‘Misschien zijn we het platbombarderen van het Midden-Oosten te gewend geraakt om er nog om te geven’

Maakt u zich ook zorgen om het Midden-Oosten?

Deze week zat ik aan tafel met een in Vlaanderen machtige man die, toen het over de bombardementen van Israël ging, diep zuchtte en zei dat ‘ze er toch een potje van aan het maken zijn’. Dat vond ik een wansmakelijke beschrijving van het doelbewust uitdrijven en uitroeien van een hele bevolking, maar toen ik hem daarop aansprak, verzekerde hij me van zijn oprechte bezorgdheid. ‘Ik vind het heel erg, zo veel burgerslachtoffers’, zei hij, implicerend dat iedereen die Israël als een terrorist beschouwt de gruwel wel verdient. ‘Je moet weten’, zei hij nog, ‘dat Netanyanu het dom aan het spelen is, overal ter wereld verliest hij aan krediet.’ ‘Maar geopolitiek is geen spelletje stratego’, wilde ik schreeuwen, ik weiger naar een psychopatische fascist te kijken alsof die gewoon af en toe de regels overtreedt.

Bijna erger en schadelijker dan zij die nog steeds deze genocide ontkennen, vind ik de mensen die haar relativeren door er zich wat ‘zorgen over te maken’. De politici die niet echt kwaad zien in het bloeddorstige narratief van Israël maar toch wel ‘schrikken’ van het eigenlijke bloedvergieten. Zij die Israël op de vingers tikken voor zijn methodes en daarmee eigenlijk toegeven dat een iets minder gruwelijke oorlogsvoering wel te rechtvaardigen valt.

Bijna erger dan zij die van alles wegkijken vind ik de grote groep mensen die oprecht lijkt te geloven dat ze toeschouwers kunnen zijn in deze wereld. De vaders die vanachter hun krant ritueel mompelen dat ‘dit toch wel ver gaat’. De mensen met geld en macht die wel vurig spreken over politiek maar doen alsof ze geen invloed hebben op wat daar gebeurt. De generatie die zichzelf heeft wijsgemaakt dat ‘wat je ook doet, het toch niet uitmaakt’. Terwijl diezelfde boomers de Berlijnse muur zagen vallen, wat de dag daarvoor nog onmogelijk leek, en de apartheid in Zuid-Afrika zagen verdwijnen door boycots die zogezegd nooit zouden helpen. Die generatie heeft genoeg redenen om te geloven in de kracht van collectieve actie en woede, maar ze verkiest het comfort van de zijlijn, een soort medeleven dat alles op afstand houdt.

Misschien is die generatie het platbombarderen van het Midden-Oosten te gewend geraakt om er nog om te geven. Misschien gaf ze er nooit om. Misschien zijn we met z’n allen zo doordrongen van het ‘armekindjesracisme’ dat we ons blijven gedragen als toeristen in een steeds feller brandende wereld, het vuur hevig aangewakkerd door onszelf.