In het Belgische basketbal zijn deze week de play-offs van start gegaan. Met de Antwerp Giants als een van de favorieten voor de landstitel. Niet in het minst te danken aan hun topattractie onder de ring: Salah Mejri. Een Tunesiër van 2m16 die pas begon te basketten op zijn achttiende …

Het levensverhaal van Salah Mejri (24) leest als de sy-nopsis van een doorsnee-Hollywoodfilm. Pas op zijn achttiende pakte hij voor het eerst een basketbal in zijn handen, nog geen zes jaar later speelt hij als prof in Europa, werd hij verkozen tot beste Afrikaanse basketbalspeler van 2011 en staat hij komende zomer oog in oog met het Dream Team op de Olympische Spelen.

Mejri: “Tot mijn tien jaar was ik eigenlijk een klein dikkerdje, pas daarna kreeg ik mijn groeischeut. In mijn geboortedorp Jendouba ( een kleine stad in het noorden van Tunesië, nvdr) kon je weinig anders dan voetballen. Ik was behoorlijk getalenteerd en speelde bij onze plaatselijke club.

“In mijn laatste jaar op de middelbare school, ik was toen achttien, werd ik opgemerkt door een basketbalcoach. Ik was ondertussen opgeschoten tot 2m10. Hij vroeg me waarom ik geen basketbal speelde. Maar ik kende die sport niet. Nergens in ons dorp was een basketbalring te vinden en wanneer ik het op televisie zag, vroeg ik me af wat voor sport dat was.

“Diezelfde basketbalcoach overtuigde me om mee te gaan trainen met Etoile de Sahel, een van de grote omnisportclubs in Tunesië. In mijn land lopen amper grote jongens rond, ze konden mij dus goed gebruiken. Ik was speciaal omdat ik voor iemand van mijn lengte erg mobiel en snel was. Ze boden mij een studiebeurs aan. Ik ging op die aanbieding in zodat mijn ouders niet te veel kosten hadden aan mijn studie. Op dat moment dacht ik totaal nog niet aan een basketbalcarrière. Ik was een gedreven student, vooral wiskunde lag me. Uiteindelijk behaalde ik mijn diploma als ingenieur in elektronica.”

Mejri speelde twee seizoenen voor Etoile de Sahel en behaalde tweemaal de Tunesische landstitel. In 2007, amper twee jaar nadat hij voor het eerst een basketbal in zijn handen kreeg gestopt, werd hij al opgeroepen voor de nationale ploeg van Tunesië.

“In het begin speelde ik geen minuut, het was gewoon om te zien wat ik waard was en om ervaring op te doen”, legt de center uit. “Je moet weten, in mijn eerste jaren leerde ik eigenlijk niets van basketbal. Ze gaven mij de bal en ik moest gewoon dunken. Dat vonden ze ginds al fenomenaal! Ik kon alleen block-shots zetten en rebounds nemen. Tactisch stond ik nergens, dat kwam pas bij de nationale ploeg. De bondscoach heeft me minstens tien keer uit de kern gezet. Omdat ik bepaalde zaken niet oppikte of fout deed … maar hij haalde mij er toch telkens weer bij.” ( grijnst)

Met Tunesië baarde Mejri al snel opzien in de internationale basketbalwereld. Het land, dat totaal geen basketbaltraditie heeft, behaalde brons op de Afrikaanse landenbeker in 2009, plaatste zich zo voor het WK 2010 en ging een jaar later zelfs met goud aan de haal op de Afrikaanse landenbeker van 2011.

Het is trouwens in een oefeninterland dat Eddy Casteels, naast bondscoach van België ook coach van de Antwerp Giants, de Tunesische reus opmerkte. In de zomer van 2010 streek Mejri in Antwerpen neer. Mejri: “Het begin bij de Giants verliep uitstekend, maar nadien kende ik een dip en belandde ik op de bank. Dat had – opnieuw – veel te maken met het gebrek aan tactische opleiding. Bij de nationale ploeg leerden we bijvoorbeeld een vijftal plays, bij Antwerp zijn er dat vijftig! Het duurde toch enkele maanden vooraleer ik die allemaal onder de knie had.”

