Lies Corneillie (Groen)

‘Staken kan ook anders: Solidariteit tonen en vurige gesprekken over de toekomst’

Lies Corneillie (Groen) Schepen van Wonen in Leuven

‘Wie tijdens de staking de dag doorbracht met vurige pleitbezorgers van Hart boven Hard, kon de hartslag van onze samenleving voelen en durft niet meer zeggen dat er geen alternatief is’, schrijft Lies Corneillie (Groen) voor het Schaduwparlement van Knack.be.

Als sociaal-cultureel werker ligt het niet in mijn aard om te staken of niets te doen bij wanneer er spanningen of problemen zijn. Integendeel: je probeert net iets in beweging te zetten, mensen en groepen te vormen die kunnen opkomen voor hun rechten, te werken aan actieve participatie. Daarom heb ik wel even getwijfeld, of staken wel mijn ding is. Maar ook daarom deed het deugd om maandag te zien dat staken ook anders kan. Dat de nationale staking mensen op de been bracht om solidair, zij aan zij, hart boven hard, elkaar te ontmoeten, in dialoog te gaan en iets in beweging te zetten.

Ik ben geen vakbondskind, ik ben niet groot geworden met het wel en wee aan het piket. Maar ik ben wel gesyndiceerd. Zelf heb ik niet het gevoel dat ik de vakbond persoonlijk nodig heb om op te komen voor mijn rechten. Ik ben lid uit solidariteit met diegenen die wel een vakbond nodig hebben voor garanties op een goede werksituatie.

Staken deed ik nog nooit, tot maandag. Ik voelde me nooit eerder geroepen om het stakingsrecht aan te grijpen om mijn onvrede te uiten. De oorsprong van het staken past natuurlijk ook niet echt in het soort organisaties waar ik werk(te). Arbeiders die een dag het werk neerleggen, hebben een andere impact op het beleid, dan jeugdwerkers die een dag staken. Die laatste treffen er ofwel hun doelgroep mee, ofwel zichzelf. Want het werk moet toch gedaan.

Debat op Facebook

Op Facebook groeide met het debat, ook de vragen en de twijfels bij verschillende van mijn generatiegenoten.. “Ik heb nog nooit gestaakt, hoe moet dat eigenlijk?” of Het nut van sommige stakingen ontgaat me volledig. Maar niet maandag. Maandag staak ik. Als leerkracht. Als buur. Als cultuurliefhebber. Als moeder. Als burger van deze samenleving.” Of “Mijn protest zal symbolisch zijn. Een cijfer om door te geven aan de overheid. Want als ik die dag echt zou staken, zouden de klassenraden later die week niet kunnen doorgaan en zouden de leerlingen hun rapport niet kunnen tonen aan bomma en bompa bij het Kerstfeest. Daar zal ik me voor inzetten. Een stakende leraar blijft een leraar, die thuis altijd nog werk heeft dat niet kan blijven liggen…”

Mijn eerste stakingsdag was eigenlijk wel een mooie dag. Met vele ontmoetingen, vele gesprekken, grote diversiteit. ’s Ochtends bezocht ik arbeiders van Terumo in Haasrode, daarna ambtenaren aan het stadskantoor en het personeel van de NMBS. Ik zag leerkrachten in een refter samen verbeteren onder het motto ‘staken voor verbetering’. Samen met 500 anderen stond ik in een symbolische wachtrij aan het CAW in Leuven. Aan het piket, in de wachtrij of boven een stapel examens, overal vertelden de mensen over hun zorgen. En niet alleen dat ze bezorgd zijn om hun eigen situatie, maar ook om die van anderen. Om die alleenstaande collega en moeder van twee kinderen, de jonge leerkracht die geen begeleiding meer zal krijgen, om die jongeren die extra ondersteuning nodig hebben om mee te kunnen op school, om het theatergezelschap dat de maatschappij een spiegel durft voor houden en die het met een pak minder middelen zal moeten doen.

Vuur van de piketten

De namiddag bracht ik door in het Openbaar Entrepot voor de Kunsten (OPEK), waar Hart boven Hard honderden mensen verenigde met een uitgebreid en divers programma van lezingen, workshops, optredens, dialoogtafels, een repaircafé en een geefplein. Hart boven Hard, ‘een beweging van bewogen mensen’ is er in geslaagd om in een mum van tijd mensen, generaties en sectoren met elkaar te verbinden en in gesprek te laten gaan. Van mens tot mens. De gesprekken overstegen de zogenaamde #ikstaakwel #ikstaakniet polarisatie, en gingen naar de kern van de zaak: waar we naartoe willen met de samenleving. Over solidariteit, rechtvaardigheid, diversiteit.

Mijn dag begon aan het vuur van de piketten bij de arbeiders in Haasrode en eindigde met vurige gesprekken en pleidooien in OPEK. Staken of niet, dat deed er niet toe. De essentie is de vurige ambitie om te tonen dat het anders moet en anders kan. Wie maandag in OPEK was, kon de hartslag van onze samenleving voelen en durft niet meer zeggen dat er geen alternatief is.

Partner Content