In de galerie: Ben Sledsens

Wanneer de naam Ben Sledsens valt, dan flitsen meteen grootse, kleurrijke olieverfschilderijen vol sprookjesachtige maar licht ontregelende taferelen door je hoofd. Tenminste, bij wie de Belgische schilderkunst in de gaten hield. De ster van de jonge Antwerpse kunstenaar schoot de voorbije jaren de hoogte in. Tot in de huiskamer van Sir Elton John toe: de Britse superster kocht een van zijn utopische canvassen.

Op zijn 31e is Sledsens al aan zijn vierde solotentoonstelling toe bij Tim Van Laere, zijn huisgalerist. Ze kreeg de titel Under the Tree Distant Sea mee. Daarin laat hij zijn romantische, door schutters, houthakkers en mysterieuze freules bevolkte universum verder uitdijen. Een koppel dat verpozing zoekt in de lommer van een idyllisch ogend bos, een blonde dame wier groene jurk baadt in blauw maanlicht, een sloep die danst op woeste golven onder krijsende meeuwen… Het zijn zwierig gecomponeerde doeken die vertrouwd en vreemd tegelijk aanvoelen, en waarin je echo’s ziet van zowel Henri Matisse, Claude Monet en Henri Rousseau als van Pieter Bruegel.

Zoals steeds citeert Sledsens naar hartenlust uit de klassieke canon waaraan zijn imaginaire wereld ontspruit – wat niet betekent dat hij in herhaling zou vallen. Zo cast hij dit keer de vrouw in de rol van de mythische jager, een van zijn vaste motieven. En dan bij voorkeur zijn vriendin en muze: modeontwerpster Charlotte de Geyter. Ze passeert in meerdere contexten en situaties, alsof Sledsens de stereotype gender- patronen die sprookjes en schilderkunst al eeuwenlang domineren wil doorbreken. Maar dan met een subtiele grimlach, in plaats van met schreeuwerige slogans.

Bovendien toont hij voor de eerste keer ook een reeks vazen in keramiek. Ook daarin blijkt zijn kennis van de culturele tradities die deze objecten vertegenwoordigen, maar hij ent er een eigen, spontaan herkenbare schriftuur en beeldtaal op. Kleurrijke kunst die begint met ‘er was eens’ maar niet noodzakelijk eindigt met ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’.