Sport is emotie

Met zijn imposante lengte en lange grijparmen groeide Mejri snel uit tot een vedette in onze Ethias League. Zo is hij bijvoorbeeld koploper inzake blockshots. Wat Mejri zo uitzonderlijk maakt, is dat hij daar een fijne techniek aan koppelt, iets wat je maar zelden ziet bij grote jongens. “Toen ik vorig jaar op trainingskamp was in de VS,” vertelt Mejri, “trainde ik samen met de shooting coach van de Denver Nuggets. Die stond ervan versteld dat ik als grote jongen zo’n verfijnd shot had. Toen ik hem vertelde dat ik pas op mijn achttiende was beginnen te basketten, wilde hij me zelfs niet geloven. Tja, ik weet niet hoe ik aan die goede handen kom. Ik heb gewoon heel goed opgelet toen mijn coach bij Etoile de Sahel me uitlegde hoe ik mijn handen moest houden. Ik stak die eerste jaren eigenlijk meer tijd in fitness dan in het oefenen op mijn shot. Hier in België wordt veel specifieker met de grote jongens gewerkt, want geloof me, ik zit nog steeds in mijn leerproces.”

Toch lijkt de Tunesiër nu al onmisbaar bij de Antwerp Giants. Als hij wegvalt, krijgen ze het moeilijk. Zoals in de bekerfinale tegen Aalstar gebeurde. De sinjoren stonden bijna de hele wedstrijd aan de leiding, maar toen verdween Mejri met vijf fouten naar de bank en trok Aalstar alsnog het laken naar zich toe. Weg bekerwinst voor Antwerp. Het is de reden waarom tegenstanders steeds vaker tot provocatie van de Tunesiër overgaan. Ze weten dat hij soms emotioneel kan reageren. Beste voorbeeld is het opstootje dat Mejri dit seizoen had in de Europese wedstrijd tegen Chalon, waar hij het na de partij aan de stok kreeg met de coach van de Fransen. “Ach ja, dat opstootje. Ik ga me daar niet voor excuseren. Die coach noemde me een vuile Arabier. Moet ik dan zijn hand schudden? Ik dacht het niet.

“Akkoord, ik ben soms misschien iets te emotioneel. Dat heeft te maken met eer en trots. Maar ik vind dat emoties bij topsport horen. Als je dat kwijt bent, ben je dood. Ik moet eigenlijk alle fans en spelers van mijn tegenstanders bedanken: zij zorgen ervoor dat ik gemotiveerd ben.

“Hetgeen me wel kwaad maakt, is dat sommige tegenstanders me bewust een elleboog uitdelen en dat de scheidsrechters het zien maar niet ingrijpen. Moet ik dan echt eerst een tand verliezen voor ze eens fluiten?! Ik vind dat dat soort gedrag niets te maken heeft met basketbal. Ze hebben me al gezegd: dat is omdat je beter bent, je tegenstanders zoeken naar oplossingen om je af te stoppen. Goed, dat begrijp ik, maar een beetje onderling respect mag wel. Ik heb op training eens per ongeluk een botsing met mijn ploegmaat Maarten Rademakers gehad, hij verloor twee tanden. Ik voelde me daar zo slecht over dat ik een week niet kon trainen.”

Eerste Noord-Afrikaan in de NBA

De Antwerp Giants behoren samen met Oostende, Charleroi en Aalstar tot de favorieten voor de Belgische titel. Mejri gelooft erin. “Dit is ons jaar. We konden dit seizoen al elke topclub verslaan, een paar keer zelfs met groot verschil. Bovendien zitten we in de winning mood.”

Na de play-offs (en een eventuele titel) wacht voor Mejri nog een drukke zomer. In juni vertrekt hij op summer camp naar de VS om daar een club in de NBA te vinden, vervolgens staan in juli de Olympische Spelen op het programma. Tunesië werd ingedeeld in een groep met onder andere Argentinië, Frankrijk en de VS. De ideale etalage voor Mejri. “De NBA is uiteraard de ultieme droom, vooral omdat ik de eerste Noord-Afrikaan kan worden die daar speelt. Er zijn vijf ploegen concreet geïnteresseerd. Ik moet nog kiezen voor welke club ik tijdens het summer camp zal spelen. Maar ik laat alles op me afkomen, want eigenlijk heb ik al meer bereikt dan ik ooit had kunnen dromen. Ik ben perfect gelukkig met waar ik nu al sta in mijn leven.”

DOOR MATTHIAS STOCKMANS – BEELDEN: IMAGEGLOBE

“Emoties horen bij topsport. Als je dat kwijt bent, ben je dood.”