Kippenvelmoment voor estafetteloopster Hanna Mariën: ‘Belgen verhieven stokwissel tot kunst’

Estafetteloopster Hanna Mariën beleefde een onvergetelijke avond op de Heizel.

Eigenlijk waren we al dolgelukkig met zilver. Landen als Jamaica en de VS konden vier supersprinters opstellen. Met Kim Gevaert had België één wereldtopper. De andere drie meisjes konden zich plaatsen voor de Spelen, en misschien een halve finale lopen, maar daar lag ons plafond. We dichtten de kloof door hard te trainen op de stokwissel. Die was keer op keer op de limiet, maar zo wonnen we telkens een halve seconde. Zo’n stokwissel is een bruut spektakel: acht loopsters stormen op je af, acht sprintsters ontzien niemand om zo snel mogelijk weg te komen. De Belgen verhieven de stokwissel tot kunst, maar alleen in 2007 en 2008 konden we er het verschil mee maken. Nadien kopieerden de andere landen ons. We beseften dat dat eraan zat te komen: we moesten en zouden oogsten op de Olympische Spelen van 2008.

De Amerikanen lieten in de reeksen hun stok vallen en waren dus uitgeschakeld. Topfavoriet Jamaica overkwam hetzelfde in de finale. We eindigden als tweede, na Rusland. Al snel kwamen de vermoedens: zijn de Russen wel clean? Wij hadden twijfels, maar iedereen is onschuldig tot het tegendeel is bewezen. Acht jaar later kwam de waarheid naar boven. We werden uitgeroepen tot olympisch kampioen. Vijgen na Pasen, dachten we. De viering op het olympische podium hebben we toch al gemist.

Maar er kwam iets in de plaats wat nog mooier was. De Memorial Van Damme organiseerde een viering. Het werd een onvergetelijke avond. Mijn mooiste, emotioneelste moment als sporter. De Heizel juichte ons toe terwijl ze ons de gouden medaille omhingen. We zongen het volkslied, de vlag werd gehesen en we liepen een ereronde door het stadion. Mijn familie zat op de eerste rij van de eretribune. Het voelde geweldig om hen te zien genieten van mijn blijdschap. Mijn petekind was toen zes jaar en die avond heeft veel indruk gemaakt. Hij is met atletiek begonnen en wil in de voetsporen van zijn tante treden.

Nu zijn we dus olympisch kampioen. Ik vind het nog altijd kras dat wij, als bescheiden Belgen, dat gepresteerd hebben. We hebben er hard voor gewerkt, en hier en daar wat geluk gehad, maar ik geloof dat we het danken aan onze vriendschapsband. Ik heb de meisjes intussen een jaar niet gezien – druk op het werk, kinderen, overlopende agenda’s – maar ze zitten voor eeuwig in mijn hart.