Een expo in een barokke tuin ***
Raw is de titel van de vierde editie van Lustwarande, een expo in een barokke lusttuin in Tilburg die laat zien dat de kunst van vandaag sputtert en hakkelt.
Curator van dienst Chris Driessen verzamelde kunst “die naar niets anders verwijst dan naar zichzelf en naar haar voorgangers en daarom zowel autonoom als referentieel is (raw, Referential Autonomous Work)”. Daarmee lijkt de kous af.
Het park ziet er momenteel woest en ellendig uit met heel wat omgehakte bomen zodat de context van deze expo meer verwijst naar “war” dan naar “raw”. Hier zou “rauwe” kunst worden getoond, wat dat ook moge betekenen want wringen met de context of met de mentale ingesteldheid van de bezoeker doet de kunst hier helemaal niet.
Thomas & Mark
Deze expo maakt echter wel een niet al te breed en kort ommetje de moeite waard omwille van een handvol sculpturen zoals die van de inmiddels gevestigde kunstenaars Thomas Houseago en Marc Manders.
Beiden maken figuratieve beelden met fraaie knipogen naar de geschiedenis van de beeldhouwkunst.
Thomas Houseago zette het imposante beeld “Giant, Giant” pal op een dreef als een fantastische en deugddoende blokkade. Dit wit gekleurde bronzen beeld bestaat uit een intelligente vermenging van twee- en driedimensionale sculpturale montages opgehoogd met gefixeerde houtskooltekeningen op het machtige beeld. Thomas Houseago vond een uitweg in de figuratieve beeldhouwkunst door werk te maken dat letterlijk met haken en ogen aan elkaar zit en verwijst naar de brede beeldhouwkunst van Rodin via Afrikaanse maskers tot Bruce Nauman. Het is een heerlijke sculptuur die in haar ouderwets aandoende verschijning een wagenwijde poort openzet naar de reflectie over de geschiedenis van het maken van (figuratieve) beelden.
Mark Manders schittert met het beeld “Iron Figure” dat zich bevindt op een intiem plekje in bosachtige park. De gietijzeren figuur ligt tegen het zitvlak van een stoel. Het verleidelijke roestige beeld met één been balanceert dus op de rand van de stoel en laat een zee van indrukken na gaande van referenties aan de sculpturale praktijk van Thomas Schütte tot en met stof tot allerlei poëtische mijmeringen.
Gemakkelijk
“Star” Anselm Reyle daarentegen maakte er zich gemakkelijk van af door op een idyllisch plekje naast een vijver een kopie van de Venus van Milo te plaatsen met een huid van glimmende graffiti. In de context van een park met kunst blootgesteld aan vandalisme is dit een al té nadrukkelijk en gratuit kunstwerk. Dan maar flink wandelen naar de forse bijdrage van Sandro Setola die hier in Lustwarande 11 uitblinkt met de constructie van een potdicht gesloten houten volume dat zonder vensters of deuren verwijst naar de Amerikaanse pionierswoningen.
Het vrij indrukwekkende “huis” is gemaakt met ter plaatse (gevonden) omgehakte bomen.
Ontdekkingen & plannetjes
Dit soort tentoonstellingen blijft toch wel een nerveuze zoektocht naar de kunstwerken op basis van een al te onnauwkeurig plannetje… Misschien is deze formule wel wat voorbijgestreefd en dringen andere methodes zich op om een mens te confronteren met kunst in een openbare omgeving.
Het ongeduldig zoeken levert dan toch bij twee ingrepen een mooie visuele ontdekking op.
Rupert Norfolk installeerde in de bosgrond een harde naar blauwgroen neigende vloer met reliëf die mits enige verbeeldingskracht én uitleg via het expo-boekje (inderdaad) doet denken aan de ribbels van de woestijn of het strand.
Deze vloer is een mooi en vervreemdend stukje imitatie van een efemere vorm teweeggebracht door de natuurelementen hier goed en wel geïmiteerd in de context van een wiskundig aangelegd bosrijk park.
De Japanner Takahiro Iwasaki maakte een zeer ontwapenend werkje bovenop een quasi onvindbare boomtak. Op een witte plastieken zak op die tak bouwde de kunstenaar met dat zelfde banale plastiek een onooglijk kasteeltje dat schril afsteekt met de groene almacht van het park.
Het is een dingetje dat tegelijk meditatief en consumptie-kritisch is én speelgoedgwijs heel wat jeugdige allusies laat opborrelen.
Peter in De Pont
Het beste “rauwe” werk staat echter helemaal niet in het park Lustwarande maar wel wat verderop in Stichting De Pont en betreft een monumentaal werk van Belg Peter Buggenhout.
Met “verachtelijke” materialen weet Peter Buggenhout in De Pont een werk te maken dat door merg en been snijdt. De inhoud van de abjecte sculptuur blijft in het midden; het lijkt een beeld dat met de oorlog te maken heeft en misschien toch niet – maar indruk maakt het alleszins !
Het is een gigantisch gedrocht dat als een soort hoop schroot de inkom “opfleurt” van De Pont die traditiegetrouw kraaknette tentoonstellingen presenteert…
De titel “The Blind Leading the Blind” verwijst naar de titel van een werk van Pieter Breugel “waarop een groepje blinden elkaar probeert te volgen, zonder te weten waar ze zich bevinden of naar toe gaan”. Dat is mooi temeer omdat achter de installatie van Peter Buggenhout ondermeer het fantastische meerdelige minimale en opgepoetste vloerwerk ligt van Walter De Maria alsook een aantal recente luxueuze beelden van “trompe-l’oeil” specialist eerste klasse Anish Kapoor.
De Pont bezoeken is altijd een feest voor het oog met een “blijvende” collectie met meesterlijke werken van ondermeer Gerhard Richter, Sigmar Polke, Dan Graham en Thomas Schütte om er maar een paar op te noemen…
Lustwarande ’11 loopt nog tot 25 september
Luk Lambrecht
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier