Bert Bultinck

‘Eerst Palestijnen kapotschieten en hun dan een zakdoek aanbieden: het is minstens hypocriet’

Bert Bultinck Hoofdredacteur van Knack

‘Wie dacht dat de ellende in Gaza de komende weken weer uit het nieuws zou verdwijnen, heeft het mis’, waarschuwt Knack-hoofdredacteur Bert Bultinck. ‘Op 5 juni plant Hamas een nieuwe massabetoging.’

‘We hopen dat 5 juni even groot zal zijn als 14 mei’, zei een woordvoerder van de terroristische organisatie Hamas eind vorige week. Wie dacht dat de ellende in Gaza de komende weken weer uit het nieuws zou verdwijnen, heeft het mis. Op 5 juni plant Hamas een nieuwe massabetoging tegen de schandalige behandeling van de Palestijnen door Israël, ter herdenking van het begin van de Zesdaagse Oorlog in 1967, toen Israël de Gaza-strook bezette. Het is nog de vraag of Hamas – slechts één van de organisatoren van de Marsen voor de Terugkeer, die zelfs volgens de Israëlische veiligheidsdienst een ‘authentiek’ protest waren – over een kleine twee weken evenveel volk op de been zal krijgen, na de slachtingen van de afgelopen weken. Daarbij stierven meer dan 100 Palestijnse betogers, met als dieptepunt het bloedbad van vorige week maandag.

Eerst Palestijnen kapotschieten en hun dan een zakdoek aanbieden: het is minstens hypocriet

De nieuwe acties zullen opnieuw tot onrust leiden en ook, zo valt te vrezen, opnieuw tot Palestijnse doden. Israëlische slachtoffers worden er niet verwacht. Sinds het begin van de demonstraties, eind maart, is één soldaat lichtgewond geraakt; Israël heeft geen enkele dode te betreuren. In diezelfde periode zijn er al meer dan 100 Palestijnse slachtoffers gevallen. Die asymmetrie – een vast gegeven in dit uitzichtloze en voor de Arabische wereld zo bepalende conflict – blijft verbijsterend.

In dit gevecht loert het cynisme om de hoek, al decennialang. De verveelde nieuwsconsument in West-Europa kon zich het hele scenario van de afgelopen weken dromen, inclusief de spectaculaire beelden van vorige maandag. Brandende autobanden, zwarte rook, fotogeniek met stenen slingerende Palestijnen, van wie er nadien enkele minder fotogeniek zouden neervallen, en snipers met ‘hogesnelheidskogels’ die de vreselijkste wonden slaan: het was een zoveelste rerun van een bittere tragedie.

Iedereen wist dat er vanaf de eerste vrijdagmars slachtoffers zouden vallen. 30 maart is de traditionele Dag van het Land, waarop de Palestijnen zes andere doden herdenken, die vielen tijdens protestacties in 1976. Ook toen verzetten Palestijnse betogers zich tegen de nederzettingen. Ook toen waren ze ongewapend. Ook toen was de strijd ongelijk. En zo trekt zich opnieuw een cyclus van protest, meer slachtoffers en opnieuw meer protest op gang. Zo gaat het al zeventig jaar op dat kleine lapje land, het voormalige Brits Mandaat, waar in 1948 door Joodse leiders de onafhankelijke staat Israël werd uitgeroepen.

Deze herhaling van geweld mag sommige westerse nieuwsconsumenten vervelen – de sneer van onze premier naar het vermeende antisemitisme van de Britse regisseur Ken Loach, bijvoorbeeld, leek sommige opiniemakers veel meer aan te grijpen. Toch maakt het Palestijns conflict ook Belgen boos. Belgen met Arabische roots, bijvoorbeeld. Belgen die de decadentie van de verveling niet kennen, omdat ze identitair met het conflict verbonden zijn. Ook in ons land zijn de lijnen naar Palestina soms verbluffend kort.

De verveelde nieuwsconsument in West-Europa kon zich het hele scenario van de afgelopen weken dromen, inclusief de spectaculaire beelden van vorige maandag

Helemaal cynisch wordt het als beide kampen zich uitputten om toch maar als verliezer te verschijnen. Zo gaf het Israëlische leger toe dat het de propagandaoorlog weer eens had verloren. Dat was ruiterlijk, ook al had datzelfde leger best wel wat ophef gemaakt over hoe Hamas een lading Israëlische geneesmiddelen had geweigerd om de duizenden gewonden in Gaza te verzorgen. Dat laatste was an sich ook triest – enkele Palestijnse gewonden zijn er door die beslissing zonder twijfel slechter aan toe – en tegelijk begrijpelijk: eerst kapotschieten en dan een zakdoek aanbieden, het is minstens hypocriet.

Aan de andere kant doet Hamas zijn best om zoveel mogelijk Hamas-leden onder de slachtoffers te tellen en ze zo mogelijk in militaire uitrusting te begraven. In Knack vertelde een woordvoerder van Fatah, een iets gematigder concurrent van Hamas, vorige maand nog hoe Hamas daarbij zelfs uniformen onder het gezicht van de ‘martelaren’ fotoshopt. Het zijn anekdotes uit een oorlog waarin elke redelijkheid belachelijk wordt gemaakt.

Premier Michel vermeed het cynisme in zijn reactie, vorige week: ‘De Europese Unie is de sterkste economische partner van Israël en de sterkste ontwikkelingspartner van de Palestijnen’, zei hij. En ook: ‘Het volstaat niet enkel de VS te volgen.’ Maar die ‘niet enkel’ zei alles al: het betekent dat we toch vooral aan het handje van de VS zullen blijven lopen, een beetje mekkeren niet te na gesproken. Over twee weken, op 5 juni, zal het niet anders zijn.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content