‘Voor velen van ons die opgroeiden tussen twee werelden, is Mamdani’s overwinning meer dan politiek’, schrijft Noreen Muhammad over de recente burgemeesterverkiezing in New York. ‘Het is een aanvaarding dat je niet hoeft te assimileren om serieus genomen te worden. Dat je niet hoeft te kiezen tussen waar je vandaan komt en waar je thuis gevestigd is.’
Het is nu bijna een week geleden dat de Democraat Zohran Mamdani verkozen is tot de 111de burgemeester van New York en – eerlijk gezegd, het voelt nog steeds onwerkelijk. Een Amerikaanse stad die als symbool staat voor kapitaal, macht en ongelijkheid, heeft een man met wortels die lijken op de mijne de hoogste stoel weten te bereiken.
Wat Mamdani onderscheidt is niet alleen zijn politieke visie, maar zijn weigering om zijn Indiaas-Oegandese identiteit te laten onderdrukken door het systeem. Hij is geen bounty – bruin van buiten, wit van binnen – en evenmin een pion van het Westen die zijn afkomst gebruikt wanneer het hem uitkomt. Mamdani’s identiteit is complex, trots en geworteld in de diaspora. Zijn campagnevideos, opgenomen in zowel Hindi/Urdu als Arabisch, spreken direct tot de Zuid-Aziatische en de Oosterse diaspora. Een bevestiging dat hij weet wie hij vertegenwoordigt en dat hij met hen spreekt, niet over hen.
Voor velen van ons die opgroeiden tussen twee werelden, is Mamdani’s overwinning meer dan politiek. Het is een aanvaarding dat je niet hoeft te assimileren om serieus genomen te worden. Dat je niet hoeft te kiezen tussen waar je vandaan komt en waar je thuis gevestigd is.
Zijn verhaal is ook verweven met de geschiedenis van kolonialisme en migratie. Zoals vele van ons is Mamdani het product van een wereld waarin grenzen en machten door koloniale lijnen werden getrokken, waarin generaties hun plek moesten weten te vinden in een samenleving die hen vaak marginaliseerde. In plaats van dit te verbergen, haalt hij er kracht uit. Hij is een verkozen burgemeester die begrijpt dat persoonlijke en politieke identiteit nooit los te koppelen zijn van de historische context.
Politiek gezien staat Mamdani voor een gedurfd socialistisch programma: betaalbare huisvesting, rechtvaardige lonen, gezondheidszorg voor iedereen. Voor New York, een stad waar de rijkdom opgestapeld is naast schrijnende armoede, lijkt dit bijna te mooi om waar te zijn. Maar misschien is dat juist het punt: socialisme wordt hier niet gepresenteerd als abstract ideaal, maar volgens zijn visie als een haalbare verandering.
En toch, ondanks zijn visie, is Mamdani vooral een man van het volk. Hij spreekt de taal van de gemeenschappen, begrijpt hun noden en doet dat zonder hoogdravendheid. Hij is geen afstandelijke politicus die praat over “de mensen”. Hij leeft met hen, hij werkt met hen, en hij herinnert iedereen eraan dat politiek niet alleen over macht gaat, maar over verantwoordelijkheid en solidariteit.
Wat mij persoonlijk het meest optimistisch maakt over Zohran Mamdani’s verkiezing, is zijn vermogen om de Indische, Pakistaanse en Bengaalse gemeenschappen met elkaar te verbinden. Dit zijn gemeenschappen die vaak gevangen zitten in een geschiedenis van verdeeldheid en conflict, die zich uiten in spanningen tussen India en Pakistan. Als iemand die zelf opgroeide met de gekibbel van die verdeeldheid, weet ik hoe belangrijk het is om bruggen te bouwen in plaats van muren. Mamdani lijkt precies dat te doen.
In zijn speeches en interviews benadrukt hij vaak de kracht van solidariteit binnen de Zuid-Aziatische diaspora. Waar we jarenlang hebben moeten omgaan met de precaire situatie van conflict, stereotypering en vreemdelingenhaat, biedt Mamdani een toekomst waarin we ons gezamenlijk kunnen versterken, ongeacht onze afkomst of nationaliteit. Zijn kritiek op premier Narendra Modi en de regering van India, die volgens hem niet schroomt om de rechten van minderheden te ondermijnen. Dit is een voorbeeld van zijn moed om op te komen voor de waarden van vrijheid en gelijkheid, zelfs als dit hem als moslim zijnde niet bepaald populair maakt in bepaalde kringen.
Mamdani is geen politicus die zich inlaat met halve waarheden of compromissen wanneer het gaat om gerechtigheid. Hij heeft herhaaldelijk de corruptie en onderdrukking van Narendra Modi’s regering aangeklaagd, een daad van politieke moed die in de Zuid-Aziatische context niet altijd zonder risico is. Hij heeft openlijk interviews gegeven aan Pakistaanse nieuwskanalen, iets wat in een land als India vaak wordt gezien als een gewaagde, en soms zelfs controversiële zet. Zo heeft hij zich tijdens zijn campagne ook opvallend uitgesproken over andere mondiale leiders en de werelddynamiek.
Deze daden laten zien dat Mamdani niet alleen een burgemeester is voor New York, maar een figuur die werkelijk internationale bruggen bouwt. Hij begrijpt als geen ander dat echte verandering begint met open dialoog, niet alleen binnen de stad, maar ook tussen landen en culturen. Zo kan de Indische, Pakistaanse en Bengaalse gemeenschap eindelijk de vijandigheid van het verleden achter zich laten, met de hoop op een gezamenlijke, vreedzame toekomst.
Ik kijk met hoop en gezonde spanning uit naar januari, wanneer hij daadwerkelijk het ambt van burgemeester aan zal nemen. Dan zal het erop aankomen hoe veel van zijn ambitieuze agendapunten hij daadwerkelijk weet waar te maken: of de belofte van betaalbare huisvesting, betere mobiliteit en versterking van de lokale gemeenschappen zich zal vertalen in concrete en meetbare resultaten.
Laten we tenslotte ook hopen dat zijn campagnehitje “The Name Is Mamdani” niet alleen in de slogan blijft, maar een melodie wordt van daadkracht. Want als hij straks echt op de troon van het burgemeesterschap zit, dan kan hij niet alleen zingen, maar vooral ook handelen.
Noreen Muhammad is freelance journalist (27) die zich vooral richt op de Zuid-Aziatische regio, waar ook haar roots liggen.