‘Terwijl de bevolking ligt te puffen op het strand, ramt onze regering de meest dubieuze maatregelen door onze strot’

‘Het voordeel van het “historisch” zomerakkoord is dat het bol staat van uitstelgedrag’, schrijft Jean-Marie Dedecker nu federale en Vlaamse regering het zomerreces zijn ingegaan.

Het is een jaarlijks ritueel. Terwijl het gros van de bevolking ligt te puffen op een exotisch strand en het parlement in slaaptoestand is, en terwijl de journalisten genieten van het komkommerreces, rammen onze regeringen juist dan de meest dubieuze maatregelen door onze strot. Vooraleer zelf naar hun vakantieoorden te vertrekken om van een nog warmer klimaat te genieten dan deze die ze hier bestrijden, hebben onze ministers – naar eigen zeggen – een historisch akkoord gesloten. ‘Je kunt uit een olievat geen wijn tappen’ zei mijn vader zaliger, maar het Stockholmsyndroom door een marathonvergadering van 20 uur en de walmen uit een stookolietank hebben blijkbaar onze Vlaamse regenten gedrogeerd.

Ze zijn verloren gelopen in hun eigen boskaart. Bij gebrek aan liberale ideologie is minister Bart Tommelein (Open VLD) hopeloos op zoek naar blauw klapvee voor zijn groene verdwazing, en de N-VA snuift en schuifelt mee. Onze appelblauwzeegroene luchtfietsers zijn de pedalen kwijt.

Terwijl de bevolking ligt te puffen op het strand, ramt onze regering de meest dubieuze maatregelen door onze strot.

De dag van de duurzame energie valt al op 1 februari. Dit betekent dat het licht na een maand al zou uitvallen als we enkel maar groene energie zouden verbruiken, niettegenstaande we al miljarden euro’s geïnvesteerd hebben in windmolentjes en zonnepaneeltjes. Dankzij de groenestroomcertificaten is de Vlaamse stroomfactuur de helft duurder dan de Brusselse. Ze is vorig jaar gestegen met 10% terwijl dat in onze buurlanden amper 1,2 % was. Onze elektriciteitsproductie bestaat volgens ELIA voor 57% uit kernenergie, voor 28,43%, uit fossiele brandstoffen, en amper voor 10,4% uit zon-wind & water. Dit energiegrondstoffenverbruik geldt alleen voor onze elektriciteitsproductie. Om ons te verwarmen zitten we ook nog massaal aan de gas en zo’n 600.000 gezinnen zijn afhankelijk van stookolie.

Vijftien jaar geleden gaf energieminister Freya Van den Bossche (SP.A) nog premies om je woning aan te sluiten op gas. Ik wilde het toen ook zelf doen, maar met 29.000 euro aansluitingskosten bleef ik dan maar liever in de olie. Van Bart Tommelein moeten we nu af van beide en met zijn allen aan de warmtepomp. Een investerinkje van 4.000 tot 17.000 euro. Je koopt er best een dikke trui, een houtkacheltje, een dozijn kaarsen en een waterpijp bij voor het geval je dan moet koukleumen als de elektriciteit uitvalt of de pomp geen rendement genoeg haalt. Bart wilde alle stookolieketels al weg tegen 2021, tot hij ontdekte dat het niet tot zijn bevoegdheid behoorde. Volgens de Federale regels is het nu tegen 2035. Tegen dan is de aarde misschien terug aan het afkoelen of zijn de klimaatpriesters van hun apocalyptisch geloof afgevallen. Er is nog hoop in die warme bange dagen vol ecologische bemoeizucht en CO²-obsessie.

De burger moet de gaskraan dichtdraaien, maar onze energieminister zal wel honderden miljoenen euro spenderen om 9 gesloten gascentrales met een capaciteit van 3,6 gigawatt terug op te starten, want groenfundamentalist Bart wil ook af van kernenergie. Volgens de klimaatwetenschappers van het IPCC stoot gas per Kilowattuur 490 gram CO² uit, en kernenergie nauwelijks 12 gram. Dus 40 keer meer. Begrijpe wie kan, het zal Tommelein worst wezen. De kolder in de kop. Voor de vervanging van 1 megawatt kernenergie is er daarenboven 2,4 megawatt aan windmolens nodig en 1 megawatt back-up aan gascentrales. Een verdubbeling. Elk windmolentje kost ons op een levensduur van 15 jaar 6,26 miljoen euro aan groenestroomcertificaten. Een gebruiker van zonnepanelen met een gezin van 4 betaalt zelfs 1.100 euro per jaar zonder iets te verbruiken: 500 euro distributie- en transportkosten, 519 euro prosumententarief en 99 euro aan elektriciteit.

