In Singapore zijn de straffen streng voor mensen die de coronamaatregelen overtreden. Johanna Vlaminck, die al dertien jaar in de Lion City woont, getuigt.
Sinds vorige week rijden er robots door de Singaporese parken. Het lijken wel witte autootjes die spreken. ‘Gatherings at this park are not allowed. Please practise safe distancing at all times and do not loiter at this park. Stay safe. Stay home,’ zegt een vrouwenstem die niemand schrik aanjaagt. Surreëel is het wel.
De hele natie wil vandaag marathonloper, profwielrenner of snelwandelaar worden. Het is de enige manier waarop je in de stadstaat nog mag buitenkomen zonder mondmasker.
De eerste week van de circuit breaker, zoals men de lockdown in Singapore doopte, kreeg je bij een eerste inbreuk op het obligatoire dragen van een masker een verwittiging. Maar die regel werd snel aangepast omdat er te veel overtredingen waren. Driehonderd dollar boete is nu de norm. Met resultaat: het aantal overtredingen is meer dan gehalveerd.
Om de civiele gehoorzaamheid een eilandwijde deugd te maken, vertrouwt de overheid ook op de kaypoh, de bemoeizucht van de Singaporezen. Oneservice, een door de overheid ontwikkelde app kreeg recentelijk een speciale functie om burgers aan te moedigen inbreuken op de coronamaatregelen te melden. ‘Vertrouw nooit je beste buur’ is nu het credo.
Boetes voor heimelijke sociale bijeenkomsten kunnen oplopen tot 10.000 dollar en tot een gevangenisstraf van zes maanden. Voor expats kan de kleinste misstap zelfs de definitieve exit uit Singapore betekenen.
Ongehoorzaamheid wordt niet geduld, intimidatie nog minder
De eerste dagen van de lockdown waren er nogal wat meldingen van safe distancing ambassadors die de huid werden vol gescholden of zelfs klappen moesten incasseren tijdens het uitvoeren van hun nobele taak.
De gloednieuwe ambassadeurs zijn doorgaans niet grondig opgeleid in het bestraffen van hun weerbarstige medemens. Het zijn veelal mensen die vroeger in het toerisme, de luchtvaartsector of de verkoop werkten en die nu de coronawerkloosheid ontspringen dankzij hun nieuwe functie. Ze dragen geen politie-uniform en maken daardoor niet altijd indruk op de uncles en aunts, op de mondige jeugd en ongehoorzame expats.
Ook hier toonde Singapore een pragmatische aanpak: op intimidatie van een safe distancing ambassador staan nu gevangenisstraffen tot 12 maanden. Daders komen met naam en toenaam, opgelegde straf én foto op de voorpagina van The Strait Times, de nationale krant. Alleen door hun masker hebben ze nog wat privacy. Zo stelt de overheid een voorbeeld.
Daders komen met naam en toenaam, opgelegde straf én foto op de voorpagina van The Strait Times, de nationale krant. Zo stelt de overheid een voorbeeld.
En dat blijkt te werken. Toch was er eerder deze week een voorval van ongeziene agressie; een 61-jarige man die langs een van de vele parkconnectoren zonder mondmasker en illegaal planten aan het afsnijden was, stak de parkwachter die hem daarop aansprak neer met een mes. De dader riskeert levenslange opsluiting. Indien hij jonger dan vijftig was geweest kwamen daar ook stokslagen bij.
In Singapore staat de teller vandaag op 20.939 covid-19-gevallen, ongeveer 80 procent daarvan zijn besmettingen onder de gastarbeiders. Sinds de uitbraak van het virus lagen er nooit meer dan een 30-tal patiënten op intensieve zorgen en er zijn nog maar 20 mensen bezweken aan de gevolgen van het virus.
Sommige mensen beweren dat bij het begin van de uitbraak een aantal patiënten zonder perspectief op een positieve afloop kunstmatig in leven werd gehouden om zo massahysterie te vermijden. Toch blijft lage mortaliteit in The Little Red Dot mysterieus en hoopgevend.
De massale uitbraak onder de gastarbeiders is anderzijds een pijnlijke historie voor de Singaporese overheid. Na weken van internationale lofbetuigingen voor hun meticuleuze aanpak, die als gouden standaard werd aanzien, volgde de blamage. Hoe was het mogelijk dat de stadstaat de honderdduizenden gastarbeiders had genegeerd? Goedkope werkkrachten die veelal in gigantische slaapcomplexen verblijven waar de leefomstandigheden niet fraai zijn. Het virus verspreidde zich als een lopende bosbrand in hun slaapzalen.
De financieel zorgeloze overheid spaarde kosten noch moeite om de situatie krachtig recht te trekken met tienduizenden tests, resolute isolering en een volksverhuis van werkers bij wie men geen covid-19 detecteerde.
Ook de lonen van de arbeiders die nog weken in quarantaine moeten doorbrengen, blijven verzekerd. Gegeerde centen die veelal de enige bron van inkomsten zijn voor hun overzeese familie.
Ook de Singaporezen tonen zich nu van hun meest solidaire kant en zetten geldinzamelingsacties op. Ze vinden dat de arbeiders, die al het werk doen waar zij zich wellicht superieur voor voelen, recht hebben op meer waardige leefomstandigheden. Meer dan ooit zijn ze zich bewust dat hun mooie Majulah Singapura er nooit zou hebben gestaan zonder al het bloed, zweet en tranen van de migrantenwerkers.
En ondertussen tuffen de stay safe–stay home-autootjes door de parken en vraagt iedereen zich af of het ooit nog helemaal zoals vroeger wordt. Ze dromen al dat de bubble tea shops, food courts en shopping malls, karaokebars en massagetenten snel weer opengaan. Dan kunnen ze eindelijk stoppen met zweten en puffen in het park. Maar over een vakantie naar Italië dromen ze vooralsnog niet.
Up-to-date overzicht: alles wat u moet weten over de coronacrisis
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
