Een aimabele Italiaan in de dug-out, een team dat scherp countert, en een bende underdogs die niet helemaal voor vol worden aangezien: de overeenkomsten tussen Leicester City in 2016 en Union Sint-Gillis in 2022 zijn treffend. Eindigt het voor Union ook met een landstitel?
Dat het allemaal komt door koning Richard, zeggen ze in Leicester. Dat zit zo.
Op 25 augustus 2012 scoort Jamie Vardy zijn eerste goal in de kleuren van Leicester City. Diezelfde dag graven archeologen op de parking van een supermarkt in Leicester het skelet van Richard III op. Het Britse Hooggerechtshof moet beslissen waar de resten van de laatste koning van de Plantagenet-dynastie worden opgebaard: in de kathedraal van York of die van Leicester. De keuze valt op Leicester.
We spoelen door naar maart 2015. Het gaat niet goed met Leicester City. Het heeft in het hele seizoen amper vier matchen gewonnen en staat op het punt te degraderen uit de Premier League. Maar op de dag dat een erehaag van 35.000 mensen Richard III groet op weg naar zijn laatste rustplaats in de kathedraal van Leicester, begint de ploeg aan een onwaarschijnlijke reeks. Van de laatste negen wedstrijden wint ze er zeven. Het is een van de strafste ontsnappingen sinds het ontstaan van de Premier League. Het standbeeld van Richard viert met een blauw-witte sjaal de redding. Een onweerstaanbaar detail: op de truitjes van Leicester City prijken de woorden ‘King Power’, naar een keten van taksvrije luchthavenwinkels die de club sponsort.
Waarom zouden wij kraken?’ vroegen ze bij Leicester. ‘Wij weten wat het is om voor de titel te spelen. Zij niet.’ Klinkt bekend?
Koning Richard zorgt voor een nog veel groter mirakel. Eén jaar later wordt Leicester City kampioen. Er zijn doctoraten geschreven over het hoe en waarom van die onwaarschijnlijke titel, de wildste stunt uit de recente voetbalgeschiedenis. Voor de start van het seizoen schatten de bookmakers de kans dat The Foxes de titel konden winnen op 5000 tegen 1. Leicester schipperde doorgaans tussen de Premier League en de Engelse tweede klasse, niet degraderen was al een succes. Maar in het begin van dat magische seizoen 2015-2016 heeft de ploeg een paar keer domweg geluk. Frommelgoals, overwinningen die net zo goed nederlagen hadden kunnen zijn. De trein was vertrokken, en hij zou niet meer stoppen. Bij Union Sint-Gillis zullen ze het herkennen.
Eind december 2015 vond heel Engeland het nog sympathiek en volstrekt ongevaarlijk dat Leicester City het klassement aanvoerde. Leicester kampioen? Welnee, oordeelden de analisten. Niet alleen omdat het een kleine ploeg was, ook omdat het als een kleine ploeg speelde. Minder dan 45 procent balbezit, weinig geslaagde passes… Leicester teerde op een monolithische verdediging die niets weggaf, een middenveld dat liep alsof er peper in de schoenen zat, en één dodelijke spits. Jamie Vardy was topscorer geweest in de zesde en de vierde klasse van het Engelse voetbal. Een man met een rugzakje ook: hij werd een paar keer aangehouden na cafégevechten en droeg een enkelband. Vardy werd een symbool van het weinig verfijnde Leicester dat slim counterde maar nooit domineerde. En dat terwijl de Engelse topclubs intussen een verdunde versie van het tiki-takavoetbal van FC Barcelona waren gaan spelen. Leicester op kop? Kan niet blijven duren, meenden de analisten ‘The bubble will burst!’ vonden ze. De supporters van Leicester maakten er gelijk hun strijdkreet van.
Blauw brood
De eerste die erin geloofde, was Jürgen Klopp, ironisch genoeg net toen de bubbel leek te barsten. Op Tweede Kerstdag klopte zijn Liverpool FC de onherkenbaar makke Foxes met 1-0. ‘Waarom zou Leicester geen kampioen kunnen worden?’ vroeg hij aan toenmalig Leicester-trainer Claudio Ranieri in de catacomben van Anfield. De trainer van Leicester snoerde hem de mond: ‘Wat zeg je me nu? Er is nul kans.’ Ranieiri weigerde over de titel te praten, ondanks aanhoudend aandringen van Britse journalisten. ‘Het enige doel is 40 punten pakken, dan zijn we zeker dat we erin blijven’, zo bleef de minzame Italiaan herhalen. Merk op dat ook Felice Mazzu, de trainer van Union, weigert om te praten over de titelkansen van zijn team, hoewel die onmiskenbaar aanwezig zijn.
