Louis Ide (N-VA)

‘Werken in gebied getroffen door hongersnood was pure horror: enkel uitgemergelde kinderen kregen eten’

Louis Ide (N-VA) Algemeen Secretaris van N-VA en arts.

Louis Ide (N-VA) werkte in 1999 in Zuid-Soedan, in de regio die nu opnieuw geteisterd wordt door hongersnood. Hij reageert op een opiniestuk van Joël De Ceulaer in De Morgen.

Ik heb een déjà-vu gevoel. De hongersnood slaat vandaag weer toe, ondermeer opnieuw in Zuid-Soedan. In 1999 was er ook al zo’n hongersnood. Het was pure horror. Ik heb er toen met Artsen Zonder Grenzen een aantal maanden gewerkt. Omdat we slechts een beperkt aantal ton voedsel bij hadden, konden aanvankelijk alleen de slechtst ondervoede kinderen rekenen op een rantsoen. De armomtrek werd gemeten -zoals de AZG-procedures het vereisten-. Wie in de rode of oranje zone zat, kwam in aanmerking voor zo’n rantsoen, op voorwaarde dat het gewicht in functie van de lengte laag genoeg was. Wie in de gele of groene zone zat, was nog “te dik” en kreeg sowieso al niks. Een kind kreeg dus pas eten als het uitgemergeld was. Sterkte het kind wat aan (en werd de armomtrek wat dikker) dan kreeg het opnieuw geen eten meer. Vandaar dat moeders bewust een deel van hun kroost ondervoed hielden zodat er toch een paar konden rekenen op een rantsoen. Op die manier kon er toch een deel van het gezin overleven. Later kwamen de fondsen vrij en konden we iedereen van voedsel voorzien.

‘Werken in gebied getroffen door hongersnood was pure horror: enkel uitgemergelde kinderen kregen eten’

En dan lees je deze week op Twitter: “Noem mij cynisch, maar ik denk dat ik weet waarom de honger in Afrika ons niet weet te beroeren“. Dat tweette Joël De Ceulaer om zijn eigen artikel in De Morgen in de markt te zetten. Ignace Devisch reageerde met een terechte opmerking dat een ‘identifiable victim’ meer doet dan wanneer een grotere groep mensen getroffen wordt.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Anders gezegd: de kleine Aylan wekt meer emoties op dan 100 anonieme Somaliërs die van de honger sterven. De Ceulaer ging nog een stap verder, volgens hem maakte zelfs de kleine Aylan te weinig emoties los en is er sprake van ‘slachtoffermoeheid’.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

In dezelfde tweet ringeloorde hij in één, bijna reflexmatige beweging ook nog eens de N-VA en bijgevolg ook ondergetekende. In het artikel wekt hij de suggestie dat een hongersnood de N-VA absoluut niet interesseert. Hij lardeert zijn tekst vanzelfsprekend met de ‘juiste’ woorden zodat hij zich te allen tijde kan indekken. De referentie “onze innerlijke helfie werkt niet meer” is een duidelijke verwijzing naar N-VA, waarvan De Ceulaer op subtiele (of minder subtiele) wijze suggereert dat “rechts” de hongersnood zal beantwoorden door te stellen “hun ouders hadden maar beter hun best moeten doen”.

Deze bewijsvoering wordt gestaafd aan de hand van een column van onze partijwoordvoerder Joachim Pohlmann in De Morgen. Alleen trekt hij een aantal citaten uit zijn context: “Links heeft slachtoffers nodig, rechts tegenstanders.” “De kern van links is de strijd tegen onrecht. En waar onrecht is, wordt onrecht aangedaan, dus moeten er slachtoffers zijn.

Dat we afgeschilderd worden als rechtse zakken, tot daar aan toe (dat dit in mijn geval correct is, schreef ik hier al), maar wanneer er suggereerd wordt dat we ook onmensen zijn die niet in staat zijn de miserie van anderen te zien, laat staan er iets aan te doen, dan gaat dat voor mij te ver. Bewijst De Ceulaer hier niet net een andere stelling die Pohlmann in zijn column poneert: namelijk dat links zich moreel superieur acht? En gaat De Ceulaer hier niet nog een stap verder, door er een waardeoordeel aan toe te voegen voor wie rechts is?

Zelfredzame slachtoffers

In essentie wijst Pohlmann enkel op een paradox. Hij zegt niet dat elk slachtoffer een virtuele constructie is van links om zichzelf een bestaan te verantwoorden. Noch zegt Pohlmann dat rechts het bestaan van slachtoffers ontkent. Hoogstens stipt Pohlmann aan dat politiek correct links er geen baat bij heeft dat een slachtoffer in de breedste zin van het woord, zelfredzaam zou worden. Het zou even karikaturaal zijn te beweren dat rechts er van uit gaat dat iedereen zelfredzaam zou zijn.

Van achter een computer, in de veiligheid van een kantoor hier in het westen, is het gemakkelijk om te oordelen, en om verschillen aan te wijzen tussen links en rechts. Maar soms zijn dit soort van reductio’s niet veel beter dan die van extreemrechtse populisten.

En al wie eens echt uit die bubbel wil treden, raad ik aan eens een aantal maanden in een gebied met hongersnood te gaan werken. Daar is het verschil tussen rechts of links niet aan de orde: het is een ‘ervaring’ die je voor de rest van je leven mee draagt.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content