Diepgaande maatschappelijke veranderingen kunnen pas slagen als ze van onderuit de samenleving opborrelen en als er alternatieven zijn voor de bestaande toestand, niet als ze per decreet opgelegd worden.

Voor Tommelein moeten er tegen 2030 nog 12,6 miljoen zonnepanelen bijkomen, zo’n 1 miljoen per jaar of 3.000 per dag. Er moeten ook nog een 300-tal windmolens op de hei. Last van een zonneslag of een slag van een molenwiek. Men tracht maatschappelijke en economische veranderingen af te dwingen en onze levenswijze te manipuleren en te kneden door inzet van minderwaardige technieken (windmolens, zonnepanelen, biomassa) en dubieuze computermodellen.

Tegen 2024 wil deze Vlaamse belastingregering ook nog een slimme kilometerheffing. We hebben die al. Hoe meer je rijdt, hoe meer je betaalt. Diesel levert hier evenveel aan accijnzen op als benzine. Op Italië na hebben we zo al de duurste kilometerheffing van Europa. Diepgaande maatschappelijke veranderingen kunnen pas slagen als ze van onderuit de samenleving opborrelen en als er alternatieven zijn voor de bestaande toestand, niet als ze per decreet opgelegd worden. Van de 24.000 bedrijven aangesloten bij dienstverlener SD Worx hebben slechts 23 werknemers uit 22 bedrijven hun bedrijfswagen ingeruild voor cash. Bij de 40.000 bedrijven aangesloten bij Acerta nog geen tien werknemers.

De zero-emissiepremie van 2.000 tot 4.000 euro voor een elektrische auto is eveneens een flopdrol. In de eerste zes maanden van 2018 werden er amper 1.705 elektrische hebbedingetjes ingeschreven, nauwelijks 0,5% van de Belgische autoverkoop. Er werden daarvoor 157 premies uitgekeerd, in 2017 waren het er nog 321 en in 2016 welgeteld 698. Zo’n 14 Vlamingen streken 1.500 euro subsidie op voor een e-motor.

Het enthousiasme van Jan Modaal voor een stekkerauto met de actieradius van een postkoets is omgekeerd evenredig met het opgeklopt geneuzel van onze dirigenten. Energieminister Tommelein ruilde zelf in stilte zijn Tesla in voor een hybride Volvo. Met zijn stekkerautootje heeft hij immers vier dagen nodig om heen en terug naar zijn vakantieoptrekje aan de Azurenkust te rijden. Luister naar mijn woorden maar kijk niet naar mijn daden is het motto van onze Vlaamse keizer-kosters aan het Martelarenplein. Aan hun klimaattafels wordt gebrainstormd over de energietransitie die leidt tot nieuwe armoede en nieuwe inkomensongelijkheid. Iedereen van het gas, de zee vol windmolens, het land vol zonnepanelen, alle huizen geïsoleerd en iedereen een elektrische auto. Wie draait ervoor op? De lage inkomens. Arme gezinnen wonen in oude huizen, rijden in oude autootjes en kunnen nu de energiebelasting al niet betalen.

De heikneuters van de N-VA heulen mee met de klimaatdhimmi’s en verloochenen hun eigen ideologie in ruil voor een portie dierenwelzijn van Ben Weyts. Pelsdierenkweek en dwangvoederen voor foie gras worden verboden. In Frankrijk en Wallonië lacht men zich een leverbreuk, want de Belgen zijn koploper in het verorberen van die lekkernij. Straks moeten we naar het werk op sandalen van bladeren en afgedankte autobanden, want schoenen worden toch gemaakt van koeienleer?

En dan heb ik het nog niet gehad over het Federaal Zomerakkoord waarin de N-VA haar kiezers bedriegt door met belastinggeld de oplichtersbende van ACW-Beweging.net uit de wind te zetten in het Arco-dossier. Tjevenstreken.

Het voordeel van het “historisch” zomerakkoord is dat het bol staat van uitstelgedrag. Ik ga nu eerst zelf mijn batterijen opladen, genieten van de warmste zomer sedert 1976. Op 3 december 1972 schreven klimaatwetenschappers van de Brown University uit Providence Rhode Island nog een brief aan de Amerikaanse president Richard Nixon om hem te waarschuwen dat er een nieuwe ijstijd op komst was. Zie dat ze zich nu even sterk vergissen als toen, dan hebben we nu onze portie zon al gehad.