‘Deze kerst krijgen we de kerststal die we verdienen. De vraag is: wat gaan we er mee doen?’ schrijft Dries Mahieu (Vista)
Het was zaterdagavond op de kerstmarkt. Overal om me heen warme glühwein, geur van verse oliebollen, vrolijke lichtjes. En dan die kerststal, luttele uren voor het hoofd van het kerstekind zou verdwijnen. Slecht aangeklede etalagepoppen in een uitgewaaide partytent. Geen warmte. Geen gezelligheid. Alleen maar kou en kaalheid.
Intussen escaleert de polemiek. Moslims voelen zich genoodzaakt te verklaren dat zij geen vragende partij zijn voor inclusieve kerststallen. De zelfverklaarde verdedigers van onze tradities hebben hun munitie: kijk, nog meer bewijs dat de woke-ridders wereldvreemd zijn. Wat ze daarbij negeren? Dat ook de medewerkers van de Sint-Michiels en Sint-Goedelekathedraal hebben meegewerkt aan deze kerststal. Moeilijk vol te houden dat zij het kerstverhaal willen cancellen.
Maar het zet me wel aan het denken. Misschien sluit deze kerststal wél beter aan bij de boodschap van het kerstverhaal dan die traditionele.
Want wij kennen de helden van het kerstverhaal goed: Jozef en Maria, het koppel dat een verre reis maakt. Zo kennen we hen al bijna heel ons leven, badend in het warme licht van onze kerstversiering. Maar voor de herbergiers in het verhaal? Dat was gewoon een anoniem koppel van ver, dat vooral ongemak met zich meebracht. Gezichtloze mensen. Laat ze maar overnachten in die winderige stal, blootgesteld aan de elementen, terwijl wij binnen lekker warm zitten.
De parallel is pijnlijk duidelijk. Terwijl wij op de kerstmarkt staan met onze warme dranken, slapen er mensen buiten. Terwijl wij kerstshoppen in verwarmde winkelstraten, staan er rijen aan de voedselbedeling. Terwijl wij discussiëren over de vorm van een kerststal, worden er asielzoekers afgewezen die geen plek vinden. We negeren hen liever. Houden ze liever als cijfer in de statistieken. Gezichtloos, net als Jozef en Maria voor die herbergiers.
En dát is waarom zoveel Vlamingen zo verkrampt reageren op deze kerststal. Ze houdt ons een spiegel voor. Ze wijst op onze eigen hypocrisie. Jozef en Maria zijn de helden, de herbergiers de bad guys. Maar in zoveel maatschappelijke domeinen gedragen we ons als herbergiers. We vergeten dat wanneer we spreken over vluchtelingen, werklozen of drugsverslaafden, we spreken over de Jozefs en Marias van onze tijd.
Straks begint de Warmste Week, en laat Vlaanderen zich van zijn beste kant zien. Maar ik hoop dat iedereen ook een goed doel steunt waar hij zich niet altijd even makkelijk bij voelt. Want echte naastenliefde begint pas wanneer het ongemakkelijk wordt.
Deze kerst krijgen we de kerststal die we verdienen. De vraag is: wat gaan we er mee doen?
Dries Mahieu is kernlid van Vista, een politieke beweging die een Vlaams, sociaal en progressief alternatief voorstaat, dat de particratie doorbreekt.