De ontdekking van kinderporno in het Nederlandse Zandvoort leidt andermaal tot meerdere amalgamen. Niet in het minst door het optreden van de Werkgroep Morkhoven.
Het heet dus dat Marcel Vervloesem, de zelfgekroonde pornojager van de Werkgroep Morkhoven, begin juni van een doodzieke Gerrit “Gerry” Ulrich (49), de eigenaar van een computerzaak op de zeedijk in Zandvoort, een pak pornofilms en dito computerdiskettes ontvangen heeft. En dat de werkgroep, na Ulrichs dood, nog bijkomend materiaal ging halen in de woonst van Robby V.d.p. (23). Die man was intussen in Pisa aangehouden omdat hij op 19 juni, om nog onduidelijke redenen, zijn vriend Ulrich doodschoot.
Marcel Vervloesem cum suis was in Zandvoort op pad om in de marge van de afpersingszaak, waarin hij op 14 april 1997 door de rechtbank van Dendermonde tot twee jaar cel werd veroordeeld, te bewijzen dat hij wel degelijk gelijk heeft. Sinds enkele jaren beweert hij namelijk dat er een internationaal netwerk van kinderporno bestaat, waarin enkele homo’s uit Temse en omstreken actief zijn.
Een van de figuren die al jaren door Vervloesem geviseerd wordt, is Robby V.d.P. Hij werd op 6 februari 1992 tijdens een politieraid aan de Eindhovenseweg in Waalre betrapt tijdens een homofuif. Daar werd niet alleen kinderporno bekeken maar ook bedreven. Robby, die toen net geen achttien was en op de homopornoscène aan de kost kwam, had ook zijn (tweeling-)broertjes van vijftien meegebracht. In dit gezelschap vertoefde ook de Duitse toeleveraar van kinderporno, Lothar G, (toen 32), en Norbert D.R. (toen 43) uit Temse. Laatstgenoemde figureert bovendien in een videofilm, waarin hij seks heeft met jonge knaapjes.
Zo komen de Nederlandse rechercheurs onvermijdelijk met hun Belgische collega’s in het Waasland in contact en begint het verhaal van de Madeira-tapes. Blijkt immers dat Norbert D.R. niet alleen een verwoed verzamelaar is van vaak oude kinderporno, maar dat hij in 1991 op het Portugese eiland Madeira zelf enkele pornofilmpjes opnam met minderjarige jongetjes, een Portugees en met de Nederlander Robert V.D.N. (toen 67).
Het Portugees onderzoek verloopt langzaam, maar intussen wordt Norbert D.R. op 4 mei 1994 door de rechtbank van ’s Hertogenbosch tot drie maanden gevangenisstraf veroordeeld voor de zedenfeiten in Waarle, maar nog geen jaar later in beroep vrijgesproken wegens “onvoldoende gewettigde bewijzen”.
Intussen is echter een van zijn Madeira-films ook opgedoken in Hulst: en wel bij de eigenaar van de Gayata, een (toenmalige) homobar in Temse, waar ook Norbert D.R. en Robert V.D.N. al eens over de vloer komen. De Nederlandse eigenaar van deze bar (niet te verwarren met die van de andere homobar om de hoek) wordt ervan verdacht minderjarige knapen naar Nederland door te sluizen, waar zij zich dan voor pornofilms (voor 200/300 guldens) zouden laten misbruiken. Algauw blijkt dat er via dit circuit inderdaad acteurs worden geleverd, maar dat het om marginale (liefst niet behaarde) jongens van ouder dan zestien gaat, die vrijwillig en tegen betaling in Nederland presteren. Er worden dan ook geen vervolgingen ingesteld, laat staan straffen uitgesproken.
Dit onderzoek brengt de speurders echter ook op sporen van afpersing door Marcel Vervloesem, eind 1991. Deels uit onwetendheid blijft Vervloesem en zijn Werkgroep Morkhoven deze afpersingszaak verbinden met de Madeira- en de Gayata-affaires. Behoudens de aanwezigheid van soms dezelfde homo’s, hebben deze affaires echter feitelijk niks met elkaar te maken.
