Opinie: Elio Di Rupo blijft mokken

Een pijnlijk moment. PS-voorzitter Elio Di Rupo, de derde man in het triumviraat dat de regeringsonderhandelingen opnieuw vlot moest trekken, stuurde koninklijk bemiddelaar Johan Vande Lanotte wandelen.

Di Rupo liet weten even geen tijd te hebben om in Brussel de politiek hachelijke situatie te komen bespreken. Als burgemeester zou hij in Mons de begrafenis bijwonen van een omgekomen brandweerman.

Hoe het dan verder moest? Dat was volgens Di Rupo niet zijn probleem maar dat van de koning.

Johan Vande Lanotte leek not amused. De Vlaamse onderhandelaars evenmin. Waarop Vande Lanotte naar het paleis vertrok om, na net geen 100 dagen van communautair gewroet, zijn ontslag aan de koning aan te bieden.

Kennelijk gingen de Franstalige partijen ervan uit dat de koning het ontslag van Vande Lanotte in beraad zou houden – zo hadden ze het ook aan het hof gevraagd. Maar Vande Lanotte was vastbesloten zijn taak neer te leggen en tot consternatie van PS en CDH aanvaardde de koning het ontslag.

Vooral het optreden van Elio Di Rupo begint in zijn eigen partij – vooral in Luikse PS-kringen – vragen op te roepen. Ze vinden dat Di Rupo wordt verlamd door angst en wantrouwen.

Was Di Rupo op 5 januari bereid om zich, na kleine bijstellingen, in te schakelen in Vande Lanottes voorstel voor de aanpassing van de financieringswet, dan heeft hij dat voorstel intussen met zijn studiedienst zodanig aan flarden geamendeerd dat het onbruikbaar werd.

De afgelopen weken heeft Di Rupo, als derde man van het triumviraat, geen enkel initiatief genomen. Volgens PS’ers blijft Di Rupo mokken wegens zijn mislukking als preformateur.

Zelfs het voorzichtige voorstel van CD&V over de gezondheidszorg, gebaseerd op het studiewerk van professor Bea Cantillon die geen radicale overheveling maar een versterking van het regionale beleid voorstaat – een voorstel dat door N-VA te licht wordt bevonden – kon al niet meer door de Franstalige beugel.

In het Vlaamse christendemocratische kamp is men intussen ook behoorlijk geschrokken nadat in CDH-kringen viel te horen dat ze daar eigenlijk geen probleem hebben met een aanval van de geldmarkten op België ‘want dat het toch vooral Vlaams spaargeld is dat daardoor in het gedrang komt’.

Dat laatste toont hoe diep de afgrond tussen Vlaamse en Franstalige onderhandelaars is geworden. Een regering op de been brengen, zonder N-VA – de wensdroom van de Franstalige partijen – , is daarom uitgesloten.

Rest alleen een door N-VA gedoogde, tijdelijke voortzetting van de regering-Leterme, die een door Europa en andere internationale instanties aanvaarde begroting opstelt. Waarna de kiezer beslist of het samenhouden van het land nog zin heeft.

Rik Van Cauwelaert