Bijna 85 procent van de Belgen heeft weinig of helemaal geen vertrouwen in de federale regering, noch in de landelijke politiek. Zo leert de recentste vertrouwensbarometer van het marktonderzoeksbureau Ipsos. Uit die meting blijkt overigens dat Franstaligen en Vlamingen het in hun wantrouwen tegenover de politiek vrijwel roerend eens zijn.
Het resterende vertrouwen kreeg de afgelopen dagen een forse deuk door het verhaal van de privédetective die was ingehuurd door Jean-Marie Dedecker. De detective moest het verband zoeken tussen een Brusselse vastgoedgroep die het Veurnse gerechtshof kocht en prompt opnieuw aan de Belgische staat verhuurde, en minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht.
Dedecker kreeg terstond de fatwa’s van de traditionele partijen over zich heen. Waarmee de aanzet voor de komende verkiezingsstrijd werd gezet.
Deze week verschijnt dan nog een boek helemaal gewijd aan de sportieve, politieke en financiële avonturen van de LDD-leider. Als de media in die verhalen meestappen, kan Dedecker – wat zijn campagnemakers overigens van harte hopen – het middelpunt van de komende verkiezingsstrijd worden. Met LDD in de rol van politieke spelbreker die het helemaal alleen opneemt tegen het politieke establishment, vertegenwoordigd door CD&V, Open VLD en SP.A, dat de Vlaamse en Belgische vetpotten van de macht controleert en daarbij geen pottenkijkers – laat staan privédetectives! – duldt.
Met die beproefde verkiezingsstrategie, die in het verleden Vlaams Blok/Vlaams Belang ten onzent en Pim Fortuyn in Nederland groot electoraal voordeel opleverde, hengelt Dedecker naar de gunst van 12 à 15 procent van het Vlaamse electoraat dat aan het verschuiven is – teleurgestelde kiezers van het kartel CD&V/ N-VA en het VB.
Opvallend is wel dat alle partijkopstukken die tijdens het afgelopen weekend in de rij stonden om de LDD-aanvoerder de oren te wassen, met geen woord repten over de grond van de kwestie, de sale & lease back-operaties die de voorbije jaren onder Paars werden doorgevoerd.
Tussen eind 2001 en eind 2005 verkocht de federale regering, middels een zogenaamde domaniale wet, gesigneerd door minister van Financiën Didier Reynders en minister van Justitie Laurette Onkelinx, voor ongeveer 1 miljard euro overheidsgebouwen. Zo werden in één jaar tijd maar even zes van die panden voor een totaal van ruim 45 miljoen euro of 1,8 miljard frank verkocht aan Redeba Invest, een vennootschap met een kapitaal van amper 20.000 euro. Zo ook het gerechtsgebouw in Veurne, dat voor 10,56 miljoen euro werd verkocht aan Redeba Invest, dat het meteen doorverkocht aan een Ierse vennootschap die intussen al is ontbonden.
De Belgische staat betaalt intussen 1,5 miljoen euro huur voor het gebruik van het Veurnse gerechtshof, die door de nieuwe eigenaars omzeggens taksvrij wordt geïnd. Wat voor die eigenaars een winst garandeert die zelfs de Amerikaanse oplichter Bernard Madoff aan zijn cliënten niet durfde te beloven.
Die verkoop heeft altijd vragen opgeroepen, ook bij toenmalig aanvoerder van de CD&V-oppositie, Yves Leterme. Al heeft Leterme, eens premier, niets ondernomen om die deal ongedaan te maken. Zoals ook niets werd ondernomen om duidelijkheid te verkrijgen over de verkoop van de Financietoren in Brussel voor 276 miljoen euro. Een bedrag dat de nieuwe Nederlandse eigenaar Breevast met zekerheid kan verviervoudigen, dankzij het huurcontract dat werd gesloten met de Belgische staat voor een termijn van dertig jaar. Rond de verkoop van de Financietoren loopt nog steeds een gerechtelijk onderzoek naar commissielonen ten belope van enkele miljoenen euro’s die, volgens sommige bronnen, via Luxemburg in liberale kringen terechtkwamen.
Opmerkelijk was de vergoelijkende verklaring van oud-vicepremier Johan Vande Lanotte in Het Nieuwsblad naar aanleiding van de LDD-strapatsen: ‘Ook in Oostende verkopen/terughuren we openbare gebouwen voor de gunstige fiscaliteit in Ierland. Zo komt de techniek de gemeentelijke begroting ten goede.’
Wat de voordelen zijn voor de begroting van de federale overheid die het sociale systeem overeind moet houden, is veel minder duidelijk.
door Rik Van Cauwelaert
