Na de gebeurtenissen in Luik moet niet het systeem van penitentiair verlof, uitgaansvergunningen of voorwaardelijke invrijheidstelling ter discussie staan, vindt ACV Politie, maar ‘zijn het de talrijke alarmkreten over de uitholling van overheidsdiensten die veel meer aandacht verdienen’.
In de nasleep van de aanslag op de politie in Luik is ook de discussie over het gevangenisbeleid en over voorwaardelijke invrijheidsstelling weer in alle hevigheid losgebarsten. Zo pleit N-VA-Kamerlid Koen Metsu er donderdag voor om elke geradicaliseerde gevangene onmiddellijk te isoleren in een afgesloten regime met individuele behandeling. Groen-Kamerlid Stefaan Van Hecke zei in een reactie dat de wetgeving in ons land volstaat, maar dat het schort aan beleid en uitvoering.
‘Uitgehold’
Volgens de politievakbond ACV is het niet het systeem van penitentiair verlof, uitgaansvergunningen of voorwaardelijke invrijheidsstelling dat ter discussie moet staan. ‘Wél verdienen de talrijke alarmkreten over de uitholling van overheidsdiensten veel meer aandacht,’ zegt secretaris Joery Dehaes aan Knack.be.
De toestand in de gevangenissen en de werkdruk voor politiemensen zijn een rechtstreeks gevolg van besparingsbeslissingen die de beleidsmakers namen, klinkt het. ‘De politiediensten kreunen onder de werkdruk en gebrek aan personeel. Personeelstekorten van 40 of 50 procent vormen geen uitzondering, terwijl materiaalaankopen meer dan eens worden uitgesteld, zeker bij de federale politie.’
Begeleiding
‘Maar ook de voorbeelden van gedetineerden die door hun gevangenisverblijf nog dieper in de spiraal van drugs, geweld en crimineel gedrag terechtkomen, zijn legio. De laatste jaren kwam daar nog het gevaar van radicalisering bij. Door gebrek aan omkadering en begeleiding van extremisten die in de cel belanden, kon de olievlek van radicalisme in onze gevangenissen heel gemakkelijk uitdeinen.’
‘De schuld daarvoor ligt niet bij de cipier of sociaal assistent, niet bij de politie, korpschef of financieel beheerder en zelfs niet bij een bepaalde minister. Wél is het de collectieve schuld van alle beleidsmensen die jaar na jaar onafgebroken besparingen hebben opgelegd aan de overheidsdiensten.’
Dehaes hekelt dat er vooral commentaren zijn wanneer er iets fout loopt. ‘Diezelfde stemmen verstommen wanneer er gepraat moet worden over investeringen en nieuwe projecten. Al veel te lang wordt de overheid, en niet in het minst politie en justitie, als een noodzakelijk kwaad gezien waar gemakkelijk op kan worden bespaard. Die grens is nu bereikt. Dit kan niet meer.’
‘Uit respect voor de slachtoffers en nabestaanden moet het rouwproces nu eerst voorrang krijgen. Maar de overheid kent alvast onze standpunten waar we blijvend op zullen hameren.’
