In de kunstensector regeert de angst voor de N-VA

In de kunstensector regeert vandaag de angst. Voor een stuk voor wat komen gaat op het einde van deze maand, als Vlaams minister van Cultuur Schauvliege zal ontvouwen wie honing mag lepelen uit de subsidiepotten en wie niet. Maar een andere angst zit oneindig veel dieper en dat is die voor de N-VA.

In de kunstensector regeert vandaag de angst. Voor een stuk voor wat komen gaat op het einde van deze maand, als Vlaams minister van Cultuur Schauvliege zal ontvouwen wie honing mag lepelen uit de subsidiepotten en wie niet. Maar een andere angst zit oneindig veel dieper en dat is die voor de N-VA.
Dat is niet zo verwonderlijk. Bart De Wever formuleerde zijn afkeer voor hedendaagse kunst eind vorig jaar zo in De Standaard: “Vandaag kan kunst nog amper de gemeenschap beroeren, hoe krampachtig sommige kunstenaars dat ook via het schokeffect proberen…. Veel actuele kunst heeft zich teruggetrokken in een besloten reservaat, waarbij kunst een beperkte kring samenbindt, maar hen ook af- en onderscheidt van de samenleving.”

Neen, dan liever inzetten op musicals, zoals Siegfried Bracke deze week twitterde: “Ik vind dat de Vlaamse musical niet mag verdwijnen. Teveel mooie dingen gezien, in een volle zaal, met redelijke ticketprijzen. Welaan dan..”

Geheel volgens de neoliberale logica, waarin ook cultuurbeleid lijkt te verzinken, zo luidt de kritiek meer dan eens bij de “echte” kunstenkenners.

“Stel je voor dat we in 2014 een N-VA-minister krijgen voor cultuur. Dat zou het einde betekenen van de Vlaamse hoogconjunctuur in kunstuitingen. Iets waar ze ons in het buitenland sterk om benijden, temeer omdat Vlaanderen een zakdoek groot is. Geef mij dan toch maar Joke – “Mathias Schoenmakers” – Schauvliege,” is de teneur in het Antwerpse café De Duifkens, in de schaduw van de Bourla.

In het blitse Grand Café van de Singel suist dan weer de ongerustheid over de pilotering van N-VA-afgevaardigden in de raden van bestuur bij de kunsteninstellingen. “Het is niet omdat iemand een winkel in fotokaders runt, dat die persoon ook iets kent van hedendaagse kunst, laat staan er de liefde voor toont,” klinkt het schamper.

Kunstsocioloog Pascal Gielen van de rijksuniversiteit van Groningen waarschuwde er vorig jaar op de State of the Union van het Theaterfestival al voor: “Het neonationalisme zal actuele kunst altijd bestrijden omdat ze het vermeende fundament van een stabiele Vlaamsche cultuur van binnenuit aanvreet.”

Het kunstminnende volk vreest nu net dat het neonationalistische volk de actuele kunst van binnenuit zal aanvreten. Of zijn dat allemaal maar pure roddels van “de smaakpolitie” in dit “relatief kleine en opgehitste wereldje, waar atletisch gegrossierd wordt in vooroordelen en sfeerschepperij,” zoals voormalig cultuurminister Bert Anciaux eerder deze week neerpende in een vlammend opiniestuk?

Patrick Allegaert, voorzitter van de beoordelingscommissie Theater en artistiek leider van museum Dr. Guislain en Jan Denolf, directeur van kunstencentrum De Werf in Brugge en voormalig adjunct-kabinetschef van Bert Anciaux debatteren in Z-Talk Goossens over het Vlaamse cultuurbeleid.