Dat blijft natuurlijk niet geloofwaardig, zal Mazzu beseffen, zoals ook Ranieri het besefte. Intern werd er begin februari 2016 over de titel gepraat, maar het was ten strengste verboden om dat in de pers te gooien. Men zou het zien als hoogmoed, vreesde Ranieri. Het zou de ploeg de sympathie kosten van de man in de straat. Het roer ging pas om toen journalisten niet meer wisten waarover te schrijven – een reportage in een grote Britse krant over een Indisch restaurant in Leicester dat voortaan blauw naanbrood serveerde, schijnt een alarmsignaal te zijn geweest. In de kleedkamer leefde het gevoel dat elk compliment aan de spelers nu wel gegeven was, en dat de pers venijnig zou worden als ze niet snel een ander onderwerp vond. Dus kwam het hoge woord eruit: Leicester ging voor de titel, verklaarde Ranieri met de borst vooruit. Het was wellicht geen toeval dat de belangrijke Jamie Vardy toen een schorsing uitzat – net als de al even belangrijke Union-spits Dante Vanzeir nu. ‘Zonder Vardy stort het kaartenhuis in’, voorspelden de analisten. Door over de titel te praten, leidde Ranieri de aandacht af. De volgende match leek het stadion wel onder stroom te staan. Tegen Swansea werd het 4-0, de grootste overwinning van het seizoen.
Seksvideo
Velen hebben zich verkeken op de gladgestreken gentleman Ranieri. De pers zette hem neer als een zachtgekookt eitje, maar achter de schermen was hij één brok dadendrang. De Italiaan liet foto’s van alle Premier League-trainers in zijn kantoor hangen. Bij een ontslag van een van hen werd de foto met stil genoegen van de muur gehaald. Ranieri was niet vergeten dat de bookmakers hem bij het begin van het seizoen de meeste kans hadden gegeven om als eerste op straat te worden gezet.
Niemand in Leicester zal beweren dat de ploeg de onverwachte titel te danken had aan de coach, net zoals weinigen Mazzu dé verantwoordelijke noemen voor het succes van Union. Ranieri was op het juiste moment op de juiste plaats. Dit deel van het sprookje wordt zelden verteld, maar het geweldige voetbalboek Fearless: The Amazing Underdog Story of Leicester City wijst een ándere coach aan als architect van het succes. Nigel Pearson, de voorganger van Ranieri, stelde de spelersgroep samen en installeerde een eliteteam van medische en scoutingsexperts. Pearson nam ontslag na een schandaal rond zijn zoon James, die bij de beloften van Leicester voetbalde. Zij gingen op tournee door Thailand, het thuisland van de clubeigenaar. Er dook een seksvideo op met Pearson junior en zijn maats, met bijzonder grove racistische commentaar op de achtergrond. Een beschaamde Pearson vertrok, maar hij werd opgevist door de geldschieters van Leicester, die ook eigenaar zijn van OH Leuven. Na twee weinig succesvolle seizoenen in 1B werd hij bij Leuven de laan uit gestuurd.
Bij Leicester had Pearson de wetenschap geïntroduceerd. Vanaf 2011 werden er grote medische congressen georganiseerd door Leicester FC, wetenschappelijke topevenementen die je niet in de East Midlands zou verwachten. Een van die congressen had als thema: ‘Voetballers trainen te veel’. Hun lijven worden overbelast. Hoofdfysiotherapeut David Rennie haalde er de inspiratie voor zijn ‘less is more’-strategie, waar naderhand proefschriften over zijn geschreven. ‘Onze fysieke conditie zal verbeteren naarmate er minder wordt getraind’, geloofde Rennie, tegen alle intuïtie in. De spelers kregen een extra vrije dag op woensdag, en trainden maar één keer per week op fitness (dinsdag) en één keer op intensiteit (donderdag). Sprinten moest op training zo veel mogelijk vermeden worden, want volgens Rennie komen daar toch maar hamstringblessures van. Leicester speelde geen Europees voetbal, en ging er in de twee Engelse bekercompetities vroeg uit. Bij interlandperiodes kregen de spelers vakantie – de club telde amper spelers die geselecteerd waren voor de nationale ploeg. In februari, in volle race om de titel, kreeg de groep een hele week vrij. Ongehoord in het moderne voetbal. Leicester stond toen eerste. De wetenschap achter ‘less is more’ is omstreden, maar dat ene seizoen leek het wel te werken. Leicester leed in 2015-2016 amper 16 ernstige blessures, tegenover 42 bij Arsenal, 50 bij Chelsea, 58 bij Liverpool, 63 bij Manchester City en 71 bij Manchester United.
