Opvolger F-16: ‘Passeert Lockheed Martin twee keer langs de kassa?’

‘Wij eisen volledige openheid en een maatschappelijk debat over de modernisering van de kernwapens’, schrijft voorzitter Kaoutar Oulichki van de JongSocialisten.

‘We staan aan de vooravond van wat de laatste oorlog in de geschiedenis van de mensheid kan zijn’. Zo citeerde onlangs Het Nieuwsblad nog een Russische ex-generaal. Hij is niet de enige die die grote zorgen maakt. 50 Nobelprijswinnaars bestempelden onlangs een nucleaire oorlog als de op één na grootste bedreiging voor onze planeet. Enige tijd geleden luidde ook de onheilspellende evaluatie van de ‘Doomsday Clock’, een soort van meetlat nucleaire dreiging: het is twee voor twaalf.

Dat het risico op een nucleaire oorlog steeds groter wordt, valt niet te verwonderen. Steeds meer landen beschikken over kernwapens (bv. Noord-Korea), steeds meer landen laten hun ambitie in die zin blijken (bv. Saoedi-Arabië). Tel daarbij ook nog eens het politiek gepoker met kernwapens van Donald Trump, inclusief zijn beleid om de drempel voor gebruik te verlagen, en het is duidelijk waarom de alarmklok zo hard luidt.

Het mag niet officieel gezegd worden zijn maar ook in België liggen kernbommen, zo’n 10 à 20 van het type B-61, schreef De Standaard vorige week. Die kernbommen overstijgen trouwens tien keer de destructieve kracht van de atoombom op Hiroshima. Wat nog minder geweten mag worden, is dat ook in ons land de nieuwe wedloop doorgaat. De kernbommen op Kleine Brogel zullen immers rond 2020 worden gemoderniseerd. Wie, wanneer, waar en hoe dit beslist is, is volstrekt onduidelijk.

We weten door de uitgelekte kabinetsnota van minister van Defensie Steven Vandeput dat het kernbom-argument centraal staat in de keuze voor de opvolger van de F-16. Het is immers zo dat het transport van die bommen moet gebeuren door Belgische straaljagers en het is alleen de F-35 van Lockheed Martin die daarvoor in aanmerking komt.

Wat minder geweten is, is dat Lockheed Martin ook bij de grootste producenten van kernwapens hoort. Zo kunnen we lezen in de studie van de denktank Center for International Policy ‘Bombs Versus Budgets: Inside the Nuclear Weapons Lobby’ uit 2012 dat de kernwapenproducenten met een ‘rakettenschild aan lobbygeld’ van bijna 3 miljoen dollar de kiescampagnes van invloedrijke leden van het Amerikaans congres smeerden. Wie was hierbij de gulste donor? Juist, Lockheed Martin. Ook niet minder dan 137 draaideur-lobbyisten van kernwapenproducenten werden toen genoteerd op Capitol Hill. Dit klinkt bekend in de oren.

Lockheed Martin kan dus tweemaal langs de kassa passeren. De eerste keer als producent van de F-35 en de tweede keer voor de modernisering van de kernwapens. De modernisering van de kernwapens is het nieuwste paradepaardje waarop de militair-nucleaire lobby in België wedt. Na het stuitend gebrek aan parlementair en maatschappelijk debat over de vervanging van de F-16, is ook deze kwestie gehuld in geheimzinnigheid en onduidelijkheid. Mogen wij dus weten door wie, waar en wanneer de beslissing tot modernisering werd genomen? Dit geheimzinnig stilzwijgen is totaal ondemocratisch. Het komt alleen de lobby ten goede als stilzwijgen heerst en debat niet mag plaatsvinden. Welk signaal is dit naar de burger?

Het is opmerkelijk om te zien dat niemand minder dan Theo Francken nog andere taal sprak in 2013: ‘Geheim akkoord kernwapens zonder parlementair debat is stuitend. Het is bijzonder stuitend dat zo’n belangrijk ethisch en militair-technisch dossier in de achterkamertjes wordt bedisseld, zonder parlementair debat.’ Ook volgens de Theo Francken van 2013 was de modernisering van de kernwapens een unieke kans om het debat te voeren over de kernwapens. ‘Het parlement zou dan unisono kunnen zeggen deze wapens weg te halen, aldus nog de N-VA’er‘, klonk het toen.

Net zoals Theo Francken, zijn wij, socialistische jongeren, het beu dat alles in achterkamertjes wordt afgehandeld in het voordeel van de rich and powerful. Wij eisen volledige openheid en een maatschappelijk debat over de modernisering van de kernwapens.