Vruchteloos op zoek naar ‘de job’?

Ik zie mezelf niet over zes maanden nog steeds vruchteloos op zoek zijn naar ‘de job’. Die is er zeker, maar ik hou er rekening mee dat ik ze niet meteen zal vinden.

Het was niet meteen iets waar ik mee bezig was op het moment dat ik mijn studies politieke wetenschappen aan de KU Leuven vijf jaar geleden aanving. De crisis was net in alle hevigheid losgebarsten, maar daar hoefde ik me nog niet meteen zorgen over te maken. Ook niet over het feit dat ik een vrij algemene richting studeerde of de vraag welke job ik daar later mee wilde vinden. Nu wordt het echter stilaan tijd om vooruit te kijken. Nog enkele maanden en ik heb ook een tweede diploma (journalistiek) op zak. Klaar om de arbeidsmarkt te bestormen. Toch?

Er zijn heus wel betere tijden geweest om als pas afgestudeerde de arbeidsmarkt te betreden. De financieel-economische crisis lijkt nog lang niet volledig weggeëbd en het zijn de jongeren die het hardst getroffen worden door de naweeën ervan. Dat laat zich vooral voelen op de arbeidsmarkt; de werkloosheid onder min-25-jarigen stijgt zowat dubbel zo snel als bij de overige beroepsbevolking. De tijd dat een universitair diploma een garantie vormde op het snel vinden van werk, lijkt even voorbij.

Weinig vacatures

Het zal niet evident worden. De jobs voor algemeen gevormde, onervaren pas afgestudeerden lijken behoorlijk dun gezaaid. Ook de grote jobbeurzen die met de regelmaat van de klok georganiseerd worden, brengen op dat vlak maar weinig soelaas. ‘Wij zoeken eigenlijk eerder mensen met een technisch diploma’, is een zinnetje dat ik al wel eens gehoord heb. ‘Op dit moment hebben we niet echt vacatures voor dat soort werk’, is er nog eentje. Dat kan soms bijzonder frustrerend zijn, zeker als je broer in de IT werkt en je partner dit jaar afstudeert als ingenieur.

Je moet goed weten wat je zoekt. Jezelf aanbieden met je diploma en een vat vol verwachtingen levert hooguit enkele verbaasde blikken op. Al is het soms wel dubbel. Zonder ervaring is het vandaag steeds moeilijker om werk te vinden, maar zonder een eerste werkervaring kan je die ervaring niet opdoen. Ik heb een overwegend theoretische achtergrond en dat gebrek aan praktijk begin ik nu steeds meer als een nadeel te ervaren. Bedrijven lijken bovendien door de crisis steeds minder geneigd om risico’s te nemen door jongeren aan te nemen. En zo komen we terecht in een vicieuze cirkel.

Dé job

Spijt van mijn studiekeuzes heb ik niet. Ik besef wel dat het iets minder eenvoudig zal worden om de overstap naar de arbeidsmarkt te maken. En dat mijn startersjob weleens helemaal los zou kunnen staan van mijn opleiding. Maar dat is nu eenmaal de keuze die ik vijf jaar geleden gemaakt heb. Ik zie mezelf niet over zes maanden nog steeds vruchteloos op zoek zijn naar ‘de job’. Die is er zeker, maar ik hou er rekening mee dat ik ze niet meteen zal vinden. En ondertussen doe ik wel iets anders, maar werk ik, doe ik ervaring op en blijf ik rondkijken.

Een televisiejournalist stelde me een jaar geleden op een jobbeurs de vraag hoe ik als werkzoekende jongere mijn toekomst zag. Al bij al was dat nog redelijk optimistisch. Dat het in het begin waarschijnlijk niet zo makkelijk zou zijn, maar dat het zeker mogelijk moest zijn om op termijn iets te vinden. En daar blijf ik nog steeds van overtuigd.

Jan De Win