Lies Corneillie (Groen)

‘Veiligheid is geen exacte wetenschap, maar een samenlevingsvraagstuk’

Lies Corneillie (Groen) Schepen van Wonen in Leuven

In deze bijdrage voor het Schaduwparlement van Knack.be blikt Lies Corneillie terug op de gebeurtenissen in Parijs. ‘De aanslag van vorige week herinnert ons tegelijk aan onze kwetsbaarheid en aan onze kracht.’

Woensdag 14 januari 2015. Eén week na de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo. 17 mensen lieten het leven bij de aanslag op de redactie van de satirische krant en de daaraan gekoppelde acties. Meer dan 48 uur was Parijs in de ban van wat het scenario van een spannende actiefilm kon zijn. Na die film zou je eens slikken, wat langer in de luie zetel blijven zitten, en jezelf sussen met de woorden: ‘dit is maar fictie.’ Maar het is geen fictie. Parijs was het levensechte decor van terreur, met echte daders en slachtoffers. Geen geënsceneerde spanning, maar echte emoties van angst en machteloosheid.

‘Samenleving staat niet machteloos’

Dat heeft ons geraakt. Als samenleving, als individu. De reactie was dan ook massaal. De menigte trok de straat op. De dag zelf al kwam het volk in grote getalen samen in Parijs en in andere Franse en Europese steden. Mensen zochten elkaar op om verdriet en angst te delen en vonden troost, hoop, strijdvaardigheid.

En net daarom staat de samenleving niet machteloos. Het is die samenleving die zelf het antwoord geeft op de vraag: ‘Wat nu?’ Het antwoord luidt: veiligheid in verbondenheid. De massa toonde dat we als mensheid sterk staan, als we kiezen voor verbinding in plaats van verdeeldheid. We trappen niet in de valkuil van haat en angst. Het is aan ons als samenleving om dat signaal te blijven uitdragen en aan politici op alle niveaus wereldwijd om dit te vertalen in beleid: veiligheid, preventie en actie wereldwijd.

Vals gevoel van veiligheid

Veiligheid is een prioriteit. Elk individu wil op een zorgeloze manier door het leven kunnen gaan en erop kunnen vertrouwen dat er niet achter elke hoek van de straat gevaar schuilt. Absolute veiligheid kan niemand beloven. Veiligheid is geen exacte wetenschap, maar een samenlevingsvraagstuk. Simplistische reacties zoals de inzet van het leger, zijn geen antwoorden op die complexiteit en bieden eerder een vals gevoel van veiligheid. Het is ook contraproductief om eenzijdig in te zetten op bijvoorbeeld repressie, terwijl ook vertrouwen en samenwerking nodig is. Duw gezinnen waar radicalisering dreigt niet in een isolement. En laten we vooral ook dieper kijken, naar de complexe oorzaken die de voedingsbodem zijn voor radicalisering. De beste manier om terreurdaden te voorkomen, is vermijden dat jongeren überhaupt daders worden.

Radicale ideeën groeien ondermeer uit gevoelens van uitsluiting en frustratie. Jongeren die leven met een gevoel van uitzichtloosheid, zijn een gemakkelijke prooi voor extremisten. Door deze jongeren terug in verbinding te brengen met de samenleving, voelen ze geen behoefte om naar Syrië te vertrekken of hier over te gaan tot radicale daden. Binnen het onderwijs, jeugd(welzijns)werk, sport zijn heel wat hefbomen voorhanden. Het straathoekwerk afbouwen is dan ook een stap in de verkeerde richting. Het zijn net zij die naar jongeren toestappen, verbinding maken en vanuit een vertrouwensrelatie werken aan oplossingen.

Is elk mensenleven even veel waard?

Laat ons -tot slot- ook verbondenheid tonen wereldwijd. De massale verontwaardiging naar aanleiding van de aanslagen in Parijs is terecht, maar de miljoenenmars van afgelopen zondag roept tegelijk ook veel verwarring en vragen op. Wereldleiders die het in eigen land niet nauw nemen met mensenrechten, komen nu plots steun betuigen in Parijs. Die selectieve verontwaardiging is frustrerend voor wie dagelijks geconfronteerd wordt met dood en terreur, dagelijks bang is om op straat te komen of zijn mening te uiten. Elk mensenleven is toch even veel waard? En elke daad van terreur even mensonwaardig? We kunnen niet de ene aanslag op de mensheid zwaar veroordelen, en de andere stilzwijgend gedogen.

De aanslag van vorige week herinnert ons tegelijk aan onze kwetsbaarheid en aan onze kracht. Frankrijk was vorige week het decor van een film die zich wereldwijd afspeelt. We weten nu dat het geen fictie is en kunnen onze ogen niet meer sluiten voor het geweld en terreur wereldwijd. Laten we dan ook telkens opnieuw diezelfde verontwaardiging tonen. Als samenleving zijn we groter en sterker dan een extremistische minderheid die angst en haat wil zaaien. We zijn geen machteloze toeschouwers in een luie zetel, maar die samenleving die kiest voor verbondenheid.

Partner Content