Willens nillens blijft Frank Vandenbroucke de grootste troef van de SP.A voor de Vlaamse verkiezingen van volgend jaar.
‘Er is geen probleem met het functioneren van minister Frank Vandenbroucke in de Vlaamse regering’, zei minister-president Kris Peeters (CD&V) afgelopen week in het Vlaams Parlement. Natuurlijk niet. Als het op de Vlaamse belangen aankomt, is Vandenbroucke bijzonder loyaal. In elk geval meer dan de Vlaamse SP.A-fractie, die sinds de partij federaal oppositie voert ook meer en meer zin krijgt om uitgebreid op de christendemocraten in te hakken. De Vlaamse parlementariërs moeten zich dan ook dringend gaan profileren als ze de verkiezingen van volgend jaar willen overleven. Daarbij vergeten ze weleens dat hun grootste troef nog altijd de eigengereide viceminister-president Frank Vandenbroucke is – of ze dat nu leuk vinden of niet. Op het Vlaamse niveau is hij immers de enige household name van de SP.A. Veelbetekenend is dat tijdens het interne gekissebis van de afgelopen week niemand die andere Vlaamse SP.A-minister, Kathleen Van Brempt, naar haar mening vroeg. Meer nog, in een paar kranten werd Vandenbroucke per abuis ‘de enige SP.A-minister’ genoemd.
Bijzonder frustrerend voor de Vlaamse ministers en parlementsleden is dat de partijtop onomwonden stelt dat de SP.A ‘er tegen de federale verkiezingen van 2011 weer moet staan’. Met andere woorden: de Vlaamse verkiezingen kunnen ze haast niet winnen, en dus zullen ze er ook niet al te veel moeite voor doen. Alle energie gaat vandaag naar het niet onverdienstelijke oppositiewerk in de federale Kamer. Maar daar wil Frank Vandenbroucke zich dus niet bij neerleggen. Vorige week eiste hij een duidelijk communautair standpunt van zijn partij, waarmee hij straks bij de onderhandelingen over het tweede pakket van de staatshervorming wil aanschuiven.
Dat scenario past echter niet in het straatje van partijvoorzitster Caroline Gennez, die Vandenbroucke vorige week met verve op zijn nummer zette. Daarmee bewees ze weer eens hoe stevig ze wel in het zadel zit. Zelfs Vandenbrouckes dreigement om op te stappen als Vlaams viceminister-president leek amper indruk op haar en de rest van de partijtop te maken. Al wil dat niet zeggen dat zijn boodschap niet is aangekomen. Integendeel. Sommigen van de partijkrokodillen, die Vandenbroucke vorig jaar nog ‘Vlaamser dan Voka’ noemden, beginnen in te zien dat er dezer dagen wel érg veel op het spel staat. Hoewel het politiek-strategisch wellicht geen goede zaak zou zijn om de krakkemikkige regering-Leterme te steunen, beginnen ervaren SP.A’ers zich af te vragen of de socialistische partij het niet verplicht is aan zichzelf en aan het land dat ze zovele jaren heeft bestuurd om zich te mengen in de discussie over het voortbestaan van België.
door Ann Peuteman
