Uiteindelijk haalde de sportieve realiteit ook Paul Clement in: tegenover de investeringen van Monaco moesten resultaten staan. En die volgden niet.

Dat Paul Clement bij Cercle Brugge zeer veel krediet kreeg, ondanks elf nederlagen in de voorbije dertien wedstrijden, had met diverse factoren te maken. Het was Paul Mitchell, de overkoepelende technisch directeur van AS Monaco, die hem had aangesteld en die een antenne had in Brugge. Carlos Aviña stuurde voortdurend positieve rapporten door. Clement (en zijn staf) werkten uitstekend met het aanwezige talent. De eerste maanden waren ook goed, maar daarna kende Cercle een dip die bleef aanhouden. Clement pardonneerde Kylian Hazard en gaf hem weer een kans, maar liet hem uiteindelijk vallen na een gebrek aan rendement. Dat zette bij de fans kwaad bloed, ook omdat de resultaten niet volgden en de rest punten begon te oogsten. Lang dachten ze bij Cercle dat Clement alsnog met wat transfers in januari het tij kon keren, en dat de middenmoot wenkte. Tot vorig weekend tegen STVV. Twee geniale ingevingen van Christian Brüls en groen-zwart ging nog eens knock-out.

Tijd voor een remontada, en die moet komen van een andere coach. Clement was ‘uitgepuzzeld’. Hij had ook al veel geprobeerd: een verdediging met drie, eentje met vier, met twee spitsen, een 4-3-3, een 3-4-3, een 3-5-2. Vaak was het balbezit voor zijn ploeg, maar vielen de goals aan de overkant. De interne organisatie is top, het talent aanwezig, en er worden kosten noch moeite gespaard om iedereen goed voor te bereiden. Alleen de resultaten vallen tegen. En laat die nu het allerbelangrijkste zijn…