Theresa May hield de eer dan toch aan zichzelf. Maar haar vertrek lost de brexitcrisis in Londen niet op.
Toen ze op de stoep van haar ambtswoning in Downing Street zei dat ze op 7 juni een stap opzijzet, hield ze het niet droog. Zo kenden de Britten Theresa May niet, die soms weinig respectvol Maybot wordt genoemd vanwege de op het oog kille en mechanische manier waarop ze bijna tegen beter weten in toch een uitweg uit de brexitcrisis bleef zoeken. Ze pikt het bezoek van Donald Trump aan Londen nog mee en de viering van de 75e verjaardag van D-day, maar daarna is het over. De uitstap uit de Europese Unie kost daarmee, na David Cameron, een tweede tory-premier de kop.
May legde haar akkoord met Brussel over de brexit drie keer voor aan het Lagerhuis, zonder succes. Gesprekken met de oppositie liepen op niets uit en een vierde poging, die zowaar uitzicht bood op een tweede referendum, ging vorige week niet meer door. Het verzet in haar eigen partij was te groot. Maar eigenlijk was het spel voor May twee jaar geleden al gespeeld. Een jaar na het brexitreferendum organiseerde ze vervroegde verkiezingen, in een poging om met een zo groot mogelijke meerderheid aan de gesprekken met Europa te beginnen. Het werd een fiasco: ze verloor zelfs de meerderheid die ze had en was van dan af afhankelijk van de steun van de stroeve Noord-Ierse unionisten.
De brexit vergiftigt de hele Britse politiek.
Ze riep de leden van het Lagerhuis bij haar afscheid op om naar een compromis te blijven zoeken. Het spreekt in haar voordeel dat ze in moeilijke omstandigheden altijd een redelijke uitweg probeerde te vinden, uit de crisis die ze niet zelf had veroorzaakt. Vooral haar voorganger David Cameron speelde roulette met de toekomst van zijn land, toen hij de anti-Europese stemmen in de partij met een referendum over het lidmaatschap van de Unie probeerde te paaien. May ging altijd zo ver als ze kon, zonder de partij helemaal te breken. Maar de kloof tussen leavers en remainers bleek te diep, zowel in haar partij als in het land. De brexit vergiftigt de hele Britse politiek.
De Europese Unie liet al weten dat er over het akkoord met Londen niet opnieuw wordt onderhandeld. Dat betekent dat dezelfde problemen hoe dan ook weer op tafel komen, wie er ook in Downing Street zit. Ook als dat Boris Johnson is, de man die met zijn wilde leugens tijdens de campagne voor het referendum mee aan de basis van de crisis ligt. Zelfs bij een uitstap zonder akkoord zal er vroeg of laat toch weer over, zeg maar, de grens met Ierland moeten worden gesproken. En het resultaat van de Europese verkiezingen is niet van die aard dat de Conservatieven snel naar een comfortabele meerderheid in het Lagerhuis op zoek kunnen gaan.
