Over naar Tadzjikistan

De agent die onze baggage door de scanner leidt, geeft ons een briefje met zijn telefoonnummer. “Bel me vanavond. Je kan bij mij thuis blijven slapen.” We zijn Tadzjikistan binnen, via de meest sympathieke grensovergang van deze reis.

De bus van Tashkent naar Bekabad dropt ons aan de Oezbeeks-Tadzjiekse grenspost in Oybek. Het is laat in de namiddag, stralend weer en kalm. We snakken naar een nieuw land. Oezbekistan heeft weliswaar veel te bieden, maar het reizen was er vermoeiend. We misten eerlijkheid, oprechtheid, en vriendelijkheid.

De Oezbeekse grenspolitie is, buiten alle verwachtingen om, correct, en wel vriendelijk. Geen truken, geen lastige vragen, of pogingen tot aftroggelen.

De eerste Tadzjiek die we ontmoeten, is de agent die onze paspoorten controleert. Het is een lieve man, die net genoeg Engels spreekt voor een basisconversatie. “Belgie? Maar wat is dan jullie nationaliteit? Duits of wat? Ah! Is Belgie dan een apart land?”

De agent die onze baggage door de scanner leidt, geeft ons een briefje met zijn telefoonnummer. “Bel me vanavond. Je kan bij mij thuis blijven slapen.”

We zijn binnen, via een van de meest sympathieke grensovergangen van deze reis tot nog toe. Een taxichauffeur stelt voor om ons naar Khojand, honderd kilometer verder, te voeren. We wachten af. Een Russische dame komt de grens over, en wil met ons een taxi delen naar Bustam, het eerst volgende dorp. Van daar kunnen we goedkoper met de bus verder. De chauffeur is woedend en scheldt de dame de huid vol.

In Khojand trakteert een man ons een taxirit naar Hotel Leninabad, een oude Sovjet-blok aan de oever van de Syr-Darya. Leninabad -zo heette Khojand in de Sovjet-Unie- is een staatshotel, goedkoop voor Tadzjieken, maar duur voor buitenlanders.

Aan de receptie helpt Zarina, een meisje uit Dushanbe, me met het vertalen van een Russisch formulier waarop ik mijn persoonsgegevens moet invullen. Ik vraag haar of Anja er ook een moet invullen. “Nee, nee”, antwoordt Zarina met een grijns. “Dit is een moslimland. Hier beslist de man voor zijn vrouw.”

Dat moest er even uit.