstrijd van vorige week woensdag op AA Gent op de rails. Bovendien begint Janevski’s zenuwachtigheid langs de lijn de spelers steeds meer te irriteren. Vreemd welke uiteenlopende trainerstypes Club Brugge de afgelopen twee jaar aanstelde : de ongecompliceerde Jan Ceulemans, de schematische Emilio Ferrera en nu de zenuwachtige en onervaren Cedomir Janevski, contrasten met telkens een andere voetbalfilosofie.
Het is verbijsterend hoe onzorgvuldig clubs bij de aanwerving van trainers te werk gaan. Dat leidt steeds weer tot correcties en herschikkingen. Lierse haalde ooit René Trost uit de anonimiteit zonder te kunnen argumenteren waarom. Het trok in december Kjetil Rekdal aan, destijds in de groep niet de meest populaire voetballer. De Noor blonk van zelfvertrouwen en debiteerde zich niet de mindere te voelen van Trond Sollied. Maar een deel van de groep viel niet achterover van de trainingsmethodiek van Rekdal en ergerde zich aan zijn soms verregaande nonchalance. Afgelopen weekend werd een ontslag in extremis afgewenteld. Na de 2-3-zege op het veld van Germinal Beerschot gloort er zelfs weer even hoop op het bereiken van de zeventiende plaats en de eindronde. Nergens wordt het gebrek aan visie in de aanstelling van trainers trouwens beter in de praktijk gebracht dan op het Kiel. Daar werd Marc Brys op de keien gezet en tien maanden later weer in de armen gesloten. Nu heet het dat Brys weer niet voldeed en wordt hij opnieuw uitgerangeerd.
Bestuurders die dat soort beslissingen nemen, zouden eigenlijk rood moeten worden van schaamte, maar in plaats daarvan verkondigen ze nog steeds voetbalwijsheden. Het valt trouwens te betwijfelen of Germinal Beerschot de voetbalvisie en manier van werken van de nieuwe coach Harm van Veldhoven grondig kent. En met welke achtergrondinformatie zouden ze bij Cercle Brugge zijn gaan praten met Glen De Boeck, die kennelijk bij Anderlecht niet meer in het plaatje paste ? En hoe kan het dat een club als Sint-Truiden in Henk Houwaart de reddende engel ziet?
Dat trainers uitgroeien tot wegwerpartikelen hebben clubs zichzelf toe te schrijven. Er zijn nauwelijks selectiecriteria, laat staan dat trainers grondig worden gescreend. Bovendien worden dat soort beslissingen nog altijd genomen door bestuurders en niet door professionele vakmensen. Het is de eeuwige tegenspraak : voetbalclubs presenteren zich graag als professionele organisaties, maar het zijn hobbyisten die bepalen hoe de sleutelfuncties worden ingevuld. In de veronderstelling dat Jacky Mathijssen straks Sporting Charleroi verlaat, beginnen minimaal elf van de achttien huidige eersteklassers volgend seizoen met een andere trainer aan de competitie. Sportieve continuïteit blijft een vaag begrip.
Opmerkelijk dat juist Anderlecht in de moeilijkste fase van het seizoen een signaal van stabiliteit bracht : één dag na de belabberde prestatie op Club Brugge werd het contract van Frank Vercauteren verlengd. Anderlecht voetbalde dit seizoen niet dwingend en swingend, het kwam vaak in de vuurlijn van de kritiek, maar het getuigde wel van een opmerkelijke rust en pareerde alle aantijgingen op een serene manier. Dat is in het verleden wel eens anders geweest. In wezen is het de omgekeerde wereld : Anderlecht, vroeger wild op en neer dansend op de golven van de emotie, als haard van rust ; en Club Brugge, het bolwerk van cohesie, reddeloos en radeloos ronddobberend, op zoek naar een nieuwe kapitein. Het verschil tussen beide clubs is op de ranglijst dan ook nooit groter geweest : éénentwintig punten !
door Jacques Sys