Sfeer is goed
De spelersgroep, met daarbij een paar notoire feestneuzen, genoot van het relaxte regime. Van Jamie Vardy komt het onweerstaanbare citaat: ‘Het enige gewicht dat ik til, is een blikje Red Bull.’ De spelers spraken af in Praag voor een wild avondje uit. De dresscode was ‘superheld’. Kasper Schmeichel ging als Mr Incredible, Jamie Vardy was de witte Power Ranger, de verdediging had zich verkleed als de Teenage Mutant Ninja Turtles. Ze dronken er Vardy Bombs, een cocktail van blauwgekleurde wodka met Jägermeister – een uitvinding van Vardy. Zodra de pers lucht kreeg van de trip naar Praag viel de Jägermeister niet aan te slepen in Leicester: elke pub serveerde Vardy Bombs.
Feesten als de beesten en toch zo weinig blessures? Misschien ligt het aan de scouting. Spelers met een geschiedenis van zware blessures kwamen er bij Leicester simpelweg niet in. Net zoals voor de medische staf had Pearson sterk geïnvesteerd in zijn scoutingapparaat, dat spelers moest vinden waar de topclubs overheen keken. N’Golo Kanté kwam uit de Franse tweede klasse en was al 24 jaar. Hij kon onwereldse statistieken voorleggen qua balverovering en was nooit geblesseerd. De grote clubs zagen die cijfers ook, maar struikelden over zijn lichaamsbouw. ‘Hij ziet eruit als een vijftienjarige’, gaf Ranieri toe. Toen Kanté zijn contract kwam tekenen, stuurde een bewakingsagent hem naar het gebouw van de jeugdploegen. Van Riyad Mahrez schreef de pers dan weer dat hij 157 keer goedkoper was dan Kevin De Bruyne. ‘Te goedkoop om goed te kunnen zijn’, zei een Premier League-manager tegen Stuart Pearson. De vraag is natuurlijk of Leicester in zee was gegaan met Kanté en Mahrez als het meer geld had gehad.
Kanté, Mahrez en Vardy zijn wereldsterren geworden, maar de kampioenenploeg van 2015-2016 steunde net zo goed op spelers die naderhand geen grote carrière zouden maken. Werkpaarden als Wes Morgan, Robert Huth en Andy King speelden iedere match. Die laatste werd vorig seizoen nog uitgeleend aan OH Leuven, waar hij niet van de bank raakte. Hoe konden die modale spelers bij Leicester zo boven zichzelf uitstijgen? Omdat ze zo veel samen feestten en de ploegsfeer goed was? Het verband tussen ploeggeest en succes is al vaak onderzocht, met ontnuchterende resultaten. Een goede sfeer blijkt niet te leiden tot succes, en spelers die elkaar liggen, presteren niet noodzakelijk beter. In omgekeerde richting is het verband wél duidelijk, zeggen de statistieken: door succes krijg je een goede sfeer. Voetballers worden goedgemutst als ze week na week winnen: wie schrikt ervan?
Kokend bloed
In de laatste rechte lijn naar de titel stuurde Claudio Ranieri de ploegpsycholoog op vakantie: de boel overanalyseren was gevaarlijker dan vertrouwen op de zegehonger van zijn team, vond hij. Leicester stond eerste en werd in de rol van favoriet geduwd. Woog de druk dan niet? Middenvelder Andy King had er iets interessants over te vertellen: ‘Waarom zouden wij kraken? Hier zitten jongens die kampioen werden in tweede, derde en vierde klasse. Wij zijn het gewoon om voor de titel te spelen. Dan is de erelijst van onze concurrenten een stuk magerder. Ze weten niet wat het is om iets te winnen.’ Dat gaat ook op voor Union Sint-Gillis. Nagenoeg dezelfde ploeg werd vorig jaar kampioen in 1B. Club Brugge laten we even buiten beschouwing, maar bij Antwerp en Anderlecht zitten nauwelijks spelers die een titel hebben gewonnen.