En toch is er sindsdien sprake van “het Temse-netwerk”. Temeer omdat enkele lokale politici – Nelly Maes (VU) op kop – in het post- Dutroux-tijdperk gulzig uitpakken met wat een werkgroep, zoals die van Marcel Vervloesem en C°, hen toeschuift.
HET RECHT IN EIGEN HANDEN
Omdat Vervloesems strafdossier over de afpersing van een homo uit Sint-Niklaas gevoegd is aan dat van de Gayata-uitbater, beschuldigd van aanslag op de zeden van minderjarigen en aanzet tot ontucht, kan Vervloesem van meet af aan uit hetzelfde vaatje blijven tappen. Als verdachte heeft Vervloesem immers inzage van het volledige strafdossier. Vervloesem verhoogt zijn ijver als de baruitbater op 14 april 1997 door de rechtbank van Dendermonde wordt vrijgesproken, terwijl Marcel Vervloesem en een van zijn kompanen uit het Koninkrijk worden veroordeeld.
In de stijl hem eigen, is Vervloesem in november 1991 met Bruno F. (toen 19), een aan drugs verslaafde en aan lager wal geraakte homo, naar diens twintig jaar oudere ex-minnaar André L. in Sint-Niklaas getrokken. Zij eisten er de naaktfoto’s terug die destijds in een van hogervermelde homobars in Temse waren gemaakt, en nog 120.000 frank erbovenop. Zoals al in het verleden en ook in Zandvoort is gebleken, is Marcel Vervloesem nogal expeditief als hij denkt het recht in eigen handen te kunnen nemen en hij zich daarvoor te laten betalen (zie kaderstuk).
Inmiddels is hij daarvoor in eerste aanleg veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf en heeft hij tegen dit, voor een recidivist niet eens zo streng, vonnis beroep aangetekend. Hij is ook tegen het gerechtelijk apparaat blijven ageren. Meestal met pamflettaire “rondzendbrieven”, maar ook met acties en de steun van goedgelovige media.
Op 11 november 1997 hebben de Portugese autoriteiten, die een tijdlang dachten dat Temse in Nederland lag en dat Norbert D.R. een Nederlander was, het Madeira-dossier met het oog op de thans mogelijke overdracht van strafvordering aan het gerecht in Dendermonde overgemaakt. Zo werd Norbert D.R. toen gedurende korte tijd in voorhechtenis genomen en kreeg het onderzoek naar het misbruik van minderjarige Portugese jongetjes op Madeira ook een Belgisch luik. Al mag niet vergeten worden dat de feiten op Madeira dateren van 1991 en dat de wet van 1995 betreffende de strafvordering tegen Belgen die pedofiele misdrijven in het buitenland pleegden, uiteraard geen terugwerkende kracht heeft.
De Werkgroep Morkhoven heeft Norbert D.R. – evenals anderen trouwens – intussen wel gebroodroofd en aan de schandpaal genageld. Sinds vorige week wordt de man, nog steeds op gezag van Marcel Vervloesem, zelfs geassocieerd met de affaire in Zandvoort. En is er alweer sprake van het Temse-netwerk. Terwijl het onderzoek van alle in het Waasland in beslag genomen pornofilms en waarschijnlijk ook dat in Zandvoort leert dat het veelal om oudere, (toen vrij te kopen) buitenlandse producties gaat. En dat het bovendien niet zo makkelijk is om dergelijke films te dateren en slachtoffers te identificeren. Zelfs over het lot van Manuel Schadwald, de toen twaalfjarige Duitse jongen die midden 1993 verdween, bestaat vooralsnog geen zekerheid – alle beweringen ten spijt. Ook daarmee heeft Marcel Vervloesem zich vorige week echter in de kijker mogen werken en het professioneel speurwerk gehypothekeerd.