De tegenstanders van Union doen er dan ook goed aan om de ploeg niet te kleineren. In de Engelse competitie beging Arsenal die kapitale fout. Midden februari 2016 versloegen de Gunners Leicester met 2-1. Het winnende doelpunt van Danny Welbeck viel in de 95e minuut. In de kleedkamer van Leicester heerste een grafstemming. ‘Erger dan degraderen’, zei verdediger Robert Huth. En toen kwamen de selfies. Op sociale media waren foto’s te zien van knuffelende Arsenal-spelers in de kleedkamer, V-tekens, brede grijnzen en een foto van Danny Welbeck waar het officiële Twitter-account van Arsenal een kroontje op had getekend. De Leicesterspelers waren nog niet omgekleed of hun ontgoocheling was al weggespoeld. ‘Ons bloed kookte’, vertelde Huth daarover. Leicester had de tweede helft met tien gespeeld na een héél licht toegekende rode kaart, en die fatale goal van Welbeck was pas in de extra tijd gevallen. En dan zo opzichtig glunderen? De Arsenal-selfies werden een begrip bij de spelers van Leicester. Bij het begin van elke trainingsweek werden ze rondgestuurd op WhatsApp. Leicester zou dat seizoen niet meer verliezen.
Opnieuw kregen de analisten ongelijk: ook na de nederlaag tegen Arsenal barstte de bubbel niet. Het idee was dat de kleine ploeg zou terugzakken naar zijn normale niveau, terwijl de grote clubs onder stoom zouden komen. Geen van beide gebeurde, en dat mogen de topclubs zichzelf aanrekenen. Manchester City kondigde halverwege dat seizoen de komst van trainer Pep Guardiola aan. Spelers wisten dat het voor hen voorbij was bij City, en dachten al aan hun volgende bestemming. Manchester United en Chelsea zaten met respectievelijk Louis van Gaal en José Mourinho op een dood spoor. Tottenham Hotspur haakte nog het langst aan. In het weekend dat Leicester van Arsenal verloor, klopte Tottenham Manchester City, met sprankelend voetbal en een ongrijpbare Harry Kane. Kane postte een foto van een groep leeuwen op de sociale media, klaar voor de aanval: Tottenham was nu ieders favoriet. Jamie Vardy, sinds kort een collega van Kane bij de nationale ploeg, wist er wel raad mee. Telkens als Tottenham punten liet liggen, tweette hij het beeld uit de Disneyfilm The Lion King waarin de Leeuwenkoning in een afgrond valt. Van zijn laatste zeven matchen zou Tottenham er maar twee winnen. Op 2 mei 2016 was Leicester zeker van de kroon. Rond het standbeeld van koning Richard barstte een volksfeest los.
Rode Duivels
En hoe verging het Leicester verder? In februari 2017, acht maanden na het winnen van de titel, werd Claudio Ranieri ontslagen. Leicester stond toen op een degradatieplek. De kampioenenploeg was nochtans grotendeels behouden, op N’Golo Kanté na, die naar Chelsea vertrok. De spelers reageerden onbewogen op het ontslag van hun trainer, in de pers werden ze ‘judassen’ genoemd. Intern zat het scheef. Stafleden waren gebelgd omdat Ranieri naar hun smaak te veel de eer had opgeëist voor de onverwachte titel. De trainer had ook een eind gemaakt aan het regime van weinig trainen en veel vakantie. Dat kon niet meer, vond de Italiaan, want Leicester speelde nu Champions League. De spelersgroep vergaf het hem niet.
De Thaise eigenaars investeerden fors. Leicester werd een andere club. Men kocht de Rode Duivels Youri Tielemans, Dennis Praet en Timothy Castagne. De transferrecords volgden elkaar op. Degradatiezorgen kent men niet meer in het King Power Stadium. Leicester is nu het sterkste van de kleinere teams. In een typisch seizoen eindigt het vijfde, al gaat het dit jaar merkelijk slechter. Van de kampioenenploeg blijven alleen Kasper Schmeichel en Jamie Vardy over. Vardy drinkt nog altijd Vardy Bombs, al mag het voor de variatie ook een Jupiler zijn. Met dank aan zijn goede vriend Ritchie De Laet. Die speelde ook bij Leicester tijdens het successeizoen, maar werd in februari uitgeleend. De verdediger van Antwerp stuurt nu geregeld bakken Belgische pils en diep- gevroren frituurvlees naar de East Midlands.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
